အျမဲတမ္းအတြက္ မရႏိုင္ခဲ့တာေတာ့ႏွေျမာစရာပဲေပါ့။
___________________
"ေကာအတြက္....ဂုဏ္ျပဳပါတယ္"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ရိေပၚ"
ဘြဲ႔ဝတ္စံုေလးနဲ႔ ထိုသူကိုရိေပၚက baby's-breath ပန္းစည္းေလးနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳခဲ့တယ္။
"ေကာလည္း ရိေပၚကို ေပးစရာ႐ွိတယ္"
"ေကာကလား"
ထိုသူကအျပံဳးလွလွေလးနဲ႔ ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။
"ဒါက....ဘာလို႔ေပးတာလဲ"
ရိေပၚကလက္ထဲေရာက္လာတဲ့ forget-me-nots ပန္းစည္းေလးကိုၾကၫ့္ရင္းေမးလိုက္တယ္။
"ဂုဏ္ျပဳပါတယ္ ရိေပၚ။ ဒီအေတာအတြင္း ကိုယ့္အတြက္အမ်ားႀကီးအပင္ပန္းခံေပးခဲ့တယ္မလား"
"မဟုတ္တာ.....ေကာျဖစ္ေနရင္ ပင္ပန္းတယ္မေခၚပါဘူး"
"သိရဲ႕သားနဲ႔ "
အရည္ၾကည္တို႔ရစ္ဝိုင္းေနတဲ့ မ်က္ဝန္းႏွစ္စံုက တစ္စံုနဲ႔တစ္စံုဖယ္ခြာျခင္းမ႐ွိ။ အျပံဳးတို႔ကလည္း ႏႈတ္ခမ္းထက္ဝယ္ျဖစ္ထြန္းတယ္။
လက္ထဲက အျဖဴ ေရာင္နဲ႔ အျပာေရာင္ပန္းစည္းကိုယ္စီက စစ္မွန္ျခင္းေတြကိုကိုယ္စားျပဳလို႔။
____________________
တကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္...
ရိေပၚေ႐ွ႕ကို႐ုတ္တစ္ရက္ေပၚလာတဲ့သူက ႐ုတ္တစ္ရက္ဆန္စြာပဲ ရိေပၚဘဝထဲကထြက္သြားျပန္တယ္။
'ဘယ္သူကႏွင္လို႔လဲ ခင္ဗ်ားရယ္'
ရိေပၚက ထိုသူနဲ႔အတူ႐ွိခဲ့တဲ့ေန႔ရက္ေတြတုန္းက သူဟာကံအေကာင္းဆံုးလူသားလို႔ေတြးခဲ့မိတယ္။ သူတို႔အခ်စ္ေတြဟာဖြင့္ဟစရာမလိုဘဲ လိုက္ဖက္ညီေနတာေၾကာင့္။ သူရဲ႕အခ်စ္ဦးဟာထိုသူျဖစ္ေနတာေၾကာင့္။
ဒါေပမဲ့ ရိေပၚဟာ အခ်စ္ဦးပံုျပင္ရဲ႕အဆံုးသတ္မလွတတ္တဲ့ ထံုးစံကိုေမ့ေနခဲ့မိတယ္ထင္ပါရဲ႕။
Part - 2
Start from the beginning
