Bunların hiçbiri sıkıldığımdan, soğuduğumdan, bunaldığımdan değil.
Seni çok sevdiğimden.
Gitsen de sensiz olamayacağımı çok iyi bildiğimden.
Defalarca belki sana git dediğimden,
gidersen ben diye bir şey kalmayacağını bildiğimden.
Ben kimseye bu kadar alışmadım.
Kimseyi bu kadar çok özlemedim.
Kimse için bu kadar çok ağlamadım.
Bütün hayatımı tek bir kişiye adamadım hiç.
Hayatımın merkezi yapmadım kimseyi.
Ben kimseyi bu kadar çok özlemedim.
Ben kimseyi bu kadar çok yanımda istemedim.
Kimseye ait hissetmedim kendimi.
“İyi ki o benim.” diye her gece şükretmedim hiç kimse için.
Bütün mutluluğum, yüzümdeki tebessüm..
Bunlar tek bir kişiye bağlı olmadı hiç.
Ben seninle bir gün bile konuşmayınca, o gün hiç iyi geçmiyor.
Sen gelene kadar..
Cümlelere sığdıramayacak kadar çok seviyorum ben seni. Canımdan daha ötesin.
Hiç beklenmeyen anda gelen, ne olup bittiğini anlamadan aşık olduğumsun.
Ama bunu belli edemiyorum.Sen sanıyosun ki ben birgün kayar giderim sanıyorsun ki her şeyi çok kolay silip atabilirim.
Hiçbiri değil.
Seni kaybedecek kadar cesur değilim ben.
Bunu kaldırabilecek kadar güçlü hiç değilim.
Seni üzdüğüm için bu kadar nefessiz kalıyorsam kendimi hiç affetmeyeceğim.
Şu an sen nasıl bir haldesin bilmiyorum.
Ama kendi halimi çok iyi biliyorum.
Çok yıkığım, çok bittiğim. Çok üzgünüm. Boğuluyorum.
BINABASA MO ANG
RUHUMUN İZİ 🥀
Non-FictionKalmak istedim, hep yanında kalmak istedim. Gözlerinde kalmak, yüreğinde kalmak, sol yanında, ömründe kalayım istedim. Gitmem için onca bahanem varken, kalmak için sebepler yarattım kendime. Hep kaldım, varlığında da kaldım yokluğundada. Zaman dedim...
