SİMSİYAH

25.BÖLÜM

INSTAGRAM: ysmkayaaa

Keyifli okumalar! 🤍

Sabah gözlerimi açtığımda yabancı bir odadaydım. Hemen yanı başımda yatan Poyraz'la gözlerim kocaman açıldı. Beni buraya taşımış olmalıydı. Uzandığım yerden bulunduğum odayı büyük bir dikkatle incelemeye başladım. Büyüklüğünün yanı sıra çok az eşya vardı. Odanın tam ortasında, üzerinde bizim yattığımız geniş bir yatak vardı. Sağ taraf boydan boya camdı. Sanki dışarının yeşillik manzarası olduğu gibi odanın içerisindeydi. Karşımda iki tane kapı vardı. Kapalı olanın banyo olduğunu düşünüyordum. Açık olan kapıdan içerisini gördüğüm kadarıyla giyinme odasıydı. Sol tarafım ise komple kitaplarla kaplıydı. 

Sıcak yataktan hiç istemeyerek ayrıldım. İşe gitmek için hazırlanmam gerekiyordu. Dün Karan ve benim için hazırlanan odada üzerimi giyindikten sonra alt kata indim. İlk görüş açıma giren, hazır kahvaltı masası olmuştu.

"Günaydın."

Poyraz'ın boğuk sesiyle arkama döndüm. Siyah takım elbisesiyle tam karşımda hazır ama uykulu duruyordu. Ne zaman uyanmıştı ve hazırlanmıştı?

"Günaydın."

Elimden tutarak masaya oturttu.

"Poyraz Bey."

Bakışlarımız yanımıza gelen görevliye döndü.

"Babanız ve Karan Bey erkenden çıktılar. Karan Beyin okuluyla görüşecekmiş sizleri bilgilendirmemi istedi."

Kız yanımızdan ayrıldığında kendimi tutamayarak gülmeye başladım.

"Karan Bey mi?"

Verdiğim tepkiye Poyraz'da gülümsemişti.

"Bu kadar resmiyeti kaldıramayız biz, Poyraz."

"Onlarla konuşurum."

***

"Dün gece arabanı getirttim."

"Teşekkür ederim."

Kahvaltımız bittiğinde evden çıkmış, bahçede yan yana duran arabalara ilerledik.

"Dikkatli ol."

"Sende."

Poyraz'ın kendi arabası epey hasar aldığı için başka bir araba kullanıyordu. Peş peşe bahçeden çıkmış, ana yola kadar beraber gitmiştik. Dönüş yoluna geldiğimizde ben sağ tarafa dönerken, Poyraz'da sol tarafa dönmüştü. Uzun hastane günü beni bekliyordu ve bir süredir Cem'le konuşmadığımı fark ettiğimde ilk fırsatta onu aramayıda günüme dahil ettim. Özlemiştim canım arkadaşımı.

Hastaneye geldiğimde biraz geç kaldığım için oyalanmadan ameliyata hazırlanmam gerekiyordu fakat kendime çok kısa bir boşluğum ayırabilmiştim. Odadan çıkan hastam ile rahat bir nefes aldım, telefonumu çantamdan çıkararak Cem'i aradım.

"Canım."

"Nasılsın?"

"İyiyim güzelim, sen nasılsın?"

"Yorgun. Ameliyata gireceğim az sonra öncesinde seni aramak istedim."

"Ufak bir işim var erken bitirebilirsem yanına geleceğim."

"Öyle mi? Bekliyorum o halde."

"Tamam. Görüşürüz sonra."

Telefonu kapatarak masama bıraktım. Hazırlamak için aşağıya indim. Hastanın son kontrollerini yaptım. Zor bir ameliyat olacaktı ve umarım güzel geçerdi.