Yağmurun babası Akif Kaya, ve Kaan'ın babası Mehmet Salter aslında çok iyi dosttu. Ama bu dostluğu kimse bilmiyordu, çünkü bir mafya ve başkomiser birbiriyle böyle bir bağ kuramazdı.
Yıllar sonra çocuklarının arasında kurulan bağ ise, tahmin edilend...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Son Yaz final yapıyormuş..🥺 Çok üzüldüm, bu yüzden yeni bölümü hızlı yazdım. İyi okumalar.💘
7 Haziran
İçim içimi yer, yaptığım şeyden pişmanlık duyduğum için uyuyamazken, tam karşımda duran eve kaydı bakışlarım, bugün belki de yüzüncü kez..
Işıklar yanıyordu, Kaan hastaneden çıkıp eve gelmişti. Ve ben dün akşam ona yemek yedirmek için gitmemiştim..
Halbuki en iyi benim bilmem gerekmiyor muydu? Hayat böyle şeyler için fazla kısa değil miydi?
İki gün önce kanlar içinde yatan, uyanamama ihtimali olan bir adamdı o, ve ben belki de çocukça bir kaprisle ona verdiğim sözü tutmamıştım. Kaybetme korkusundan delirecek gibi hissederken, nasıl olur da öfkem böylesine baskın gelebilirdi?
Evet kendimce haklı taraflarım vardı. Sıkılmıştım artık benden sürekli bir şey saklanmasından. Babamla Kaan'ın bir bağlantısı olduğunu bile öğrenmiş, ve yine de sesimi çıkartmamıştım. Ama Gaye denen kızı nerden tanıdığını sorduğumda neden böyle bir tepki anlayamıyordum..
Sürekli bu muameleyi görmek artık gururumu kırıyor, kalbimi yaralıyordu. Öfkemden çok, belli etmesem de fazlasıyla üzüntü duyuyordum. Kendimi hep ikinci plana atılmış ve değersiz hissetmeme sebep oluyorlardı.
Yine de, içimde bir yerlerde, Kaan'a hiçbir zaman karşı koyamayacağımı hissettiren o his belirdi. Deli gibi merak ediyordum, yanında olmak istiyordum. Hastanede bana o kadar farklı davranmıştı ki, O Kaan'ı kaybetmek asla kaldıramayacağım bir şey olurdu.
Kendime düşünmek için fazla vakit vermedim. Kalkıp pijamalarımı değiştirdim. Elime geçen ilk şeyleri giyip çıktım odamdan. Kimseye görünmemeye gayret ediyordum. Özellikle abime, gecenin 11'inde Kaan'ın yanına neden gittiğimi açıklamak zor olabilirdi.
Şans bugün benden yana olmalı ki, evden çıkışım sorunsuz gerçekleşmişti. Hızlı adımlarla karşı eve doğru yürümeye başladım.
Her defasında olduğu gibi, ona gitmek beni yine heyecanlandırıyordu..
Derin bir nefes aldım. Avuçlarımı pantolonuma bastırıp destek almaya çalıştım, sonra çekinerek zile bastım. Kalbimin atışı kulaklarımı uğuldatıyordu sanki.
Kısa süre sonra kapı açıldı ve karşımda görmeyi pek beklemediğim bir manzara belirdi. Kaan her zamanki gibi takım elbisesini giymiş, bir yere gidecek gibi hazırlanmıştı. Üstelik, elindeki silahı beline koyduğunu saklamaya çalışsa da görmüştüm.
