-TAMAMLANDI-
-YETİŞKİN İÇERİK-
Asil, yalnız bir çocuktu. Sessiz ve ona yalnız hissettiren evinden uzaklaşmak için gittiği bir mekanda başına geleceklerden habersizdi. Ama kader ağlarını örüyordu.
bxb
boyxboy
(100. Bölüm final tadında ama... İlham...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
FERDİ 😻
KERİM 😽
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
97. Bölüm:
Ferdi, bir cesaret pelerini gibi üstüne geçirdiği beyaz gömleğin bir ucunu koyu renk, salaş kot pantolonunun içine sıkıştırdı ve aynadaki yansımasına baktı. Derin nefesleriyle beraber, gömleğin sardığı göğsü ve omuzları inip kalkıyordu.
Gömlekten buram buram Kerim'e ait o has koku geliyordu ve yeni duş almış çocuğun güzel kokusuyla harmanlanıyordu. Çünkü gömlek adama aitti ve Ferdi böyle bir anda bu gömleği giyiyor olmak istemişti. Pantolonunun cebindeyse adamla evlerine ait o anahtar vardı. Ne giyerse giysin üstünde taşıyordu onu...
Asil arayıp önemli bir şey söyleyeceğini belirterek onu evlerine çağırdığında Ferdi de ailesine çok önemli şeyler söylemenin arifesindeydi aslında.
Günlerdir bunun için doğru anı bekliyordu. Bekledikçe geriliyor, gerildikçe vazgeçecek gibi hissediyordu ve onun kitabında vazgeçmek diye bir şey elbette yoktu.
Korkmuyordu ama insan tereddüt ediyordu işte. Buna rağmen sonuçları ne olursa olsun kendisini ailesine açma düşüncesinden geri adım atmayacaktı. Belki kızacak belki sövecek, belki onu düzeltip (!) değiştirmeye çalışacaklardı.
Ferdi'nin içinde böyle şeyler olmayacağına dair büyük umutlar vardı, yanılmıyordu da aslında.
Sadece her insanın böyle bir durumda yaşayabileceği o baskıyı üzerinde hissediyordu.
Yine de birinin kendisini ailesine anlatması bu kadar zormuş gibi hissettirmemeliydi ama insan doğacağı coğrafyayı seçemediği gibi yaşadığı toplumun fikirlerini de tek bir parmak şıklatmasıyla muasır medeniyetler seviyesine çıkaramıyordu ne yazık ki.
