Και αν σε μισώ...σ'αγαπάω... (GW15)

Κεφάλαιο 3

Λίγο αργότερα έφτασα στο γραφείο που δούλευα. Μπήκα στο ασανσέρ και αντί για το κουμπί που οδηγούσε στον δεύτερο πάτησα εκείνο του τρίτου. Έφτασα, κοιτάχτηκα στον καθρέπτη και βγήκα αποφασισμένη. Η γραμματέας του μιλούσε στο τηλέφωνο, της έκανα νόημα πως πήγαινα μέσα και εκείνη βιάστηκε να κλείσει για να με ενημερώσει ότι το αφεντικό της δεν ήταν και στην καλύτερη διάθεση του. Αυτό όμως ήδη το γνώριζα, εκείνο που δεν ήξερα ήταν την πραγματική αιτία που του είχε χαλάσει το κέφι.

Όταν με είδε ταράχτηκε, δεν με περίμενε, άλλωστε δεν είχα πάει και πολλές φορές στο γραφείο του στα τρία χρόνια που βρισκόταν εκεί. Στάθηκα λίγο πριν του μιλήσω και τον κοίταξα, όχι, δεν ήταν ο ίδιος με εκείνον που είχα ερωτευτεί στον ύπνο μου, έλειπε κάτι, εκείνο το υπέροχο βλέμμα.

-Λοιπόν, κοίτα δεν ήρθα για δουλειά, ούτε για να δω τι κάνεις, η Εβελίνα είναι χάλια, ξέρει όμως ότι έχει δίκιο και έχει αποφασίσει πως αν δεν κάνεις εσύ κίνηση δεν πρόκειται να τα ξαναβρείτε. Πήγαινε λοιπόν να την βρεις, ή πάρε την τηλέφωνο, αγόρασε της και λουλούδια, ελπίζω να ξέρεις ποια προτιμάει και όλα θα είναι καλά. Είναι πολύ ωραίο αυτό που έχετε για να χαλάσει από ένα πείσμα και των δύο, του είπα με μια ανάσα για να μην προλάβει να με διακόψει.

Γέλασε, γύρισε την πλάτη του και συνέχισε να διαβάζει την εφημερίδα του. Μου θύμισε πως εκεί δουλεύαμε και τα προσωπικά δεν είχαν καμία σχέση και τόνισε πως δεν ήταν δική μου δουλειά να ανακατεύομαι στα προσωπικά του. Πήγα κοντά του και τράβηξα την εφημερίδα εξοργισμένη από τα χέρια του, την πέταξα στο γραφείο και άρχισα να του φωνάζω.

-Κοίτα, δεν έχω την όρεξη σου, έχω πιο σοβαρά προβλήματα από τις σάχλες της Εβελίνας, είπε χωρίς να δυναμώσει τον τόνο της φωνής του. Και ενώ κατάλαβα πως κάτι σοβαρό είχε συμβεί τον ειρωνεύτηκα με ένα σχόλιο για την αναισθησία του.

-Μαρίνα...η αδερφή μου έχασε πάλι το μωρό της. Αν αυτό σου φαίνεται σαχλό συγνώμη αλλά εσύ είσαι η αναίσθητη, είπε και κατέβασε το κεφάλι του. Αυτό ήταν πράγματι σοβαρό. Εφτά χρόνια τώρα η Κατερίνα προσπαθούσε να κάνει παιδί και δεν τα κατάφερνε, αυτή την φορά οι γιατροί ήταν κατηγορηματικοί, αν πάλι δεν τα κατάφερνε δεν υπήρχε ελπίδα. Και ενώ σε όλα τα άλλα ο Στράτος ήταν ανώριμος στο θέμα της οικογένειας του δεν σήκωνε κουβέντα, της είχε τόση αδυναμία που εκείνος πονούσε πιο πολύ από εκείνη κάθε φορά που τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Ο Στράτος είχε δύο αδερφές, την Κατερίνα που ζούσε στην Αμερική με τον άντρα της και την Ελισάβετ που είχαν αρκετά χρόνια διαφορά και αντιμετώπιζε σαν κόρη του. Όσο σκληρός και αν ήταν όταν κάτιαφορούσε τις αδερφές του γινόταν τόσο συναισθηματικός που έμοιαζε με κάποιον άλλο. Έκρυψε το πρόσωπο του με τα χέρια του για να μην δω τα δάκρυα του. Πήγα δειλά προς την πόρτα, κλείδωσα και ξαναπήγα προς το μέρος του. Έβαλα αμήχανα τα χέρια μου στους ώμους του και προσπαθούσα να βρω κάτι σωστό να του πω. Όσο και αν με εκνεύριζε, έστω και αν διαφωνούσαμε σε όλα τα θέματα, ήταν φίλος μου τόσα χρόνια και δεν μου άρεσε να τον βλέπω έτσι. Γύρισε και έπεσε στην αγκαλιά μου ξεσπώντας. Είχε κολλήσει επάνω μου και μουρμούριζε τα δικά του «γιατί». Μέχρι που σταμάτησε απότομα και τραβήχτηκε από πάνω μου.

-Αν μας έβλεπε κανείς δεν θα το πίστευε ότι κλαίω μπροστά σου και μάλιστα ότι με παρηγορείς. Ρε γαμώτο είναι κρίμα, γιατί τόσες αναποδιές, τι ζήτησε; Ένα παιδάκι να δώσει την αγάπη της και τραβάει όλα αυτά άδικα.

Έμεινα ώρα πολλή εκεί και για πρώτη φορά μιλήσαμε σαν δύο καλοί φίλοι, τον ηρέμησα κάπως και όταν είδα ότι ήταν καλύτερα πήγα να φύγω.

-Μαρίνα, είπε την ώρα που ξεκλείδωνα την πόρτα. Θυμάσαι τότε που σου πέταξα την ξύστρα στο κεφάλι; Δεν σου ζήτησα ποτέ συγγνώμη...συγγνώμη, δεν ήθελα να χτυπήσεις τόσο πολύ., είπε θέλοντας με τον δικό του τρόπο να με ευχαριστήσει που ήμουν εκεί την στιγμή που χρειαζόταν κάποιον φίλο. Και την στιγμή ακριβώς που ένιωσα να το έχω ξαναζήσει αυτό με κοίταξε όπως στο όνειρο μου, τώρα ήταν ολόιδιος με εκείνο τον Στράτο.