ARES / 2 Ya Sonra..+18 - (Tamamlandı.)

SEN VE BEN

Yeni bölüm geldii😍
Keyifli okumalar ballı böbreklerim 💓

NİDA

"Baba şimdi ne yağacağız?.." gözlerimi duvardaki saate çevirdiğimde, çoktan gecenim 2 si olduğunu görmüştüm..

Ares saatler önce , Emirle çıkıp gitmişti.. Yapa yalnız 2 saat babamı bekledim, sonunda gelebilmişti.. Ama pek kendinde görünmüyor...

"Sadece ikimiz varız artık.." yavaşça oturduğu berjerden kalkıp, benim yanıma doğru yürüdü..

"Sadece ikimiz Nida.." sesi titrek gelirken, yanıma oturup, omuzumdan tutup, beni kendine çekti.. Kafamı göğsüne basıtırırken, kollarını sırtıma sardı..

"Ba.. Baba.." bana ilk kez böyle sarılmıştı..

"Sadece Sen ve Ben.." dalgın bir sesle konuşmuştu.. Elleri saçlarımla buluştuğunda..

"Evimize gidelim.. Lütfen.." gözümden akan yaş, ilk kez babası tarafından saçları okşanan bir kızın, ruhunun yağmurlarıydı..

"Gideceğiz.." parmakları, saçlarımın arasında gezerken, küçük bir öpücük bıraktı kafama..

"Ama öncesinde.." yavaşça geri çekildi..

Yanımdan kalkarken, usulca akan göz yaşlarımı sildim..

Ayağa kalktığında, bakışlarımı ona çevirdim.. Odada yavaşça adımlarken.. Bir şeyler düşünüyor gibiydi.. Bir şeyler söylemek istiyordu belli..

"Nida.. Her şeyimi kaybettim.." gözleri benimkiler ile buluştu..

"Kazanırız baba.. Ben bir işe girerim, herşeyi baştan başlatırız.." ayaklarımı koltukta aşağıya salarken, öne doğru eğildim..

"Senin çalışmanla olacak iş değil.." yutkundu.. Gözleri yerde gezmeye başlamıştı..

"Neden.." dedim..

"Anneni öldürenler.. Taşkol holding değildi.." duyduğum bu itiraf.. Dengemi sarsarken..

"Ne demek bu?" hızla ayağa kalktım..

Bir cevap vermemişti.. Sadece susuyordu..

"Ne demek baba bu?" gözleri usulca bana doğru döndü..

"Tefecilere bulaştım.." duyduklarım karşısında, ne diyeceğimi bilemezken..

"Toparlamak için, her seferinde biraz daha battım.. Herşeyi mahvettim.. Herşeyi.. Şirketim tamamen Ares Katipoğlu 'nun elinde.. Karım öldü.. Seni koruyamıyorum.. "

gözlerinden süzülen yaşla.. Dizlerinin üzerine, olduğu yere çökerken, yıllardır, gücüne şahit olduğum adamın, çöküşüne şahitlik ediyordum..

"Sorun değil.." ona doğru gidip, yanına oturduğum da, sıkıca sarıldım ona.. Babamdan başka kimsem yoktu artık.. Bizim birbirimizden başka kimsemiz yoktu..

"Öldürecekler beni.. Onlar öldürmese.. Ares öldürecek.." yavaşça geri çekildim..

"Sana birşey olmasına izin vermem." sesim ilk kez böylesine kendinden emin çıkıyordu..

"Canım kızım.." sarıldı yeniden.. Sıkıca kendine basıtırırken, ağladığını hissediyordum..

"Ben kendimden korkmuyorum.. Ama sen yapa yalnız kalacaksın.. Bana bişey olursa, yapa yalnız kalacaksın ondan korkuyorum.." dedi..

Söyledikleri, bunca zaman bana ettiği eziyeti, söylediği ağır sözleri.. Defalarca kırdığı kalbimi inşa etmeye yetmezdi.. Ama..

Ama o benim Babamdı.. Ve belli ki kaybetmiş olmak.. Onun içinde ki o masumiyeti ortaya çıkarıyordu..