BENİM YAZGI'M

~19~

"Baba!"
Sesim olduğundan cılız çıkmıştı.

Onun burada ne işi var? Ben üzerimdeki şoku hala atamamışken bana doğru yaklaşmaya başladı. Onunda gözleri dolmuştu. Kollarını açıp bana sarılacağı sırada elimi kaldırıp bir adım geriledim.

Bunca yıl sonra hiç birşey olmamış gibi ona sarılacağımı nasıl düşünür. Hemde annemin yanında.

"Kızımm."
Sesinde hem özlem hemde pişmanlık vardı.

Ama artık herşey için çok geç. Gözümdeki yaşı silip karşısına dikildim.
Sesimin güçlü çıkması için dualar ettim içimden.

"Senin ne işin var burada?"
Evet başardım sesim olduğundan gür bir o kadarda soğuk çıkmıştı.

"Yazgım kızım yapma böyle."

"Bana Yazgım deme ben senin Yazgın değilim. Kızın hiç değilim. Yeni mi aklına geldi bir kızın olduğu. Sana burada ne işin var dedim?"

"Ben anneni ziyarete gelmiştim."

"Dalga mı geçiyorsun sen benimle. Ne demek anneni ziyarete geldim. Sen yaşarken bir gün bile annemin yanında olmadında şimdi mi kıymete bindi?"

"Kızım yapma lütfen."

"Ne yapmıyım. Söylediklerim yalan mı? Gerçekleri duymak artık ağır mı gelmeye başladı Mehmet Yılmaz?"

Öylece suratıma bakmaya devam etti. Sonra başını öne eğip bekledi.

"Seni bir daha burada görmiycem. Zamanında annemi nasıl görmezden gelip onu ölüme sürüklediysen şimdide öyle yap."

"Yazgı ben senin babanım sen kabul etmesene. Melek'te hala benim eşim. İstediğim zaman onu ziyarete gelirim. İstersem seni görmeyede gelirim."

"Kes sesini. Bu ne cüret ya annemin adını ağzına alma. Sen onun eşi falan değilsin. Benimde babam değilsin. Biyolojik olarak babam sayılabilirsin ama asla gerçekten babam olmadın. Sen bu hayatta kendi düşüncesi, kararı olmayan, ne derlerse yapan bu uğurda herkesi silen bencil bir yaratıksın. Şimdi buradan defol git ve bir dahada asla gelme. Sen annemin değil toprağını, toprağının üstüne düşen küçücük bir yaprağı bile hak etmiyorsun."

Söylediklerim ağır olabilir ama bunların sorumlusu ben değilim vicdan azabınıda ben çekmiycem. Herkes hak ettiği hayatı yaşar.

Arkasını dönmüş giderken ben de tekrardan annemin yanına oturdum. Elime aldığım toprağı sıkıp tekrar bıraktım. Gözümden bir damla yaş süzülüp toprağını ıslattı.

"Bak annem senin dediğini yapıyorum. Kimseye güvenmiyorum. Neyse annem ben şimdi gidicem ama tekrar gelicem söz."

Annemin yanından ayrılmadan son kez dönüp mezarına baktım. Kaç yıl geçmiş olsa bile acısı hep ilk gün ki gibi kalıyor ne yazık ki.

Arabama binip derin bir nefes alıp verdim. Göz yaşlarımı sildikten sonra mezarlıktan çıktım.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Yarım saatlik bir yolculuktan sonra yeni ev arkadaşım için alışveriş yapıcağım yere geldim. Arabamı park edip mazaların birine girdim.

İlk olarak uyuması için yatak tarzı birşey aldım. İsmi ne gerçekten bilmiyorum. Daha sonra eğtiminde kullanıcağım bazı aletler ve oyuncaklar aldım. Son olarakta uzun bir süre yetecek mama ve gerekli vitaminlerden aldım.

Yeni mama kabı ve su kabını da aldıktan sonra buradaki işim bitti. Görevlinin yardımıyla aldıklarımı arabama yükledim.

Saatime baktığımda 19.00 'Dı. Daha fazla oyalanmadan evin yolunu tuttum. Aldıklarımı yerleştirsem hiç fena olmaz.