Pagsamo | Montecillio Series #1

Chapter 8

08 : breathe free | dedicated to liilyyyyy01

*****

"Sa’n nyo gusto mag celebrate ng birthday nyo?" I ask Autumn at Adalia.

"You, ate? Saan mo ba gusto? Kung saan ka ron din kami." Adalia said.

Tumango naman si Autumn don bilang pagsang-ayon.

"I want to celebrate our birthday in hacienda." Aniya ko at tinignan sila sa rear mirror.

"I want there too, i think it's better if we stay there kahit 2 weeks lang." Aniya ko pa sa kanila.

"Really, ate?" Masayang tanong ni Autumn.

Tumango naman ako sa kanila.

"I found a guy, told me I was a star
He held the door held my hand in the dark." Napalingon ako kay Autumn ng kumanta ito.

Sa aming tatlo ay si Autumn ang may pinaka magandang boses. While Adalia and i are average lang.

"And he's perfect on paper but he's lying to my face...Does he think that I'm the kinda girl who needs to be saved?" Adalia sing too.

Napakunot naman ang noo ko sa kanila. Dahil hindi ganon ka-familiar sa akin yung kinakanta nila.

"And there's one more boy, he's from my past...We fell in love but it didn't last...'Cause the second I figure it out he pushes me away...And I won't fight for love if you won't meet me halfway...And I say that I'm through but this song's still for you." Autumn sing.

Napailing na lamang ako, para silang mga heartbroken.

"All I want is love that lasts...Is all I want too much to ask? Is it something wrong with me?" Adalia sing, kinalampag pa nito ang upuan sa harapan ko.

"Sure ba kayong okay lang kayo? Oo't malayo ang hacienda, pero hindi ko alam na ganyan pala kayo ma-bored, huh?" Aniya ko, habang tumatawa.

"All I want is a good guy...Are my expectations far too high?" Adalia sing again.

"Argh! Ate, kailan kaya ako makakahanap ng lalaki. Like our papà's?" Tanong ni Autumn sa akin.

"Soon, baby. Maybe this isn't your time, pero i know may darating na lalaki ’yon mamahalin ka talaga." I said, smiling at them.

"Ah basta ako, i want to like peacefully again. Like we used to be before." Adalia said at nagpalumbaba pa sa akin.

"Darating din ’yon, maghintay lang kayo." Bulong ko.

Alam ko naman sa sarili ko na ’yon talaga ang gusto kong mangyari. Pero alam kung hindi iyon mangyayari hanggat humihinga si Beatrix.

Napangiti ako sa kanila mula sa aking likod ng makitang nakasandal sa pintuan ng kotse si Autumn. Habang si Adalia ay nakahiga sa lap nya.

How i wish i was like them, na wala akong iniisip bukod sa kung paano magiging proud ang magulang ko sa akin.

Gusto ko ring maging payapa sa ganon, tamang pagiintindi lang kung paano makakakuha ng mataas na marka.

Napabuga ako ng hangin at mahinang tinapik ang pisnge ni Autumn at Adalia.

"Wake up, babies. Andito na tayo." Aniya ko.

Pupungas-pungas namang bumangon si Autumn at Adalia. They both smiled at me.

Pinakuha ko na kila Thiago at Lincoln yung gamit namin sa compartment.

"WELCOME BACK! SEÑORA. AMYRAH, SEÑORA. AUTUMN, SEÑORA. ADALIA. OUR TRIPLE A'S." Sabay na sigaw nilang lahat.

Napangiti naman ako ron.

Dito ko talaga nadarama yung pamilya, rito rin kasi kami dinadala ni papà kapag may underground transaction sya. Or about he's job, though he's not fully mafia boss. He's engineering graduate, bali ’yon din ang degree nya at background nya.

Napatingin ako kay Eloise ng ngumiti ito sa akin.

Ngumiti ako sa kanya pabalik. Bakas naman ang gulat sa kanyang mukha dahil aking simpleng pag-ngiti sa kanya.

"KYAHH!! AMYRAH, SMILED AGAIN!" Sigaw nya.

Nagpalakpakan naman ang mga tao dahil don. Matapos kasi ang insedenteng pag-patay ni Beatrix kay papà ay hindi na ako kumausap pa ng ibang tao bukod sa mga kapatid ko.

Maybe lahat sila nagulat dahil hindi naman ako ganito. They all know that i'm bubbly when i was a kid. Masaya naman kasi talaga ako rito sa hacienda, kung papipiliin nga ako ay mas gugustuhin ko na tumira rito.

"Halika na señ—

"Cut the Señora, Nanay Coring. Just call me what you always called me before." Aniya ko at tinapik ang balikat nya.

Nangilid naman ang luha ni nanay Coring. Mabilis nya akong niyakap at hinaplos ang aking buhok.

"Nag balik na ang, mymy namin." Maluha-luhang sambit nya.

Napangiti naman ako ron. Nakitang kong nakatingin din sa akin ang mga kapatid ko. They all smiled at me.

"Halina’t kumain na kayo, panigurado ay napagod kayo sa byahe nyo." Yaya ni Nanay Coring.

Tumango naman ako. "Sumama na po kayong lahat, iwan nyo na po muna ’yang mga trabaho nyo. Mag pahinga po muna kayo at sumabay sa aming kumaing kahit isang buwan lang po." Masayang sambit ko sa kanila.

Lahat naman sila ay nagtatalon sa tuwa. Napangiti ako lalo, i really won't let that this family u treasure is lost on me. Kung kailangan kong itaya ang buhay ko maging ligtas lang lahat ng taong nasa paligid ko ay gagawin ko.

"I'm happy for you, Señora." Eloise said.

Pinisil ko naman ang pisnge nito. "I told don't call me Señora, kapag andito tayo sa hacienda. Let's live again like before." Aniya ko ay ngumiti ulit.

"I'm really happy for you, Lily." She smiled at me at kinabig ako para yakapin ko.

Pinisil-pisil ko naman ang kanyang balikat dahil naririnig ko ang hikbi nya. "I always wait this moment. Akala ko kasi hindi mo na hahayaang maging masaya ulit ang sarili mo. You keep blaming yourself sa pagkamatay ni Don. Vito. Though wala ka namang kasalanan. Lagi ko ring hinihiling na sana makita ulit kitang maging masaya like before. I guess he answered my prayer." Eloise said and hug me.

"Thank you for always being patient with me. Although, I always mean to you. I am always rude to you. You are still there, guiding and helping me." Aniya ko at sumandal sa balikat nya.

"Sabi ko sayo noon diba nung mga bata pa tayo na, gagawin ko ang lahat para hindi ka laging malungkot. Gagawin ko lang i always have to make sure that you always have a smile on your beautiful lips. ." Eloise said.

Ngumiti naman ako sa kanya, i guess i won. Hindi ko man laging napapakita sa kanya na sobrang greatful ako sa kanya, alam ko namang nararamdaman nya. Always treasure Eloise my one and only bestfriend.

I will let my self to be happy again, kahit sandali lang.