Olin in Kahadras [Volumes 1 & 2]

Chapter 8: Eight-legged Freaks

Ipinihit ko ang aking leeg upang tingnan ang isinumpang nilalang na si Langas. Lumukso siya patungo sa ibabaw ng malaking gagamba. Mas diniinan ko pa ang pagbaon ng punyal sa balat nito para manghina ito at para ’di nito masaktan si Langas.

Nagpumiglas ang gagamba nang sumakay sa kanya ang isinumpang nilalang. Isang impit na ungol ang tumakas sa ’king bibig kasi gasgas na ang magkabila kong siko.

“Ahh! Buwisit na bubwit!” Magkakasunod na daing ng malaking damang ang bumulusok papasok sa tainga ko sa dahilang isa-isang pinutol ni Langas ang mga paa nito.

“Hi, guys!” rinig kong sabi ni Cormac. Siguro, itinapat niya sa ’min ang kanyang kamera. “Tan-awa ninyo! Asa man kamo makakita og unggoy nga maayo kaayo mogamit og sundang? Siyempre, dinhi ra sa Kahadras! Oh! Pak! Let Langas lead!" (Tingnan ninyo! Saan kayo makakakita ng unggoy na magaling gumamit ng itak? Siyempre, dito lang sa Kahadras!) nakaririnding sigaw ng kaklase ko.

“Olin, umalis ka na riyan!” rinig kong sigaw ni Talay.

Bago pa man bumagsak ang katawan ng dambuhalang gagamba sa lupa, madalian akong gumulong sa isang sulok, salamat sa hudyat ni Talay. Lumukso rin sa tabi ko si Langas, bitbit ang kanyang sundang na ngayo’y napapalamutian ng berdeng likido.

Pagkatapos n’on ay wala na kaming sinayang na oras at tuluyan na nga kaming lumabas sa pugad ng mga gagamba. Pero alerto pa rin kami sa paligid, kasi baka may iba pang kasama ’yong damang na sumugod sa ’min o baka pabalik na ’yong iba na nagsumbong sa Mansalauan—’yong sumalakay sa ’kin doon sa mundo namin.

“Dito,” panuto ni Langas at tinahak ang mayayabong na talahib sa gilid ng gingharian ng Porras.

Walang pagdadawalang-isip na sumunod kami sa kanya. Pero habang naglalakad at nakikidigma sa makakating halaman, may biglang sumibol na tanong sa isip ko. “Pumapayag ka na, Langas?”

Huminto ang isinumpang nilalang para humarap sa ’min (ako ang nasa gitna, habang nasa magkabilang gilid ko naman sina Cormac at Talay). No’ng una’y muntik nang magkasalubong ang mga kilay niya, pero hindi naglaon ay namilog ang kanyang mga mata na animo’y may bumbilyang lumiwanag sa itaas ng kanyang ulo. “Sa susunod na natin iyan pag-usapan. Kailangan muna nating makawala sa kamay ng mga damang na may pambihirang laki,” tugon nito at muling itinuon ang tingin sa daanan. “Kailangan nating tawirin ang tulay na nagdurugtong sa Porras at Escalwa.” Ilang sandali lamang ay muli siyang naglakad, kaya nagpatuloy rin kami sa pagsunod sa kanya.

Lakad lang kami nang lakad hanggang sa umarangkada papasok sa tainga ko ang tunog ng rumaragasang tubig sa ibaba. May natanaw rin kaming mahabang tulay na gawa sa maninipis na mga kahoy at makapal na lubid na nagsisilbing hawakan. Napalunok ako ng laway nang umihip ang malakas na hangin at sumayaw ang tulay.

Sigaw agad ng utak ko, Mapagkakatiwalaan ba ’yan?

“Tara na!” utos sa ’min ni Langas.

Aktong susunod kami sa kanya sa tulay, ngunit tila pinahiran ng asin ang sariwa naming sugat nang walang ano-ano’y sumigaw nang napakalakas ang kaklase kong si Cormac Cruz. “Tabang! Ginoo ko!” (Tulong! Diyos ko!)

