-TAMAMLANDI-
-YETİŞKİN İÇERİK-
Asil, yalnız bir çocuktu. Sessiz ve ona yalnız hissettiren evinden uzaklaşmak için gittiği bir mekanda başına geleceklerden habersizdi. Ama kader ağlarını örüyordu.
bxb
boyxboy
(100. Bölüm final tadında ama... İlham...
Bölümleri yedeklerken daha çok farkına vardım, Asil ne kadar uzun bir hikaye olmuş böyle 😱😱😱
50 bölüm... Yazmaya hem dün başlamışım gibi hissediyorum hem de sanki yıllardır Asil'i yazıyor gibiyim 🎀🎀🎀🎀🎀
Çok mutluyum sizlerle tanıştığıma 🥰😍😚
Keyifli okumalar 🌸🎀🌸
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
50. BÖLÜM:
Asil elindekileri göğsüne bastırarak şokla bir süre dikildi orada, kapının girişinde.
Her şey onun yüzünden olamazdı.
Orada bir sürü insan can verebilirdi, ciddi şekillerde yaralanabilirdi...
Devran'ın evi yanmıştı.
Hepsi Asil yüzünden miydi?
Her şeyin onları buraya çekmek için babası tarafından kurulmuş bir oyun olduğunun farkına varmak onu neredeyse yere yıkacaktı.
Ferdi, bunu farketti. Çantaları yere bırakıp Asil'e doğru bir hamle yaptı ve kolunu çocuğa dolayarak onu kendisine çekti. "Orospu çocuğu..." diye fısıldadı babasına hitaben. Hala şoktaydı ama bu durumda Asil'i koruması gerektiğini bilecek kadar da aklı başındaydı. Asil öyle savunmasız duruyordu ki, adam ona dokunsa bayılacak gibiydi. Teninin rengi atmıştı.
Hıncal, karşısındaki manzaraya baktı eğleniyormuş gibi. "Üzülme lan bu kadar." dedi Asil'e. Arkasında kalan kapıyı kapattı gözlerini ikisinden ayırmadan. "O adam o kadar canlar yakıyor ki, ufak bir yangınla canı yanmaz."
Asil irkildi. Biliyordu ki Devran, boş yere can yakmazdı. Biliyordu ki Devran, haketmeyene dokunmazdı.
Asil görmüştü Devran'ın yangın sırasında orada bulunan insanlar için nasıl endişelendiğini, tek tek ufacık bir zarar bile gören herkesle ayrı ayrı iletişim kurup ilgilendiğini. Beraber yanan ağaçlar hakkında konuşmuşlardı yanan evden çok...
"Sen... nasıl bir insansın?" diye sorabildi. "Sen insan mısın? Kimsin sen? Nesin?" Sorularını arka arkaya, konuşmaya gücü yok gibi sıralarken babasına değil yere dikmişti gözlerini. Sonra birden şaşkınlığı, afallamışlığı, donukluğu yerini delice bir öfkeye bıraktı.
İyi ki de öyle oldu...
Öyle ani oldu ki bu, Asil'in elindekiler yere ayaklarının dibine düştü. Ferdi'nin normalde asla kurtulamayacağı güçlü tutuşundan çok kolay bir şekilde kurtulup öne atıldı ve babasını sertçe itti.
