: ̗̀➛ 𝗙𝗜𝗡𝗔𝗟 (ɪ)

248 22 7
                                    

F I N A L

FLEEING:

We merely hid where we were, in the dense grass, while the man in the car asked, "Are you sure you're going in to save Kioz?" She hesitantly inquired.

"Of course." He's been my best buddy since I was a youngster; he saved me, therefore I must save him." I frabjous responded, and she agreed.

The two soldiers outside are strolling back and forth, so I decided to leave, but the gate opened, revealing a large number of zombies in a cell.

I saw Kioz from there, and he was chained and detained by the President. He's well, no bruises, but when I saw Lieutenant Malvis, he seemed so calm that I felt he was dangerous, as Ms. Riese had warned me.

I am so fucking confused!

The five soldiers portrayed are familiar, particularly the one with a bruise on his face.

Oh! I remember, siya yung sinuntok ko kanina! HAHAHHA.

"Ano ang nangyari?" Bulong ng Presidente at malamang na narinig ko samantalang si Churan ay sinusubak pakinggan ang sinasabi nila ngunit bumubulong sila upang walang makarinig.

"Tila na hanap namin si Miss Alvarez po, ngunit nakatakas," Sabi ng isang lalaki at agad siyang sinipa ni Lieutenant sa paa nila.

"Ano?!" Galit ng Presidente.

"P..Pero pwede pa siya natin mahanap," Nagtatarantang sabi niya sa Presidente at agad tumingin ang presidente sa kaniya.

Bumulong siya sa kaniya at sinabihan niya lang naman tungkol sa sinuot ko ngunit hindi parin nila ako mahanap palibhasang iba na sa ngayon ang damit ko.

Pinaalis narin ng Presidente yung mga sundalo at mga halimaw na nasa kulungan, sa damit nila, mukhang galing talaga sa kulungan at saka tila parehas sa akin.

Dahil sa kanilang damit, pito sila, limang lalaki at dalawang babae, nakasuot 'rin sila ng mapuputi na damit na katulad sa akin kahapon.

Lest they use them to experiment about the virus or they still aren't contented what he have done of the town.

Pumasok narin sila maliban lang sa dalawa, bago ako lumabas, kinuha ko muna yung baseball bat upang gamitin ito, yung isang baril naman na maliit ay inipit ko lamang sa leggings ko samantalang ang kutsilyo, nilagay ko sa paa ko at saka nakatago narin 'to.

Hindi ko narin dinala ang walkie-talkie dahil alam ko na hindi ko na iyon kailangan pa baka masira pa yung plano ko dahil kasama ko pa naman yung spy.

"Aalis ako, dito ka lang," Tumango lamang siya at iniwan ko yung bag na dinala ko at agad akong lumabas nung nakatalikod silang dalawa, sinuntok ko sila dalawa sa kanilang leeg at nahimatay.

Binigyan ko si Churan ng sign na maaari na kaming pumasok, dahan-dahan kong binuksan yung gate samantalang naramdaman ko na tumango si Churan sa lalaki na kasama niya.

Nang nakapasok na kaming dalawa at sa mabuting palad, walang tao dito. Baka nasa loob ang lahat.

"Just stay here, let me check something," Wika ko kaya umakyat ako sa isang track na nasa harap namin.

Nang dumating na ako sa itaas, makikita ko talaga yung ginagawa ng tao.

Bumaba narin ako t nilagay ko narin ang baseball bat sa balikat ko. When I took a step forward since I know a little bit of this area, we went inside of the building in where I'd flee last night, the canteen.

When I walked inside, I was surprised to see everyone pointing guns at us and the President staring at me with a piercing eye.

"Catherine Elisabeth Alvarez, what a lovely flight. But it still fails. Put your armour down immediately!" He commanded, therefore I obeyed him.

I put down my baseball bat and gun, but I don't pull out my knife because it's hidden, but Churan obeys his commands, and she has no armor left.

I don't care what happens to her next; however, she is a traitor.

The Zombie Town: The ApocalypsesWhere stories live. Discover now