Gratifying Wretched ✓

CHAPTER 43

CHAPTER 43

I still can't believe that happened. Nang maka-uwi ako ay hindi ko alam kung contented ba ako dahil nasabi ko na ang lahat sa kanya o maiinis dahil sa tinuran ko. Paano ko siya haharapin kung ganoon bukas? Gayong nagtatrabaho ako sa kanila?!

Gusto kong bumalik 'yong oras. We can't blame ourselves, we need to blame our incautious and overflowing emotions, it's the one that cause for us to spilled hurtful words.

Kung puwede nga lang ibalik ang oras ay gagawin ko na. Kung kaya ko lang na kontrolin ang emosyon ko ay ginamit ko na sana iyon kanina. Ngunit wala ring silbi kung makakalimutan mo namang nagagawa mo pala 'yon. At walang gano'n, lahat tayo ay hindi kaya kontrolin ang galit.

All we need to think is about their good advantages. Because of that, we can concede our sudden feelings and untucked our words and insight throughout that person. Halos ipinagkanulo ko na sa sarili ko noon na kapag nagkita kami ay sasabihin ko ang nararamdaman ko sa kanya sa mga nagdaang panahon, dahil iyon naman talaga ang dapat kong gawin. Hindi naman puwedeng siya lang ang magalit sa akin dahil maging ako ay dapat mapag-alaman niya ng aking nararamdaman.

Wether he apply it or not. I don't care, ano pa bang mapapala ko sa lalaking dinala na ng emosyon noon? He's heartless, parang ang dali lang sa kanya ng lahat ng bagay habang ako ay pahirapan ang pagbabanat ng buto, and at ending hindi pala sa akin yayakap ang katarungan.

Noong nasa probinsya ako ay pahirapan talaga ang buhay. Halos wala na akong tulog dahil sa paggawa ko ng homeworks and at the same time ay ang pagpa-part time job na hindi naman alam nina Mama at Papa. How melancholic I am that I blamed it to Annivo gayong ganoon naman talaga ang buhay namin simula noon.

I packed my things and get ready for this day. Isang buwan na akong nagtatrabaho kay Annivo. Almost, one month, hindi ko na mabilang Basta ang alam ko ay matagal ko na siyang nakakasalamuha. At sa loob ng panahon na iyon ay nagawa kong itago ang galit at pagkasuklam ko sa kanya.

Bumaba ako at nakita ko ang Veterinarian na nag-aabang sa akin. Napangiti ako habang dala-dala si Bambi, ang aso ko na Pomeranian. Napangiti ako nang yakapin agad ito ni Hermon at hinalikan pa sa pisngi.

"Let's go?" tanong niya.

We ride while talking some random words, ganito palagi ang ginagawa niya. Hinahatid niya ako dahil nadadaanan naman niya ang restaurant at nasa unahan lang din ang Veterinary Clinic. Sa ngayon ay dala-dala ko si Bambi dahil ipapa-check up ko siya sa kanya.

"May morning sickness si Bambi, Hermon," sagot ko nang tanungin niya kung ano ang nararamdaman ng aso ko.

Tumango siya at tiningnan ang aso ko sa rare view mirror. He chuckled.

"I mean, mukhang wala ngayon iyang sakit dahil nakita ka na naman niya," saad ko at tumawa. Nakisabay rin ito at kita ko ang depinado niyang dimples na sobrang lalim.

Gaya ng mga nakaraang araw ay naging maayos ang pagpapatakbo ko ng restaurant. Annivo was always around me, since then. But I didn't manage to take it seriously, restaurant niya ito eh. Sino ba naman ako para pagbawalan siyang umalis dito...

Sa ngayon ay nagpaalam ako sa kanya na magle-leave muna ng dalawang oras mamayang tanghali dahil inimbitahan ako ni Hermon na kumain sa labas kasama niya. Hindi kasi niya ako pinababayad ng pang-check up kay Bambi kaya 'yon na lang ang magiging kapalit ko.

"I already told Peter that you're here. He's excited for you. Don't leave this day, Kisses," saad niya at humalukipkip sa swivel chair. "Sorry at ngayon ko lang sinabi what  sa kanya na nandito ka. He's always busy with Lianerre, that's why."