ARES / 2 Ya Sonra..+18 - (Tamamlandı.)

Ares... Dur..

ARES

" Emir Bana bak! bu adam ne iş karıştırıyorsa! öğreneceksin bana."

Bakışlarımı önümdeki bilgisayara çevirdiğimde yavaşça karşımdaki koltuğa oturdu...

"Ares.. bu adam neden böyle bir yalan söylesin?" yavaşça oturduğum sandalyede geriye doğru yaslandım, bakışlarım şimdi Emir'in üzerindeydi..

"Bilmiyorum Emir. Bana bunu sen öğreneceksin! o arabalar o adamlar taşkol Holding'in adamları falan değil! bana bunu öğreneceksin!" tokça çıkan sesim Emir'in bakışlarını benden kaçırması ile son buldu..

"Peki ya beklediğimiz gibi bir şey çıkmazsa" dedi

Beklediğimiz gibi bir şey çıkmazsa mı.

Cahit Köroğlu'ndan bahsediyoruz.

her türlü pisliği yapabilecek Adamın teki...

"Açık konuş Emir." dedim

"Kardeşim.. ya, bu adamla ilgili bir şey değilse..bilmiyorum oğlum.. aklım almıyor... Neden böyle bir yalan söylesin.. adamın karısı öldü..."

"Belki de kendi öldürmüştür. "

"Saçmalama.." gözleri hayretle açıldı ve konuşmaya devam etti

"Saçmalama oğlum, adamın kafasına silah dayadık. bizimle şirketteydi.."
Alay ile güldüm..

Yüzümde beliren alaycı gülüş, Saniyeler içinde yok olmuştu, yeniden ciddiyetimi takındığımda, dirseklerim masaya doğru dayayarak, ona doğru eğildim.

"Şu hayatta kimseye güvenmeyeceksin! bunu aklına yaz. bazen insanın kocası bile onun sonunu getirebilir."

Bakışları Bana bakan, anlamsız bir perde gibi aralandı alnını kırışırken, kafa karışıklığı ile sorusunu tazeledi..

"Peki.. Ama neden böyle bir şey yapsın? kızı da o evin içindeydi.." dedi

gözlerimi devirdim bıkkınlık ya da karşımdaki adamın saflığı salaklığı ne derseniz deyin .

"Emir. Cahit Köroğlu'nun kaybedecek hiçbir şeyi yok! Hem de hiçbir şeyi. O adamı biraz tanıyorsam, ne kızını Ne karısını ne de oğlunu düşünmez. sadece kendini düşünür!"

söylediklerimle birlikte yavaşça kalktı yerinden..

"Tamam sen ve senin Güven problemlerin, anladık... anladık abiciğim de, biz bu işin ucunun nereye dayandığını Nereden bulacağız amk... abi arabalar plakalar hepsi sahte... adamların üzerine kimlik bile çıkmadı lan."

"Sürekli sızlanacaksan, işi başkasına vereyim."

"Tamam bir şey demedim.." hızla odadan çıktığın da, kapıdan içeri giren, Nidaya çevirdim bakışlarımı..

"Uyanmışsın..." öyle güzel gözüküyorki..

"Şey.. Evet.." yavaşça bana doğru bir kaç adım attı..

"Otursana." gözlerimle önümde ki koltuğu gösterdim.

"Tamam.." gülümseyerek kendini koltuğa bırakmıştı..

"Dün gece, ne anlatmaya çalışıyordun Nida..." önümdeki bilgisayarı yavaşça kenara iterken sormuştum..

"Ne konuda.." aptala mı yatıyorsun.

"Sana bunu yapamam dedin, neyi yapamazsın?" gözlerimi üzerinde gezdirdim..

O küçük bedenin için, ona sahip olmak için, neler vermezdim..