Pagsamo | Montecillio Series #1

Chapter 18

18 : run away | dedicated to atsilentnight

*****

"What?" Vesillius said coldly.

Napairap naman ako. Kung hindi lang dahil sa konsensya ay baka hindi ko talaga ito yayain.

"Obviously you're here because I invited you." I said sarcastically.

"Of course, I mean, why did you invite me? Of course you won't invite me if it's not important." He said, still with no emotion visible on his face.

Napabuga ako ng hangin at lihim na umirap.

"I'm here to say...S.O.R.R.Y." aniya ko.

Agad namang kumawala ang maliit na tawa sa kanya.

"Just say sorry don't be shy." He said in husky tone.

He cross his arms at sumandal sa upuan nya. "Go on." He said while smirking.

"Ayoko." Matigas na sambit ko at kinuha na ang bag ko.

"Oh, aalis kana? Iiwan mo ako rito?" Vesillius said pero prente pa ring nakaupo.

Napatingin naman ako sa mga tao. Kingina talaga ng lalaking ’to, gumawa pa ng eksena.

"Pota." Bulong ko at no choice kung hindi bumalik na lamang sa upuan.

"Just say sorry, then everything will settle." He said again.

I rolled my eyes. Just this one, isang beses ko lang naman itong gagawin sa buhay ko. I don't know why I'm so easily able to follow his orders.

"Sorry." Bulong lamang iyon, pero i know he heard it.

"What? Can you say it again, i didn't here kasi eh." He said, pero alam kong inaasar nya lamang ako.

Napanguso naman ako ron.

Kita ko ang pag-tayo nya. Hinawakan nya ang kamay ko at hinila ako. At hindi man lang ako umangal don.

"Saan mo naman ako dadalhin?" Agad na tanong ko ng makitang ipapasok nya na ako sa kotse nyang Mercedes Benz.

"Sa peaceful place." He said at kinindatan pa ako.

Inirapan ko na lang ito at sumama sa kanya.

Napasinghap ako ng humampas sa mukha ko ang malamig na hangin. Nasa parte kami ng mabundok and i don't know why we're here.

"It's so nice here." Bulong ko.

"Good to hear." He whisper.

"Where are we?" I ask him.

"Baguio." He said.

Nilingon ko naman ito at nakita kong inaayos nya yung sapin ay may nilabas syang basket. I didn't know, that he's too prepared.

Isang linggo na pala simula ng umuwi kami sa pilipinas and i didn't know, why Vesillius is there. Sumama pa yata para sunduin kami.

"Maupo ka." He said.

Tumango naman ako at umupo sa tabi nya, may mga strawberries and ice coffee sa gilid nya. Two ice coffee for us. Sa gilid naman non ay may red tulips, kaya napangiti ako.

Inilabas nya sa gilid nya ang gitara at nag simulang tumunog. Nung una ay hindi ko alam ang tinutugtog nya, pero the next is now i know.

Without hesitation i sing too.

"Sa hindi inaasahang...Pagtatagpo ng mga mundo." pag uumpisa ko. Ngumiti naman sa akin si Vesillius.

"May minsan lang na nagdugtong...Damang-dama na ang ugong nito." Vesillius sang.

"’Di pa ba sapat ang sakit at lahat...Na hinding-hindi ko ipararanas sa 'yo?Ibinubunyag ka ng iyong matang...Sumisigaw ng pagsinta." i sing again.

"Ba't 'di papatulan ang pagsuyong nagkulang?Tayong umaasang hilaga't kanluran...Ikaw ang hantungan, at bilang kanlungan mo...Ako ang sasagip sa 'yo, whoa-oh." sabay naming pag-kanta.

Vesillius smiled at me. "Sa'n nga ba patungo? Nakayapak at nahihiwagaan...Ang bagyo ng tadhana ay...Dinadala ako sa init ng bisig mo."

"Ba't 'di pa sabihin ang hindi mo maamin?" He sing again, pero alam kong may laman iyon. Malamlam din syang nakatingin sa akin habang ang daliri nya ay abala sa pag galawa ng string ng gitara.

"Ipauubaya na lang ba 'to sa hangin?" Pag-kanta ko.

"'Wag mong ikatakot ang bulong ng damdamin mo...Naririto ako't nakikinig sa 'yo." Huling liriko ng kanta.

Agad akong tumayo, at kinuha ang bag ko. Hindi na ako nag atubiling lingunin pa sya. Alam kong maging sya ay nalilito sa inasta ko.

But i didn't know to, why i'm acting like this.

Napakapit ako sa dibdib ko dahil sa bilis ng tibok non. Alam ko ang dahilan non at sa kanya ko lang naranasan ’yon.

Pero mali, maling-mali. He's so fucking related to Beatrix at magiging hadlang lang sya sa mga plano ko.

Pumara ako ng taxi at napahawak na lang sa ulo ko. Mahihilo yata ako sa nangyari kanina, matagal ko ng tinabunan itong nararamdaman kong ’to. Bakit nabubuhay itong muli?

Maling-mali yata na papasukin si Vesillius sa buhay ko. My life is so messy, unlike him. I saw how he's mom taking care of him. At alam kong hindi ako ang babaeng nararapat sa kanya.

Gulo lang ang dala nya sa buhay ko at ganon din ako.

I went to bar, kung pwede lang na ubusin lahat ng alak dito ay ginawa ko na.

My alcohol tolerance isn't that low, kaya naman ay hindi agad ako malalasing.

"One, Vodka." Aniya ko sa barista.

Binigyan naman ako nito. Ininom ko iyon hanggang makalima akong baso ay syaka lang ako pumuntang dance floor.

I sway my body, i don't care if people would recognize me. Gusto ko lang makalimutan ang nangyari kanina.

I sway my body, naramdaman kong may nakahawak sa bewang ko but i don't mind. I want to dance.

Habang sumasayaw ay ipinikit ko ang mata ko.

"Damn, why you leave me there?" Bulong ng lalaking hawak ang bewang ko.

Dahan-dahan kong iminulat ang aking mata at nakita ko si Vesillius, he's neck is red. Parang galit na galit sya sa ginawa ko.

Inirapan ko lang ito at hinampas ang kamay nya, pati ba naman dito ay sinundan nya ako. Wala na ba akong privacy?

"Fuck you! I don't want to see your fucking face again, so back off." Sigaw ko sa kanya.

Hanggang parking lot ng bar ay sinusundan nya ako.

"Ano ba?" Sigaw ko ulit.

"Don't shout, okay, I'm not doing any harm to you. I just want to be sure that you arrived safe in your condo. Don't worry." He said coldly.

Tumango lang ako at pumasok sa kotse nya.

If hurting him Is the best way para itulak sya ay gagawin ko. ’wag lang syang makapasok sa mundong ginagalawan ko.