-TAMAMLANDI-
-YETİŞKİN İÇERİK-
Asil, yalnız bir çocuktu. Sessiz ve ona yalnız hissettiren evinden uzaklaşmak için gittiği bir mekanda başına geleceklerden habersizdi. Ama kader ağlarını örüyordu.
bxb
boyxboy
(100. Bölüm final tadında ama... İlham...
Helloooo Normalde oy veya yorum istemiyorum ama okuyucularım, okunma sayısının yüksek oy sayısının düşük olmasına içerlemişler 🙊🙊🙊 Pamuk eller cebe mi denir ne denirrr Mutlu edin birbirinizi ✨💖✨
Keyifli okumalarr 🌸🌸🌸
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ASİL 🤍
47. Bölüm:
Asil ve Devran, alacaklı gibi çalan kapıyla uyandıklarında, İtalya'daki eve dönmelerinin üzerinden iki gün geçmişti. Türkiye'ye dönmelerine de iki gün kalmıştı.
Çalan kapı, beraber kaldıkları odanın kapısıydı. Onlar yatağa gireli henüz bir kaç saat kadar oluyordu. İki gündür durmadan gezip yoruldukları için erken yatıyorlardı.
Devran çatık kaşlarıyla uzanıp komodindeki lambayı yakarken Asil'in korkmuş haline baktı. Az önce göğsüne sokulmuş uyuyan çocuk şimdi tamamen paniklemiş halde bakıyordu kendisine.
O sırada kapı tekrar çaldı.
"Aşkım ne oluyor?" diye sordu Asil yatakta oturur pozisyona geçerek. Sakinliğe o kadar alışmıştı ki günlerdir... Kalbi herhangi bir aksiyonu kabul etmeyi reddediyordu.
Dışarıdan Kerim'in sesi duyuldu. "Devran Bey acil bir durum var." diyordu. Kapıyı çalışına zıt bir sakinlikteydi sesi ama Devran o sesteki ciddiyeti ve telaşı anlayacak kadar tanıyordu Kerim'i.
"Geliyorum." diye seslendi Kerim'e, ardından Asil'e "Yatakta kal güzelim." dedi Devran birden çelik gibi bir tonda. O da Asil'le birlikte gelen bu sakinliğe öyle alışmıştı ki, Asil'den önce hayatının nasıl bir hayat olduğunu çok çabuk unutuvermişti.
Onların içinde yaşadıkları o baloncuğun dışında o hayat hala devam ediyordu ve şimdi ilk darbesini atarak gecenin bir yarısı çatırdatmıştı etraflarını saran görünmez duvarı...
Devran dudaklarını Asil'in saçlarına bastırıp oyalanmadan yataktan çıktı ve altına bir pantolon, üstüne de kazak geçirdi.
Kapıdan çıkmadan önce yatağın içinde hala oturan ama her an kalkmak için hamle yapacakmış gibi duran, üstü çıplak çocuğa baktı. "Örtünün altına gir." dedi onu süzdükten sonra.
Asil, uykusundan öyle hızlı kopmuştu ki, hafif şişmiş uykulu gözleriyle ve dudaklarıyla endişeyle Devran'a bakıyordu.
"Annenlere mi bir şey oldu yoksa?" diye sordu korkuyla. Örtüyü tutup üstüne çekti ama dizlerinin üstüne oturmuştu şimdi. Çıplaklığını gizlemeye çalışıyordu kapı her an açılabilir diye.
"Hemen geleceğim. Uyumaya devam et."
Asil kaşlarını çattı, nasıl uyusundu?
Devran kapıyı açtığında kapının ardında Kerim'i göremedi. Yan tarafa çekilmişti adam. Göz göze geldiler ve kapıyı örtüp sorgu dolu bakışlarını Kerim'e dikti Devran.
