Pagsamo | Montecillio Series #1

Chapter 44

Lihim ko namang naikuyuom ang kamao ko.

"Believe me, bumalik ako sainyo anak ng makaalala ako. But Beatrix said na patay na ang mga anak ko, na wala na kayo. Pero hindi ako naniniwala, lagi akong nakabantay sainyo sa malayo. Remember me, ako yung nagbibigay sainyo noon ng breast feeding milk, sarili kong gatas 'yon anak. Kahit sa ganong paraan ay maging nanay man lang ako sainyo." Bumuga sya sa hangin at pinunasan ang luha sa kanyang pisnge.

"Pero anak, Damien know na. . . Nakakaalala na ako, he kidnap and rape me anak. Maniwala ka, kaya hindi ako agad nakabalik after so many years kasi kailangan kong mag tago, ipapatay ako ni Damien pati kayo ng mga kapatid mo kapag nagpakita ako sainyo. Veronica helped me get psychiatrist kasi. . . I was diagnosed of depression at nasa mental institution ako for almost 7 years, ngayon lang ako naging okay anak. Kaya ngayon ko lang din gustong bumalik at magpakita sainyo." She sigh again, parang anytime ay kakapusin sya ng hininga nya.

Aminim ko man ko hindi, una pa lang ay nararamdaman ko na ina ko sya. I'm just in denial na baka mali o sobra lang akong nag expect.

"Hindi ako bumalik kasi baka kapag nalaman mo lahat ng pinagdaanan ko anak mapuno ka na sa galit. Alam ko ang pinagdaanan ng papà mo the way Beatrix killed her. Anak alam ko naman kaya mo kinuha ang position ng papà mo sa org ay dahil gusto mong maghiganti. Kaya anak hindi pa ako nagpapakita kasi, masyado ka ng naguumpaw sa galit. Anak hindi na ikaw yan, masyado ka ng nilason ng galit." Mamà reach my hand at pinisil 'yon.

Hinayaan ko syang yakapin ako, i control my tears. Hindi rito, andito si Vesillius he don't need to see me like this weak. Ayokong mabago ang pananaw nya sa akin.

Nang humiwalay sya sa yakap sa akin ay tumayo ako. I kiss mamà forehead.

"Just gave me a time, babalik ako. Pagbabayarin natin sila sa mga ginawa nila sainyo, sa akin, kay papà at sa mga kapatid ko. Mamà." Lumabas na ako ng mansion nila Vesillius.

Muntikan pa akong matumba dahil sa panghihina ng tuhod ko, i cried. Naupo ako sa damuhan, agad kong tinakpan ang mukha ko ng dalawa kong kamay at doon mahinang umiyak.

"AHHHH!" I shout out of my lungs.

"ANG SAKIT-SAKIT NA! KOTANG-KOTA NA AKO SA SAKIT." Sigaw ko at mahinang pinagmamasdan ang dibdib ko.

"AHHH!" Sigaw ko ulit at umiyak nang umiyak.

Siguro kung may makakakita sa akin ngayon, aakalain nilang hindi ako ang Amyrah na nakilala nila.

The strongest girl, the mafia boss, the mean, rude, bitch girl. Is now crying like someone stole her favorite candy.

"Amyrah." I heard Vesillius voice.

Agad akong tumayo kahit na, nanghihina pa rin ang mga tuhod ko. Nakatalikod lang ako at hindi sya hinaharap. I don't want to see me like this, broke and wreck.

"Please, look at me." He called me using he's soft voice.

I shook my head, hindi ako makapagsalita. Parang may nakabara sa lalamunan ko.

"Get out." I said using my crack voice.

"Amyrah, I'm here. Please don't be so too hard on yourself." Akmang lalapit sya ng pigilan ko ng kamay ko.

I wiped my tears bago sya hinarap. "I'm okay." Wow, Amyrah great a fucking liar.

"No you're not." He said at agad akong kinabig ng yakap.

Parang putok 'yon ng baril at naging sunod-sunod ang agos ng luha ko. "I'm okay, I'm okay. I'm fucking okay." Aniya ko pero patuloy na umiiyak sa balikat nya.

"Go, baby cry. Shh, i'm here. Hindi kana mag-iisa." Bulong nya habang hinihimas ang buhok ko.

Nang tumahan ay wala syang kahit anong pangdidiri na pinunasan ang luha ko. He smiled at me, ilang buwan lang kaming hindi nag-kita pero parang ang laki ng pinag-bago nya.

"Good thing i followed you, lagi ka bang ganito? Crying in silent?" He ask me at inalalayan papasok sa kotse nya.

I did not answer him, naubos ata ang boses ko kakasigaw kanina.

"I guess this was your hobby, crying in silent but strong to everyone. Mhmm, my baby is too scared that you might judge if someone see you crying." He said softly.

"Baby, it's okay to cry. Alam mo kung ano yung hindi tama? Ang magpanggap na okay ka, ang magpanggap na kaya mo. Ang magpanggap na matapang ka. Baby, walang masama kung iiyak ka. It doesn't mean na kapag umiyak ka mahina kana, hindi lahat ng umiiyak mahina. Kadalasan ng mga hindi mo nakikitang umiiyak sila pa 'tong mahina. Don't be scared to show everyone that your weak too. That you have weakness too. You don't need to pretend that your strong all the time." He pulled me to hug him.

Tahimik akong humihikbi sa kanyang balikat hanggang makatulog ako kakaiyak.