Pagsamo | Montecillio Series #1

Chapter 48

48 : Korea

*****

"I'm leaving okay, hindi ko naman sinabi na iiwan ko kayo." Nauubusang pasensyang sambit ko.

Ayaw nila ako tigilan sa kakasabi na sasama raw sila sa akin.

"I'm moving korea for moving and studying okay, kung sasama kayo. Edi sana rito na lang ako sa pinas nag aral." I said habang sapo-sapo ang aking noo.

"Okay, pero pwede naman kaming bumisita ron. Right?" Eloise ask me.

I nodded my head.

"Mag-iingat ka ron anak." Mamà said.

I said goodbyes to them, at dumaan muna sa sementeryo para magpaalam kay papà at sa anak ko.

"Hello there, my little angel." Bungad ko at pinatakan ng halik ang puntod ng anak ko.

I smiled. "Hello, papà." Bati ko at hinalikan din ang puntod ni papà.

"Ilang taon din akong mawawala pa, baka ilang taon ko rin kayong hindi mabisita. Remember i always said to you when i was a kid, that i want to be a teacher. Kasi sobrang hilig ko po sa mga bata noon." Pagkukwento ko kay papà.

"I’m chasing my dream now papà, mamà agree na sa korea na lang ako mag take ng 4 years course. I'm happy po kasi matutupad ko na yong pangarap ko. I hope papà your proud of me, i been through a lot but i remain strong. Anyway papà say hi to my baby, remember her or him? I always tell about my baby before, can you kiss me for her or him? I badly wanted to hug my baby. At least for a goodbye." I wiped my tears.

"I will gonna miss the both of you, i will promise kapag bumalik ako rito ay kaya ko na. At wala ng kahit ano pang hinanakit ang dadalhin ko kapag pumunta at dumalaw ako sa puntod nyo." Pinatakan ko ng halik ang puntod ni papà at ng anak ko.

Mamiss ko kayo, i will a sure my self na magiging okay ako at makakaya ko ng hindi mag doubt sa sarili ko.

Nakangiting sumakay ako sa international plane, i wear my earphone playing my favorite songs. Ipinikit ko ang mata ko para magpahinga habang may byahe pa.

Napabalik ako sa realidad ng may pumitik sa harapan ko.

"Beb, lalim ng iniisip natin ha?" Carlo said. My gay friend here in korea.

"Ah, wala. I'm just remember the old me." I said at inayos na ang lagayan ko ng chalk.

"Ay ang shala, anyway i have to go. May last class pa ako, sabay ulit tayong umuwi ha? Tutal naman magkatabi lang ang unit natin." He waved he's hand to me.

Kinuha ko na rin ang gamit ko at sa library muna ako, lalo't i don’t have class now. Vacant ko kaya baka sa library na lamang ako magpapahinga.

"joh-eun jeonyeog-ieyo (goodevening)" Bati sa akin ng libraryan.

I bowed my head to her bilang pag galang. "joh-eun jeonyeog-ieyo." Bati ko rin sa kanya pabalik.

"neo jigeum sueob eobs-eo? ( You don't have class now?)" I nodded my head at tinapik ko ang katabing upuan para maupo sya ron.

"geoui 1nyeon dong-an yeogieseo galeuchisyeossjyo, geuleohjyo? ( You've been teaching here for almost a year, haven't you? )" I nodded my head again.

"bongug-eulo dol-agal saeng-gag-eun? ( don't you plan to go back to your country? )"

"amado naenyeon-e, teughi jega hangug-e on ji geoui 7nyeon-i doen ilaelo. (maybe next year, especially since I've been here in Korea for almost 7 years)" I answered.

The libraryan tapped my shoulder at bumalik na sa ginagawa nya. I don't want to smiled pero hindi ko mapigilan, naalala ko pa nung bago akong dating dito sa korea. I almost crying for the whole one week dahil sa sakit na pinagdaanan ko.

But now, I'm happy for what passion i choose. I'm a license teacher now, and currently teaching pre-school student.

Naalala ko pa na kailangan kong mag hire ng psychiatrist ko para lang may makausap ako together with my problem. I’ve suffering for depression for almost 1 year, nahirapan din akong mag aral nung mga oras na ’yon pero good thing i met Carlo. Carlo help me a lot para makaahon muli.

