Olin in Kahadras [Volumes 1 & 2]

Chapter 7: Uncanny Encounter

“Ang tanging paraan lang upang malaman ninyo ay kailangan ninyong pumasok doon sa yungib,” sabi ni Atga sabay turo doon sa bandang likuran ng gingharian ng Porras.

Bagama’t hindi ko maaninag ang tinutukoy ng Agta, pero lumukob na kaagad sa ’kin ang matinding takot.

“Moadto g’yod ’ta?” (Pupunta ba talaga tayo roon?) tanong ni Saya, at kakikitaan din ito ng takot.

“Hoy, ’wag! Nakatatakot kaya ro’n,” sabi naman ni Alog.

“Cowards,” rinig kong bulong ni Lish.

Ngunit natagpuan na lang namin ang aming mga sarili na tinalunton ang landas patungo sa likod ng abandonadong palasyo ng Porras. Makalipas ang ilang minutong lakaran, pumasok na kami sa yungib at ginalugad ito; salamat sa tulong ng ilaw na nagmumula sa dala kong selpon. Nakakapit sa suot kong balabal na hinahabol na ng karayom sina Langas at Talay para hindi kami magkakahiwalay.

“Wala koy nakita,” (Wala akong nakikita) rinig kong anas ni Saya.

“Tanga! ’Wag kang pumikit!”

“Shh!”

Halos kada minuto kaming inaatake ng ubo dahil sa maalikabok na paligid. Namumutiktik ng agiw ng mga damang o gagamba ang dinaraanan namin. May matutulis din na mga bato sa bandang itaas, kaya kinailangan naming yumuko nang bahagya para magpatuloy sa paghahanap.

“Totoo ba ang sinabi ng Agta na ’yon?” tanong ni Alog.

“Hindi siya sinungaling, kaibigan,” pagtatanggol pa ni Langas sa kaibigan niyang may pambihirang laki.

“Pero”—ramdam ko ang panginginig ni Talay—“pa’no kung pinatay na ’yong taong ’yon ng kung sinumang dumukot sa kanya? Pa’no kung mapahamak tayo rito, Olin? Umalis na tayo,” ninenerbiyos niyang saad. Humigpit ang pagkakahawak niya sa suot kong balabal.

Agarang sumang-ayon si Saya, “Sakto si Talay, Olin. Kinahanglan natong mopahawa dinhi.” (Tama si Talay, Olin. Kailangan na nating lumabas dito.)

Naging alerto ako sa nakaambang panganib—alam kong hindi na ’ko ligtas simula no’ng may humabol sa ’kin—at saka puno ng determinasyon akong nagwikang: “Kailangan muna nating suriin kung ano’ng meron sa loob, baka buhay pa ’yong tinutukoy ni Atga.”

Ako pa rin ang nangunguna, samantalang sina Langas at Talay nama’y nakasunod sa ’kin. Hawak-hawak pa rin ni Talay ang mga bulaklak na maya’t mayang nagrereklamo kasi natatakot na sila at kailangan na raw naming lisanin ang kuwebang ’to.

“Olin, mukhang tama sila. Kailangan na nating umalis dito. Natatandaan ko na kung kaninong lungga ito,” bulong ni Langas. Dahil doon, nabuhay ang mga balahibo ko sa braso.

“Kaninong lungga ’to?” maagap na usisa ni Talay.

“Sa nakasagupa kong malaking”—nagpalinga-linga si Langas sa paligid—“malaking damang noon,” tugon niya sa mahinang tinig.

Doon ay tuluyan akong nabahala at mabilis kong ipinihit ang atensyon sa kanya. “Malaki? Higanteng gagamba?”

Sunod-sunod na pagtaas-baba ng kanyang ulo ang tangi niyang isinukli. Parang bumagsak ang hininga ko sa ilalim ng aking lalamunan.

Ilan pang sandali, sabay naming ibinalik ang aming tingin sa harapan nang may ungol na rumehistro sa magkabila naming tainga, parang nangangailangan ng saklolo at mukhang nanghihina na ito. Muli kong itinutok doon ang liwanag na galing sa ’king selpon at may dalawang maliit na daanan kaming nakita.

Muli kaming naglakad pasulong at lumiko sa kaliwang daan sa pangunguna ko. Sumalubong sa ’min ang masangsang na amoy, kung kaya’t dali-dali kaming nagtakip ng ilong. Inilawan ko ang paanan namin at halos lumuwa na ang aking mga mata nang maaninaw ang samot-saring kalansay ng mga tao o kung anong nilalang. Yawa!

“Olin, let’s go,” ani Lish. Tuluyang bumaligtad ang lamesa; siya naman ngayon ang tinambangan ng takot.

Nang itaas ko ang ilaw ay doon na namin nasaksihan ang isang bihag na binabalutan ng makakapal na sapot. Gumagalaw-galaw ito nang matamaan siya ng nakasisilaw na liwanag.

Madalian kong kinumpiska mula kay Langas ang kanyang sundang, umabante nang kaunti, at pumatong sa malaking bato para putulin ang sapot. Bumagsak ito sa lupa na napapalamutian ng mga buto at umarangkada papasok sa ’king tainga ang mahina nitong pagdaing.

Kaagad namin siyang tinulungan upang makahinga na siya nang maayos. Para siyang saging na kasalukuyang binabalatan.

Nanlaki ang mga mata ko nang makita ang itsura ng lalaking may dala-dala pang kamera. Dinumog kaagad ang isip ko ng alaala ng huli naming pag-uusap.

“Ha? Unsa imong giingon?” (Ha? Ano’ng sabi mo?)

“Naunsa ka, uy? Okay ra ka? Katol pa!” (Ano’ng nangyari sa ’yo? Ayos ka lang? Katol pa!)

Siya ang huli kong nakausap bago ako nakapasok dito. Siya ’yong kaklase kong lalaki na nakaupo sa likuran ko. Siya si Cormac Cruz, ang aspiring vlogger ng Cebu!

“Nag-unsa ka diri? Giunsa nimo pag-abot dinhi sa Kahadras?” (Ano’ng ginagawa mo rito? Paano ka nakarating dito sa Kahadras?) di-makapaniwalang saad ko.

Sa halip na sumagot ay nakita namin siyang napatingin sa likuran namin, ang kanyang mga mata’y higit na lumaki sa orihinal nitong anyo.

At sa di-inaasahang pagkakataon, walang ano-ano’y may matulis na bagay na bumaon sa likod ko. Isang nakawiwindang na sakit ang lumukob sa ’king sistema, dahilan para unti-unti akong mahilo at ang katawan ko’y sinalo ang lupa kasama ng iilang bungo. Rinig ko rin ang sunod-sunod na pagbagsak ng mga kasama ko na nasundan ng paghalinghing hanggang sa tuluyan nang nilamon ng kadiliman ang aking paningin.