CRIME (The Owners Series #1)

Chaper 17

MY MOM LOOKED AT ME LIKE I WAS I'M SAYING SOMETHING STUPID. Her brows were up, glaring at me.

"Anong hindi ka na papasok? Ano bang pumasok sa utak mo!" sigaw nitong sabi. 

Sa sandaling ito tumigil ako at tumingin sa mata niya. Gusto kong malaman niya kung anong nararamdaman ko. 'Di ba't magkakonekta ang nararamdaman namin kasi ina ko siya. Pero parang hindi niya nakikita na nasasaktan ako, nahihirapan ako, natatakot ako. 

"Z-zandra? Ano ba 'yan.. Pag-aaral mo ang unahin mo! Yan ang mag-aangat sa buhay mo pag wala na 'ko." Araw-araw hirap akong gumising dahil alam kong unti-unti akong sisirain ng alaalang nangyari kahapon. 

Ganon ba talaga ang paraan para umangat sa buhay?

Naglakad ako papunta sa pinto. Tinignan ko ang mga halaman sa bakuran namin. Ang malawak na garahe, mataas na bakod, malinis na lugar, tahimik. Kung gugustuhin ko din ba ng ganitong bahay, lugar, kailangan kong mag-aral ng mabuti? Paano pag sinabi kong ang pag-aaral ko ay ginagawa ko lang para sa wala. Wala rin bang mangyayari sa'kin?

"Pumasok ka bukas-"

"Ayoko nga, ma! Ayoko!" Sigaw ko sa kanya. 

Natahimik kami sa sandali, pagkatapos ay tumama sa mukha ko ang palad niya. Namula ang mukha ko, kasabay nito ang pagtulo ng luha sa kaliwang mata ko. 

"Careful with your words, Zandra! Nanay mo parin ako!" Shouting on me. I glared her with my tearful eyes. 

"Ayoko nga!!!" I screamed at the top of my lungs. I know I'm wrong. Doing this on my mom makes my heart abuse in pain. She stared at me with nothing written on. I'm crying in front of her, tears can't stop, feeling blue. 

"Sabi mo nanay kita! Pero ba't hindi mo nararamdaman yung nandito!" Pointed on my excruciating chest. I can't fake myself anymore. 

"Dito, oh! Dito!" Sigaw ko habang umiiyak sa harap niya. "T-tumitingin ka lang! Wala kang ginagawa. Malayo ka sa'kin palagi kaya hindi mo ramdam! Palagi kang wala! Tatawag ka lang pag-gusto mo. Aalis ka na parang nag-iwan ng tuta sa kalye! Hindi mo nga ko maalagaan-"

"Ano na naman bang kadramahan 'to, Zandra?" Putol niya sa'kin. 

The words she spat makes me look awful. I hated her. It was like impossible for her to know my passion. She just doesn't understand me. Her face looking at me like I'm nothing. Like my tears we're just dirty water. My words to her were useless. 

"Hindi mo 'ko maintidihan kasi hindi mo 'ko iniintidi! Kahit anak mo 'ko!" Punas ko sa luha. "Ayaw mo kong intidihin! Ni hindi mo sinubukang intidihin ang nag-iisa mong anak!" 

I turned around. Her words were too cruel. That's why i don't like talking to her or even sharing my thoughts. She's the one putting me on pain. 

"Zandra!! Bumalik ka dito!" She called me.

Stamping my feet on the grass 'till I reached the gate. I walked out and let my feet roamed around the village. I don't have any places to go except the iaomai bar. I'm still useless, even my words are. Thus, every season, every midnight, I'll be still crying on my own.