Ilham Bensaid,
Ik opende mijn kofferbak en legde mijn koffer op zij. Ik schopte mijn schoenen uit en ging zitten. Farah legde een kleedje op de grond en ging in kleermakers zit tegenover mij zitten. "Wil je de tonijn of zeevruchten pizza?" vroeg Farah die de dozen pizza uit de tas haalde. 'Doe maar de tonijn' zei ik. Ze overhandigde mij de pizza en een blikje fris.
Ik legde de doos naast me neer en pakte een pizza stukje waar ik een grote hap van nam. "Alleen wij stoppen elf uur in de avond voor een pizza" zei Farah serieus. Ik moest lachen. 'Maar daarom is het allang bekend dat wij verre van normaal zijn' zei ik. Ze moest nu ook lachen. "Daar heb je gelijk in."
Terwijl ik mijn pizza aan het op eten was bekeek ik aandachtig de omgeving van het tankstation van België. Het was super mooi en vooral schoon. Het was ook super rustig. Ik genoot van de stilte.
Toen ik klaar was met mijn pizza stopte ik alle rommel in een grote zak. Op mijn sokken liep ik snel richting de prullenbak. "Heb jij het niet koud?" hoorde ik een mannelijke stem opeens vragen. Ik schrok lichtjes en keek om me heen. Er kwam een jongeman van gemiddelde lengte mijn kant op lopen. "Niet schrikken, ik bijt niet" zei de jongeman. Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan. 'Deze locatie laat me geen keus vind je niet?' hij grinnikte. Ik bekeek de jongeman zorgvuldig.
Hij had licht bruine lokken en zijn ogen waren licht grijs gekleurd. Hij was van gemiddelde lengte en hij was licht gespierd. Hij stak zijn hand naar mij uit. Onzeker nam ik zijn hand aan. "Kamal" stelde hij zich zelf voor. 'Aangenaam, Ilham' antwoorden ik.
Hij leunde tegen de prullenbak aan en bekeek me zorgvuldig. "Wat brengt deze mooie dame hier op deze tijdstip" vroeg hij. Ik wees naar mijn auto waar Farah geduldig op mij aan het wachten was. 'Ik ben onderweg' antwoorden ik.
"Naar?" vroeg hij. 'Is dit een kruisverhoor?' vroeg ik grappend. Hij lachte. "Nee wijsneus, pure nieuwsgierigheid" zei hij. 'Naar Nederland' antwoorden ik. Hij knikte geïnteresseerd.
"Familie?" ik knikte 'Ben er geboren alleen woon ik in Parijs' zei ik. "Aha Franse dame dus" ik knikte 'in levende lijven.' Ons gesprek werd verstoord door een jongeman die Kamal riep. "Ik kom eraan!" riep Kamal naar die jongen.
Hij keek me jammerend aan. "Ik moet gaan mijn maat wacht op mij. Alleen vind ik het zonde om je te laten gaan zonder geprobeerd te hebben om jou nummer te regelen" zei hij nerveus. Ik grinnikte. 'Geef je telefoon maar' zei ik uiteindelijk. Opgewekt gaf hij mij zijn telefoon. Ik toetste mijn nummer in.
'Zie het al vriendschappelijk contact' zei ik toen ik zijn telefoon terug gaf. Hij schonk me een brede glimlach "Zal ik onthouden wijsneus" zei hij plagend. Hij schonk me een luchtkus en liep weer terug naar zijn vriend.
Met een brede glimlach liep ik terug naar Farah. "Wie was die jongen" vroeg Farah meteen. Ik ging weer in de kofferbak zitten en deed mijn sneakers weer aan. 'Kamal' antwoorden ik. "Wat wou hij?" vroeg ze door. 'Wat denk je zelf' antwoorden ik. "Je nummer?" vroeg ze. Ik knikte 'Fijn dat het kwartje valt madams' zei ik.
"Heb je die gegeven?" vroeg ze. Ik knikte 'Het is gewoon vriendschappelijk' zei ik snel. Ze schudde met haar hoofd. "Ga alleen geen stomme keuzes maken" zei ze streng. Ik hield mijn handen onschuldig omhoog. 'Ik hou me uit de problemen, geen stress' zei ik.
Ze stond op vanaf de grond. "Kom we rijden door, nog een uur" zei ze terwijl ze zich zelf uitstrekte. Ik sprong de kofferbak uit. 'Plankgas met die handel!' riep ik.
