Yağmurun babası Akif Kaya, ve Kaan'ın babası Mehmet Salter aslında çok iyi dosttu. Ama bu dostluğu kimse bilmiyordu, çünkü bir mafya ve başkomiser birbiriyle böyle bir bağ kuramazdı.
Yıllar sonra çocuklarının arasında kurulan bağ ise, tahmin edilend...
Güzel olan her şey yarım kalır. Filmler en güzel yerde sonlanır. Çok mutluyum dediğin yerde, Hüzün kendini hatırlatır. Çocukluk kısadır, gençlik azdır, Ve bebeklik hiç yaşanmamıştır.. Vefa azdır, sadakat sınırlıdır. Verilen sözlerin ömrü kısadır. Çok seversin, çok çabuk gider. Güzel rüyalar en güzel yerinde biter. Güzel olan ne varsa, sevdiğin şarkı gibi, Hemen bitiverir, kısacıktır..
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
Aklımda dönüp duran dizeler, karşımda gözlerindeki saf duygularla bana bakan adam, önümde açık deniz, kulağımda dalga sesleri.. Bazı anlar, insanın ömrü boyunda unutamayacağı türdendi. Benim için şu an, tam olarak onlardan biriydi işte.
Sırtıma yüklenen gerçeklerin ağırlığı, babamın ölümünün boğazımda bıraktığı o acı tat.. Hepsinden öte, ben ne yapcağım? sorusu..
Kaan'dan uzak durmak istemiyor, istesem dahi, bunu yapabileceğimi hiç sanmıyordum..
Ne kadar süredir sessizce oturup düşündüğümü bilmediğim dakikaların sonunda, Kaan'ın dudaklarından şefkatli cümleler dökülmüştü. "İyi misin? Seni eve götürebilirim.."
Başımı aşağı yukarı salladım ağır ağır. Gözlerinin bu kadar ilgili ve duygu dolu bakması içimi titretiyordu. İlk tanıdığımdan bu yana, ne kadar değişmişti..
"İyiyim, sorun yok." dedim gülümsemeye çalışıp, ama ne kadar başarılı oldum bilmiyorum.
Bir kaç saniye hiçbir şey demeden düşündü. "Güneş doğana kadar benle kalmanı istediğimi biliyorum, ama o benden nefret edeceğini düşündüğüm içindi." Bakışları mümkünmüş gibi daha da yumuşadı. "Dinlenmek istersen eve gidelim."
Bu sefer daha net çıkan sesimle itiraz ettim. "Hayır. Senle kalmak istiyorum." Gözlerinde aşina olduğum o parıltı gün yüzüne çıktı, ve ben kendimi dudaklarına bakmaktan alıkoyamadım.
Bende mi sorun vardı? Az önce hayatımda öğrenebileceğim en büyük sırrı, trafik kazasında kaybettiğimi sandığım babamın aslında bir cinayete kurban gittiğini, üstelik bir mafya babasıyla dost olduğunu öğrenmiştim. Ve ben, o adamın oğlunu öpmeyi mi düşünüyordum şu an?
Her şey yolundaymış, sanki hiçbir derdim yokmuş gibi, yalnızca hislerimin peşinden koşmayı mı istiyordum? Kendimi durdurmak bu kadar mı zordu?
"Bakma öyle.." Başını yana çevirip bakışlarımdan kaçtığını farkettim. İşte şimdi utançtan yerin dibine girebilirdim..
"Ne yapıyorsun sen bana?" diye itiraf ettim hiç düşünmeden. Zaten ne yapıyorsam düşünmeden yapıyordum. "Kendimden uzaklaştıkça sana yakınlaşıyorum.." Yeniden gözlerime baktı. "Tanıyamıyorum kendimi."