Binibisita pa rin naman ako nila Eloise, pero hindi na ganon kadalas lalo’t Eloise have a child. Pero walang ama ang anak nya, i don't know. Hindi naman sya nag sasabi sa akin siguro ay dahil ayaw nya akong ma-stress pa rito sa korea.

I graduated magna cum laude here in South Korea, pumunta naman sina mamà at ang mga kapatid ko nung graduation ko. And i take board exam that's why i’m license teacher now.

I remember i said to mamà. Nang makita ko ang name ko sa board passer.

1120 : Amyrah Molly L. Montecillio

"Mamà, teacher na ako." While tears filled my eyes.

I feel so proud that time, kasi natupad ang pangarap ko. I'm sure papà was so proud of me.

Last day ko na rin dito sa Korea, mag ma-migrate na rin ako pilipinas at doon na nagbabalak na mag turo. Still pre-school pa rin ang tuturuan ko.

Mas gusto ko kasing turuan ang mga bata, lalo't naalala ko sa kanila ang anak ko. My baby, i miss my baby.

"naneun gajigoissda. (Ma'am)" my student approach me.

She smiled me, habang may hawak na cookies. She gave me her one cookies na kinain ko naman. I heard her giggles para bang natutuwa sya kasi lagi ko pa ring kinakain yung cookies na bigay nya kahit nakakasawa nya.

"Why are crying, ma'am." She ask me and wiped my tears.

I sigh, simula ng mapadpad ako rito sa korea ay napapadalas ang pagiging iyakin ko. Sobrang layo sa dating Amyrah na kinalakihan ko, the Amyrah who afraid to cry. Pero ngayon ay hindi na ako natatakot na baka husgahan nila ako kapag umiyak ako.

"It's nothing, Kim." Nakangiting usal ko.

"But you're crying, ma'am." Nakangusong pa nyang sambit.

I shook my head and pinched her cheeks ang cute ng pisnge nya ang tambok at pink na pink pa.

"I have to go, Kim. Finish your assignment okay." Paalala ko sa kanya ng matanaw na si Carlo papasok sa library.

She nodded at masayang umalis sa harap ko, god i miss my baby. Kahit na hindi ko naman sya nahawakan ay nanatili pa rin sa akin ang alaala nya.

"I already buy our ticket." Winagayway nya pa sa aking plane ticket namin for Philippines.

Balita ko kasi ay binyag na ng anak ni Sienna, at kailangan ko raw pumunta ron. Kung hindi ay hindi nila pabibinyagan ang anak nya.

"Ready kana ba, sa pag-uwi mo sa pinas? Paano kung may asawa na ang bebeloves mo." He said habang papasok kami sa parking lot.

Hinampas ko naman ’to. "Edi good for him, at least he's finally happy." Pero mababakas ang bitterness sa boses ko.

"Sus, ang sabihin mo. Ma-hu-hurt ka kung sakaling may asawa na nga ang bebeloves mo." Tinulak-tulak nya pa ako.

Inirapan ko na lamang ito at sumakay na sa kotse nya, iniwan ko sa parking lot ng condo unit namin ang kotse ko. Tinatamad din kasi akong mag drive kaya sa kanya na muna ako sasabay para libreng gas na rin.

"Pero mahal mo pa?" Carlo ask me habang nasa byahe kami.

Kumunot naman ang noo ko ron. "Anong klaseng tanong yan, of course yes. I'm still inlove with him, kaya lang naman ako pumunta rito sa korea just to forget my scars and heal my scars." Aniya ko at sumandal na lamang.

"Paano kung may asawa na sya?" Carlo ask me.

Unti na lang talaga kukutusan ko na ’to. "Edi tatanggapin ko, at least hindi nya hinayaang hintayin ako ng almost 7 years ng walang paramdam." Nag kibit-balikat na lamang ako ron.

When i came here in korea i deactivate all my social media accounts, i don't use cellphone pwera na lang kung kailangan or may importanteng tawag. For almost 7 years living here in korea, hindi ako nagparamdam kay Vesillius even a letter. Kaya hindi ko sya masisisi kung makakahanap sya ng babaeng pupunan at mag bibigay sa kanya ng totoong pagmamahal na hindi ko nagawa noon.