ក្រោយពីដេីរមេីលរួចហេីយ ជុងហ្គុក ក៏ប្រាប់ទៅមេការពីចន្លោះខ្វះខាតជាច្រេីនដែលគេបានឃេីញ ហេីយក៏មានកន្លែងខ្លះត្រូវកែសម្រួលដូចគ្នា ដោយមាន ជីមីន ជាអ្នកជួយបញ្ចេញមតិដូចគ្នា។ ពេលរួចរាល់ពួកគេទាំងពីរក៏នាំគ្នាត្រឡប់ទៅវិញ ហេីយវាក៏ល្ងាចល្មម ព្រោះម៉ោងឡេីង៦ទៅហេីយ។
«ជុងហ្គុក កេីតអីមែនទេ»ជីមីន ងាកទៅសួរកាយតូច ព្រោះគេចេះតែឃេីញ ជុងហ្គុក មេីលទៅក្រោយរហូត មិនដឹងថាមេីលអ្វីទេ ហេីយទឹកមុខក៏មេីលទៅមិនសូវល្អដែលហាក់ដូចជាកំពុងភ័យយ៉ាងអញ្ចឹង។
«ជីមីន ខ្ញុំថាម៉ូតូនោះដូចជាតាមយេីងហេីយ ខ្ញុំឃេីញបេីកតាមយេីងតាំងពីចេញមកម្លេះ»ជុងហ្គុក ងាកទៅតបជាមួយនឹងរាងក្រាស់ដោយទឹកមុខព្រួយបារម្ភ នាយតូចមានរឹតពាភ័យខ្លាចឡេីងមកភ្លាមបង្ហាញអោយរាងក្រាស់ឃេីញយ៉ាងច្បាស់ ថាគេកំពុងតែខ្លាច។
«ពិតមែនឬ? »ជីមីន លឺហេីយនាយក៏មេីលតាមកញ្ចក់ ពិតជាដូចដែលរាងតូចនិយាយពិតមែន មានម៉ូតូតាមពួកគេពិតមែន។
«ជីមីន ខ្ញុំខ្លាច»ជុងហ្គុក ទឹកមុខស្លេកស្លាំងព្រោះតែខ្លាច ពេលនេះភាពរឹងពឹងមុននេះវារលាយអស់រលីង សល់តែភាពភ័យខ្លាចតែប៉ុណ្ណោះ ហេីយក៏ប្ដូរទៅជាមនុស្សផ្សេងទៀត ដែល ជីមីន សឹងតែតាមមិនទាន់ទៅហេីយ។
«ជុងហ្គុក មិនអីទេខ្ញុំនៅទីនេះតេី»ជីមីន ដាក់ដៃម្ខាងដែលទំនេរចាប់ដៃរបស់រាងតូចណែន ដេីម្បីកាត់បន្ថយភាពភ័យខ្លាចរបស់រាងតូចខ្លះ នាយសម្លឹងមេីលទៅម៉ូតូនៅខាងក្រោយនោះ មុននឹងជាន់បន្ថែមល្បឿនអោយលឿនជាងមុន ។
«តែខ្ញុំ»ជុងហ្គុក មានទឹកមុខភ័យខ្លាចជាខ្លាំង ព្រោះមិនធ្លាប់ជួបរឿងបែបនេះ។
«ទុកចិត្តលេីខ្ញុំ ខ្ញុំមិនអោយមានរឿងអ្វីទាំងអស់»ជីមីន និយាយជាមួរាងតូចនឹងកាន់ដៃរបស់រាងតូចណែន នាយប្រលែងដៃរបស់ ជុងហ្គុក ហេីយក៏កាន់ចង្កូតទាំងពីរណែន ភ្នែកសម្លឹងមេីលទៅផ្លូវនឹងម៉ូតូដែលកំពុងតែតាមនោះជាប់ ។
