Bazen de çok severken ayrılmak durumunda kalırsın. Gitmek zorundasındır. Belki de en iyi yol gitmektir. Arkanda bırakmak istemezsin sevdiğini ama bazen gitmenin en iyi yol olduğunun farkındasındır. Zaten yarını olmayan umutları doldurmanın bir anlamı olmadığını bilirsin. Onun o içini ısıtan gülüşünü, sıcacık ellerini, içini titreten bakışlarını özleyeceğini bile bile gidersin. Ama bilirsin aşkının bitmeyeceğini hatta aşkını kalbinin en derin yerlerine gömeceğini ve unutulamayacağını bile bile gidersin. Gidersin işte be gidersin. Ama giderken "Gitme kal.." demesini beklersin ama lanet olsun işte ayrılık bu gitmek zorundasındır. Ayrılıklarda sevdaya dahil diye düşünürsün ama o sevdayı sevdiğinin yanında yaşayamadıktan sonra ne anlamı vardır ki zaten sevdanın. Onu uzak şehirlerden sevmeye devam edersin ondan alınan her haberde mutlu olursun, onunla ilgili olan her mutsuz haber de mutsuz olursun. Çünkü nasıl mutlulukları mutluluğunsa üzüntüleri de üzüntün olmuştur. Aslında senin hayatını onun duyguları yönetir ama farkında değilsindir. Onu ilk gördüğün an aklına gelir mutlu olursun ve sonra arkanda bırakıp giderken o aklına gelir İçin ezilir birşey diyemezsin. Sadece lanet olsun ayrılık buymuş demek ki der, arkana son kez bakar gidersin.
Sensiz yarını hiç düşünmemiştim. Ama bazen hayatın bizim için başka planları vardır. Seni suçlamıyorum ama kaderimi suçluyorum! Kalbim paramparça. Sana veda ederken gözlerim ağlıyor. Hayat sana veremediğim tüm mutlulukları yaşatsın..
YOU ARE READING
RUHUMUN İZİ 🥀
Non-FictionKalmak istedim, hep yanında kalmak istedim. Gözlerinde kalmak, yüreğinde kalmak, sol yanında, ömründe kalayım istedim. Gitmem için onca bahanem varken, kalmak için sebepler yarattım kendime. Hep kaldım, varlığında da kaldım yokluğundada. Zaman dedim...