Dali-dali naming ipinihit ang aming atensyon at doon ay nakita namin ang tatlong dambuhalang damang. Hawak ng isa si Cormac na kasalukuyang nagpupumilit na makahulagpos. Kung susumahin, anim silang lahat kung isasama ang dalawang naglakbay patungo sa Mansalauan at ’yong isang pinaslang namin ni Langas.

“Bitiwan mo siya!” ang naibulalas ko, nagtapang-tapangan.

“Tabangi usab ko ninyo, uy! Unsa, tutokan ra ko ninyo?” (Tulungan n’yo naman ako! Ano, tititigan n’yo lang ako?) galit na sambit ni Cormac.

“Pakakawalan ko itong bubwit na ito kapag sumama ka sa amin, Olin. Nakatitiyak akong sa oras na ito, pabalik na rito ang Mansalauan kasama ng ibang damang. Kailangan mong sumama sa kanya,” sabi ng higanteng gagamba na may hawak kay Cormac. Pinagdaop ng kaklase ko ang dalawa niyang palad.

Bumagsak ang tingin ko sa lupa habang ang puso ko’y patuloy pa rin sa paghuhuramentado. No’ng susugurin sana kami ng Tambaluslos, sa ’kin umaasa ang mga kasama ko, ngunit binigo ko lang sila. Ngayon naman, nangangailangan ng tulong ang kaklase ko, subalit wala man lang akong maapuhap na angkop na paraan sa mga oras na ’to. Ang mga salita ay nagkaisa sa isipan ko. Nasa akin ba talaga ang kapangyarihan ni Sinrawee? O baka naman ay tama sila—na hindi talaga ako ang totoong itinakda?

Habang nasa negatibong pag-iisip ang utak ko, kapagkuwa’y gumapang si Langas papunta sa gilid ko. Tumindig siya, iniangat ang kanyang sundang sa ere, at saka siya humiyaw, “Hindi ninyo maaaring kunin si Olin! Magkamatayan muna tayo!”

Narinig kong umungot ng dasal sina Talay, Saya, Alog, at Lish sa likuran namin, at nasundan iyon ng panaka-nakang pagsinghot.

“Kung iyan ang nais ninyo,” wika ng isang damang at biglang ibinagsak si Cormac sa lupa, dahilan upang siya’y mapahalinghing. Walang-kaabug-abog ay umarangkada ang paa ng gagamba patungo sa likod ni Cormac.

Ilang pulgada na lang ang layo ng paa ng higanteng nilalang at akmang tutusukin na nito ang kaklase ko nang bigla akong makaramdam ng matinding galit at nag-init ang aking leeg. ’Tapos, nag-aapura akong tumakbo patungo sa kinalulugaran ni Cormac sabay bulyaw, “’Wag!”

Pakusang bumukas ang dalawa kong palad na nakakuyom kani-kanina lang at mistulang may gustong kumawala sa mga ito.

Bunga ng pagsigaw ko, nayanig ang paligid saka bigla na lang nabitak ang lupang inaapakan ng malalaking damang at pumailanlang sila sa ere kasama niyon. Sa isang kisapmata, naging kulay puti ang mga kasama ko, pati na rin ang mga gagamba na ngayon ay nakaangat. Kulay-uling naman ang lupa, mga puno, at ang kalangitan.

Nasorpresa ako nang mapagtantong may itim na kapangyarihan na unti-unting bumabalot sa ’min ng mga kasamahan ko. May mga tipak na batong bumulusok sa direksiyon namin, pero sa kabutihang-palad, ’di kami natamaan dahil sa bilog naming pansangga.

“Ano’ng nangyayari?” naguguluhang tanong ng isang gagamba.

“’Wag! Pakiusap!” pagsusumamo pa ng isa.

Dumapo ang mga mata ko sa maputla kong braso na parang may itim na mga ugat at gumagalaw pa. Hanggang sa bigla itong lumabas sa ’king mga palad at naging bilog. Naglaban ang gulat at saya sa kalooban ko. Sinubukan kong itapat ang dalawa kong kamay sa tatlong damang na nagbabalak na pumanaog. Kapagkuwa’y unti-unting namilog ang aking mga mata nang malusaw ang mga ito na parang kandila, pati na rin ang lupa at batong sumabay sa kanila sa pagtaas kanina.

Umangat ang sulok ng aking mga labi. Parang gusto kong pasalamatan si Sinrawee.