ARES / 2 Ya Sonra..+18 - (Tamamlandı.)

ARESİN ÖFKESİ

Bu bölüm gelecekten bir sahne içermektedir..
Bir sonraki bölümde, aynı geceden devam edeceğiz 😬😬

..........

🖤🔥🖤

1 Ay sonra..

NİDA

Saatlerdir, bilgisayarın başında hararetle bir şeyler tartışıyorlar..

Terasta, oturmuş giderek batan güneşi seyrederken, omzumun üzerinden içeriye doğru bir bakış attım..

Ares ayakta, elini ensesine atmış, gülüyordu..

Gülüyor mu? Ne..

Bu çocuk gerçekten normal değil.. Az önce öfkeyle masayı yumruklarken, şimdi gülüyor mu? Aklım almıyor..

Terasın açılan kapısı, Emire misafirlik ederken..

"Nida, konuşmamız gerek." bakışıyla içeriyi gösteriyordu.

"Ne oldu?" sesinde ki bu ciddiyet, beni korkutmuyordu..

"Ares'in yanına geçelim." bir şey dememe fırsat vermeden, içeri dönmüştü..

Oturduğum sandalyeden kalkarken.. Derin bir nefes aldım.. Terasın açık olan kapısından içeri girdim..

"Ne oluyor?" Emir bakışlarını Ares'e çevirdi.

Ares hiç bir şey demiyordu, sadece suratıma öfkeyle bakıyordu..

"Ares ne oluyor.." hızla bana doğru gelip, boğazımdan tutup duvara çarptığında, acı ile inledim..

"Aahh..Ares.." nefesim giderek daralırken, boğazımda ki baskı artıyordu..

Suratını benimkine çarptığında, gözlerinde ki O kaynayan volkanı görüyordum.. Ve ilk kez.. Sanırım ilk kez.. Ondan gerçekten korktuğumu hissettim..

"Demek bana oyun oynayacaktınız he!!" öfkesi, bütün odada yankılanmıştı..

Boğazımda ki eli yüzünden, konuşamıyor.. Soramıyorum.. Ne oyunu Ares.. Ne oyunu diyemiyorum..

"O yüzdendi o hallerin değil mi Lan!" beni bıraktığında, olduğum gibi dizlerimin üzerine düştüm..

"Ares sakin ol! Önce Cahit'i bulmamız gerek!" Emirde aynı öfkeyle bağırıyordu..

"Ulan!" bana doğru gelirken parmağını öfkeyle salladı..

Nefesimi hala toplayamamışken, bütün hiddeti bir kez daha patladı üzerime..

" Ulan sana kıyamamıştım Lan! O aileden farklı çıkmışsındır dedim! Bu kız günahsız dedim! Lan ben Babanın kafasına sıkacakken! Sana koştum geldim Nidaa!!" ne olduğunu bile bilmiyorum..

"Ne yaptım ben.." gözlerimi, ona çevirdiğimde.. Kesik çıkan sesimle.. Ve kalan son cesaretimle sordum..

"Sana ne yaptım Ares.." ağlamaya başlamıştım.. Göz yaşlarım, canımın acısından mı.. Yoksa, bana böyle davranmasından mı bilmiyorum..

"Bana Salağı Oynama Lan!" öfkeyle yanımda belirdiğinde, kolumu sertçe kavrayıp beni, ayağa kaldırdı..

Zar zor duruyordum dizlerimin üstüne.. Deli gibi titriyordum..

"Ares ben sana ne yaptım.." ağlayarak bakıyordum gözlerine ama, o bana çoktan ölmüş bir adamın gözleriyle bakıyordu..

"Sen beni Güvendiğim yerden vurdun!! Sen beni!! Nida.. Sen beni.. İnandığım yerden vurdun!!" Beni Emire doğru savurduğunda, bu sefer ona doğru bağırıyor du..

"Kafasına Sıkacaksın!! Duydun mu beni Emir! Yaşamasını istemiyorum! Götür! Kafasına sıkıp at bir yere!" ne....

"Ares... Ne diyorsun.. Yapma.." lanet olsun..

"Adımı! Benim! Adımı!.. Bir daha!.. Ağzına Alma Lan!!" gözleri öfkeyle büyürken.. Elimi karnıma götürdüm..

'Bebeğim...'

"Götür şunu Emir!!" arkasını dönmüştü.. Emir kolumdan çekiştirirken, bana bakmıyordu bile..

"Bana bunu yapamazsın.. Bize bunu yapamazsın Ares.." ağlamaktan, kesilmeye başlayan nefesim.. Konuşmamı zorlaştırırken, ona söyleyemediğim.. Ne çok şey var diye geçirdim..

Hamileydim.. Ondan emin olmadan bilsin istememiştim.. Kendimden emin olmadan.. Ama şimdi.. Şimdi Sevdiğim adam tarafından.. Bebeğimin babası tarafından.. Ölüm emrim verilmişti..

"Seni Seviyorum... Ares.." Asansör kapanırken.. Son nefesimi bunun için kullanıyordum..

Seni seviyorum..
......