Biliyorum;
Acıyor biliyorum kalbim.
Yine kendi depreminin enkazındasın ve seni oradan çıkaracak kimseyi bulamıyorsun. Şöyle bir bakıp geçiyor herkes, sesini duysalar da seni görmüyorlar biliyorum. Saç tellerinden ayak uçlarına kadar ağrıyor, biliyorum. Yine ölmedim ama yarım kaldım diyorsun. Kimseye minnet etmemek için bağırmıyor, Susuyorsun...
Susup seni görmelerini bekliyorsun ve her defasında aynı umudun altında eziliyorsun.
Daha da kötüsü kendi yaralarını kendin sarıyorsun, sonra tekrar kendin kaşıyıp kendin kanatıyorsun..
Biliyorum, kırıldın yine yanıldın belki de..
Ama şunu da biliyorum;
Geçecek, önceki nasıl gectiyse sonrası da öyle geçecek.
Ve sen her deprem sonrası bazen tökezleyerek, bazen topallayarak, bazen de olduğun yerde sayarak devam edeceksin.
Koşmaktan vazgecerek, ağır ağır, öylesine adım adım..
Sonra öyle yorulacak, öyle kırılacaksın ki;
Son depremin olacak, enkazın altında kalacak kurtulamayacaksın.
Dayan kalbim..
YOU ARE READING
RUHUMUN İZİ 🥀
Non-FictionKalmak istedim, hep yanında kalmak istedim. Gözlerinde kalmak, yüreğinde kalmak, sol yanında, ömründe kalayım istedim. Gitmem için onca bahanem varken, kalmak için sebepler yarattım kendime. Hep kaldım, varlığında da kaldım yokluğundada. Zaman dedim...
