Ilham Bensaid,
'Wat deed je eigenlijk in het restaurant?' vroeg ik aan Amir. Samen liepen we in de straten van Parijs. Het was rustig en je hoorde de krekels luid geluid maken. "Ken je Amine nog?" vroeg hij. 'Ligt eraan.'
"Amine van kickboks van een jaar geleden" zei hij. Het belletje begon te rinkelen. 'Oh, ja die ken ik' antwoorden ik. "Nou dat restaurant is van hem." Ik keek hem raar aan. 'Het is een Chinees restaurant' zei ik verbaasd.
Hij haalde zijn schouders op. "Het loopt goed en dat is het belangrijkste." 'Klopt' antwoorden ik. Niet veel later kwamen we aan bij de Eiffeltoren. De licht show was wel al inmiddels voorbij. We gingen op de eerste beste bankje zitten. "En jij, je had en date zag ik?" vroeg Amir nu op zijn beurt.
Mijn wangen kleurde rood. 'Ja klopt' antwoorden ik beschaamd. Hij wreef over zijn baard heen. "Wat is die Louay van jou?" vroeg hij jaloers. 'Mijn baas' antwoorden ik meteen.
Het viel stil. "Laat dit wel de laatste keer zijn dat ik jullie samen zie" zei hij serieus." Ik keek hem nu serieus aan. 'Zo ver ik weet hebben wij niks?' zei ik. Zijn blik verharde hij hield mijn pols stevig vast. "Dus, wat er net is gebeurd betekent niks voor jou?!" vroeg hij boos.
Ik trok mijn pols terug. 'Betekende het dan wel iets voor jou!' riep ik boos terug. Hij keek me gekwetst aan. "Begrijp je het dan echt niet?" vroeg hij. Ik keek hem afwachtend aan. 'Wat begrijp ik niet?' zei ik kalm.
Ik merkte dat hij zijn geduldig begon te verliezen. "Ik hou verdomme veel van je Ilham, sinds de dag dat je de garage in liep heb ik je niet kunnen los laten uit mijn gedachtes!" riep hij woedend. Het viel stil.
Met een mond vol tanden keek ik naar Amir. Hij verkleinde de afstand tussen ons en hield mijn gezicht vast met zijn beide handen. "Schatje, wordt boos, schreeuw of huil maar doe me geen pijn door niks te zeggen." Mijn hart brak. Ik heb Amir in de afgelopen twee jaar nooit zo kwetsbaar gezien.
Hoe graag ik hem ook wou vertellen dat ik van hem hield, ik kon het niet. Ik zou dan niet eerlijk zijn.
'Geef me tijd, ik kan je geen antwoord geven' zei ik gebroken. Amir verzwakte zijn greep en liet zijn handen van mijn gezicht zakken. "Ik geef je alle tijd die je nodig hebt maar laat het de moeite waard zijn en verspil mijn tijd niet" zei hij serieus.
Ik knikte. Hij stond op "Kom we gaan, ik breng je naar huis." Ik stond op en liep hem achterna. In stilte liepen we terug naar de auto.
