Pagsamo | Montecillio Series #1

Chapter 24

24 : Confession | dedicated to shiinahearty

*****

"Where is she?" I heard a familiar voice, pagkababa naming apat sa taxi.

Napakunot naman ang noo ko ron, ng lingunin ko sila Chiara, Tammy, Arki ay parang sinilihan ang kanilang mga puwet dahil kinikilig sila.

"WHERE THE FUCK IS SHE? DID YOU FUCKING JUST LET HER LEAVE? PAANO KUNG MAPAHAMAK SYA? DAMN IT." Vesillius shouted our professor's.

Napailing na lamang ako. Tumikhim ako para kuhain ang atensyon nila, para namang nabuhayan ng loob ang mga teachers namin ng makita ako.

"I'm here, don't getting mad on them. They don't know that i leave." Mahinahong pero puno ng autoridad na aniya ko.

Para naman syang naging maamong tupa ron. "Makakaalis na kayo." Aniya ko sa tatlong kasama ko.

Tumango naman sila at sabay-sabay na umalis sa harap ko. Ganon din ang mga teachers namin.

"I'm here, what now?" Malamig na aniya ko.

"Y-you save me right?" He said, punong-puno ng emosyon ang kanyang mata.

I look at him without any emotion. "No, i'm not." I said.

"No, you save me. Trianna told me." Pagpipilitan nya pa.

Lumapit ako rito, matangkad sya sa tingin ko ay 5'11 ang height while me is 5'9.

I held he's jaw. "Bakit naman kita ililigtas, sino kaba sa buhay ko? You're just nothing to me, so don't assume too much." Matigas na sambit ko at binangga ang kanyang balikat.

Mabilis ang lakad ko at napakapit sa puno, pakiramdam ko ay nanlalambot ang tuhod ko. Iniwan ko sya ron bahagyang nakabukas ang kanyang bibig, sa sobrang pagtatabuyan ko sa kanya ay ito ako. Hurting him, tutoring him.

Napasinghap ako ng maramdam ko ang dalawang kamay na nakayakap sa bewang ko. Para akong naistatwa sa kinakatayuan ko ngayon. Malamig ang kanyang dalawang braso at bahagyang nanginginig ang kanyang kamay.

"Just stay okay, mhmm. Just this one, after this you won't see me again." He whispered.

Napapikit ako, hindi ko na sya makikita. Hindi na ako makatatanggap pa ng kung anong death threats sa kung sino, at sya ang laging laman non.

"Alam mo ba na...na mahal na mahal kita, since the day i met you. Since the day na sinungitan mo ako, since the day we had a first kiss because of that kuyang mang tataho. Aminin ko man ayoko sayo, i hate your attitudes, the way you talk to me, the way you ignore me. Pero wala eh, sabi nga nila 'the more you hate, the more you love' I'm not asking you to love me back too. Nasaktan ako sa sinabi mo kanina, na...nawala lang ako sayo, kasi akala ko nung una okay na tayo eh. Pero wala, maybe i'm just assuming everything like what you said. But i swear, hinding-hindi mawawala 'tong nararamdaman ko sayo. Ikaw at ikaw lang, i will love you without wanting more." He said naramdaman ko ang pagkabasa ng balikat ko.

Napapikit naman ako lalo ron. "If staying away from you is giving you a peace, then lalayo ako. Hinding-hindi na kita kukulitin pang muli, sorry for always ruining your mood, your day. I'm really sorry." He said at may kumawala na mahinang hikbi. Dahan-dahang kumalas ang pagkakayakap nya sa akin.

"Always remember that i love you." He whisper.

Napahawak ako sa puno na parang doon na lang dumidipina ang lakas ng loob ko. Naramdam ko ang pag-tulo ng luha sa aking pisnge. Hinayaan ko lang iyon, napatakip ako sa aking mukha at hinayaang umiiyak nang umiiyak ang sarili.

Mahal din kita eh, kaso malabo. Mas pipiliin ko ang kaligtasan mo, kesa ang nararamdaman ko para sayo. Hindi ko kayo kayang protektahan. Hindi pa ngayon, pero i will do my best, magiging akin ka rin. Hindi man ngayon pero gagawin ko ang lahat para mangyari yun.

"You did great, magpakatatag ka. Sa'yo na lang kumukuha ng lakas ang mga kapatid mo kaya magpakatatag ka." Bulong ko sa sarili ko at mahinang tinapik-tapik ang balikat ko.

Why i always need to sacrifice him? Kailan kaya darating ang panahon na, i have a strength to choose him.

Agad akong tumayo at pinangpagan ang maong short ko, madilim na sa labas. Umupo ako sa tabi ng dalampasigan at hindi inalintana ang patak ng ulan.

I just wanted to ease the feeling, ang sakit-sakit kasi. Hindi pa nga kami nag sisimula nakakatanggap na ako ng kung ano-ano. Paano kung naging selfish ako? Baka makita ko na lang sya isang araw nakabulagta sa sahig, may tama ng baril sa noo.

Naramdam ko na may tumabi sa akin. Si Trianna.

"Alam mo ba na kapag pinigilan mo yang nararamdaman mo, ay lalo ka lang masasaktan? If you kept pushing people just to make sure na ligtas sila. Paano ka naman magiging masaya? Ligtas nga sila pero ikaw nag hihirap naman? Paano ka magiging masaya kung ni minsan hindi mo tri-ny lumaban?" Makahulugang sambit ni Trianna.

Napalingon naman ako rito. Hinawakan nya ang balikat ko at isinandal ako sa balikat nya. "Stop hurting yourself, Amyrah. Atleast this time, hayaan mo naman ang sarili mo na sumaya. I'm always routing for you, your always eating alone in the canteen, i always seeing you alone. Just please let your self happy this time. Ate." Trianna said at marahang hinawakan ang buhok ko.

Napapikit na lamang ako ron at dinadama ang hampas ng hangin sa mukha ko. "Sana ganyan lang kadali, kasi kung ganyan lang kadali edi sana hindi ko na sya tinutulak. Edi sana hinahayaan ko na manatili sya sa tabi ko. Pero hindi ganon ang buhay, Trianna. Yes, i do love him. Pero hindi sapat yun para maging ligtas sya." Mahabang aniya ko.

"Ganon ba kababa ang tingin mo kay kuya? You don't trust him?" Tanong ni Trianna sa akin.

"Of course not, i trust him." Mabilis na sagot ko.

"Then, you don't need to worry. Kuya know how to fight he's self, hindi mo kailangan mag aalala kung paano sya po-protektahan kung pwede nyo naman protektahan ang isa't-isa hindi ba?" Trianna said.

I smiled at her. "Go ate, chase him. Bago kapa mag-sisi na sana pinaglalaban ko na lang sya." Trianna said then tapped my shoulder.

I will, but i will settle things first. Before chasing him.