+Neyin var neden durgunsun?
-Aslında…
+Amaaaan boşver canım, hayat işte takma bu kadar kafana.
-Haklısın ama…
+Aması yok sıkma canını geçer hayatını yaşamaya bak.
Bak bende de herşey boktan gidiyor, hayattan zevk alamıyorum dertler sıkıntılar içinde boğuluyorum. Biliyor musun hiç iyi değilim, herşey üst üstte geliyor ve üstüme yıkılıyor sanki. Sıkıntılarımın sonu gelmiyor, nefes alamıyorum. Bir sen dinliyorsun beni, seninle konuşunca rahatlıyorum. İnsan, bir dinleyeni olunca hafifliyor az da olsa. İyi ki varsın!
Sahi, senin neyin vardı ne diyordun?
-Birşeyim yok, hiçbirşeyim yok… Rahatlamana sevindim.
İnsanlar için; ihtiyaç anında yanlarında olduğun sürece varsın sadece. Rahatlatıcı, dinleyici, hafifletici bir madde gibi bir obje gibi.
Gerekenleri yaptıktan sonra veya yapmadıkça yoksun, görünmezsin.
Sen diye birşey yok.
Kendinle ilgili anlattıkların veya anlatamadıkların, sıkıntıların bunaltıların, boğuluyor olman kimseyi ilgilendirmez.
“Sonra beni de dinlerler diye çok dinledim…” demiş Oğuz Atay.
Ve belki de o dinleyenlerle hiç yolu kesişmediği içindi, en yakın dostunun hayali karakter Olric olması.
Yalnızlığa batıp çıkamamak, kimsesizliğe mahkum edilmek…
YOU ARE READING
RUHUMUN İZİ 🥀
Non-FictionKalmak istedim, hep yanında kalmak istedim. Gözlerinde kalmak, yüreğinde kalmak, sol yanında, ömründe kalayım istedim. Gitmem için onca bahanem varken, kalmak için sebepler yarattım kendime. Hep kaldım, varlığında da kaldım yokluğundada. Zaman dedim...
