Και αν σε μισώ...σ'αγαπάω... (GW15)

Κεφάλαιο 11

Μιλούσε τόση ώρα και τα δάκρυα μου δεν σταματούσαν να τρέχουν, σαν να είχαν ανοίξει δυο βρύσες και να μην έκλειναν με τίποτα. Αλλά ήταν δάκρυα χαράς. Τι μου έλεγε; Ο Στράτος μόλις μου είχε κάνει ερωτική εξομολόγηση; Ο πιο ψυχρός και αναίσθητος άνθρωπος που ήξερα είχε πει τα πιο όμορφα λόγια που είχα ακούσει ποτέ, και τα έλεγε σε εμένα; Για εμένα; Τέτοια κουβέντα που ούτε στην πιο ρομαντική ταινία δεν είχα ακούσει; Αυτός που δεν έλεγε μια καλή και τρυφερή λέξη ούτε στους φίλους του τόσα χρόνια, είχε ανοίξει την καρδιά του και είχε βγάλει τόση αγάπη για εμένα; Και εγώ η ηλίθια φοβόμουν τόσο καιρό να παραδεχτώ ότι τον θέλω και ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του; Που νόμιζα την πρώτη φορά που με φίλησε ότι το έκανε για να με κοροϊδέψει; Που αυτά που μου περιέγραφε ήταν όλα όσα ένιωθα και εγώ; Όχι, ότι συνέπειες και να υπήρχαν εγώ αυτό ήθελα να το ζήσω. Όσο και να κρατούσε, τόσο έντονα δεν είχα νιώσει ποτέ και δεν μου είχε δείξει και κανείς άλλος ότι νιώθει για εμένα πιο πριν. Ας θύμωνε και η Ελένη και η Εβελίνα και ο Γιώργος και η Τασία και ο Θάνος και όλος ο κόσμος μαζί μας. Αυτός ο άνθρωπος ήταν εκείνη την στιγμή η ζωή μου, το μωρό μου, ο Στράτος μου και ότι ρίσκο και να υπήρχε πίσω από αυτή την σχέση ήμουν διατεθειμένη να το πάρω, δεν με ένοιαζε τίποτα.

-Μη γελάς χαζό, λες και δεν το είχες καταλάβει, είπε και μου χτύπησε παιχνιδιάρικα το μέτωπο.

-Βασικά, νόμιζα ότι εσύ θα με είχες πάρει χαμπάρι και θα γελάς μαζί μου. Μάτια μου, δεν με νοιάζει ότι και να γίνει, σε θέλω όσο και εσύ και δεν το αφήνω να πάει χαμένο αυτό γιατί θα θυμώσουν οι άλλοι, ας νιώσουν κάτι τέτοιο ποτέ και τότε μόνο θα καταλάβουν.

Δεν είπαμε κάτι άλλο, ξαπλώσαμε αγκαλιασμένοι στο κρεβάτι μου και μείναμε έτσι μέχρι που μας πήρε ο ύπνος. Ήξερα πως ότι και να γινόταν από το επόμενο πρωί και έπειτα θα είχαμε ο ένας τον άλλο, έστω και για λίγο. Αυτό που είχαμε αρχίσει μια μέρα πριν ήταν τόσο δυνατό που άξιζε τον κόπο έστω και αν η διάρκεια του ήταν μικρότερη από τον χρόνο που ζει ένα λουλούδι που δεν ποτίζεται, ήθελα να το ζήσω.

Ντρεπόταν τόσο πολύ για την εξομολόγηση που μου είχε κάνει την προηγούμενη μέρα. Προσπαθούσε να δείξει τόσο χαλαρός και άνετος που το έβρισκα αστείο. Λογικό ήταν όμως, δεν ήταν έτσι αυτός, ήταν παραπάνω από τεράστιο βήμα αυτό που είχε κάνει για εμένα. και τώρα φοβόταν μην τον πάρω για «φλώρο»(έτσι έλεγε όλους αυτούς που εξέφραζαν με άνεση τα συναισθήματα τους και ήταν ιδιαίτερα τρυφεροί με τις κοπέλες τους) και μην τον υποτιμήσω. Και ήθελα να τον κάνω να νιώσει άνετα και να το ξεχάσει όλο αυτό αλλά δεν ήξερα τον τρόπο.

-Σήμερα μετακομίζω ε, το θυμάσαι; Θα έρθω στον ίδιο όροφο με εσένα και θα έχουμε μαζί πελάτες, σε παρακαλώ μην μου κάνεις την ζωή δύσκολη, του είπα προσπαθώντας να τον κάνω να καταλάβει ότι δεν τον θεωρούσα άλλο τώρα που είχε ανοιχτεί.

-Α, δεν ξέρω, θα το σκεφτώ, αν είσαι καλή στη δουλεία σου. .και πιο καλή μαζί μου κάτι θα γίνει.

Η μέρα στην δουλειά πέρασε γρήγορα, όλο το πρωί δεχόμουν συγχαρητήρια και μπράβο και φτιάχναμε το νέο μου γραφείο που οφείλω να ομολογήσω ήταν υπέροχο. Με τον Στράτο βρεθήκαμε πολύ λίγο και μόνο παρέα με τους υπόλοιπους την ώρα που ανακοινώθηκε επίσημα η προαγωγή μου. Μου έδωσε ξερά και τυπικά το χέρι του μουρμουρίζοντας «καλώς ήρθες στα δύσκολα», και μου έσφιξε την παλάμη κοιτώντας με στα μάτια. Ήταν διασκεδαστικό τελικά αυτό το παιχνίδι.

Παρόλα αυτά όμως η Ελένη ακόμα ήξερε, δεν είχα ξεχάσει την επίσκεψη της και κυρίως την αντίδραση της. Και έπρεπε να κάνω κάτι για αυτό, τουλάχιστον να της μιλήσω, όφειλα να το κάνω, ήταν η καλύτερη μου φίλη και δεν ήθελα να είμαστε έτσι. «Πάω στην Ελένη, θα σε πάρω μετά. Να με σκέφτεσαι λίγο...φιλάκια πολλά» του έστειλα μήνυμα όταν μπήκα στο αυτοκίνητο και περίμενα να μου απαντήσει πριν ξεκινήσω. «Θα σε σκέφτομαι μωρό μου, όλη την ώρα. Κουράγιο, όλα θα πάνε καλά. Φιλάκια.» έφτασα στην Ελένη χωρίς να έχω ακόμα αποφασίσει τι θα της πω και πως, ήξερα ότι έπρεπε να της πω την αλήθεια όπως ήταν και πως μόνο έτσι θα καταλάβαινε. Αν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν για εμένα όλο αυτό, τουλάχιστον θα μου έδινε κάποια ελαφρυντικά πριν με απορρίψει. Βγήκα από το αμάξι, περπάτησα με πόδια που έτρεμαν ως την πόρτα της και παίρνοντας βαθιά ανάσα της χτύπησα το κουδούνι.