Και αν σε μισώ...σ'αγαπάω... (GW15)

Κεφάλαιο 8

Είχα το καλαμάκι στο στόμα μου και το μασούλαγα χωρίς να λέω κουβέντα. Τους κοιτούσα και προσπαθούσα να καταλάβω από τις κινήσεις τους και τις κουβέντες τους αν ήξεραν κάτι. Κοιτούσα και τον Στράτο που ήταν τόσο άνετος και ενώ ήθελα να του σπάσω το κεφάλι που μπορούσε να είναι τόσο ψύχραιμος, ήθελα την ίδια στιγμή να κάτσω στην αγκαλιά του και να τον φιλάω με τις ώρες. Η παρέα μιλούσε για τις διακοπές του Πάσχα την τελευταία μια ώρα και για τίποτα άλλο απολύτως. Τι θα κάναμε, που θα πηγαίναμε, πότε, πως. Έπρεπε να βρούμε κάτι να είναι βολικό για όλους. Έτσι είχαμε φτάσει στο σημείο ο καθένας να λέει τα δικά του και να μην βρίσκουν άκρη. Και εγώ για πρώτη φορά δεν συμμετείχα καθόλου, και σε ένα τόσο «σοβαρό» για εμάς θέμα. Όπως όμως ήταν αναμενόμενο αυτό τράβηξε την προσοχή τους.

-Εσύ γιατί δεν μιλάς καθόλου σήμερα; τι λες, η Κρήτη είναι καλή ιδέα;

Σήκωσα τους ώμους μου αδιάφορα, δείχνοντας ότι δεν με ένοιαζε και πολύ.

-Ρε Μαρίνα πες, δεν είναι μακριά; Αν φύγουμε Μεγάλη Παρασκευή πρωί θα φάμε όλη την ημέρα στο πλοίο, πρέπει να πάμε κάπου πιο κοντά. Πες.

-Ε ναι, καλύτερα κάπου πιο κοντά, έχει δίκιο η Ελένη.

-Μπορούμε ξέρετε να πάμε και με το αεροπλάνο να γλιτώσουμε χρόνο. Πετάχτηκε ο Στράτος και εγώ σαν να ξύπνησα ανασηκώθηκα και συμφώνησα ότι αυτό ήταν σωστό και λογικό ενώ δεν μπόρεσα να μην τον κοιτάξω χαμογελώντας του.

-Έλεος, αν έφτασες να συμφωνείς με τον Στράτο έτσι απλά κάτι έχεις εσύ. Η Ελένη γούρλωσε τα μάτια της και έκανε μια μικρή παύση κοιτώντας με εξονυχίστηκα και συνέχισε φωνάζοντας, Μαρίνα;;;; Έκανες σεξ, έκανες σεξ εσύ εχθές το βράδυ, για αυτό είσαι έτσι. Έκανες σεξ; Με ποιόν;

Υπέροχα, φαινόταν τόσο πολύ λοιπόν η χαρά μου; Λογικό ήταν, από τότε που είχα χωρίσει με τον Νίκο δεν είχα κάνει τίποτα με κανέναν...μέχρι το προηγούμενο βράδυ. Αλλά τι περίμενα; Οι ίδιοι μου οι φίλοι να μην το καταλάβουν, αφού τόσα χρόνια μαζί με ήξεραν και καλύτερα από εμένα την ίδια. Και τώρα; Τι θα έκανα, τι θα τους έλεγα; Πως θα τα μπάλωνα; Πριν με πιάσει μέσα μου το ίδιο πρωινό παραλήρημα προσπάθησα να συγκεντρωθώ και να τους απαντήσω. Δεν το αρνήθηκα, είπα πως κάτι είχα κάνει αλλά δεν ήταν της στιγμής να τους πω και πως επειδή ήταν κάτι που δεν ήξερα ούτε εγώ ακόμα τι θα τους το έλεγα όταν ερχόταν η ώρα.

Η Ελένη μου έκλεισε το μάτι και ψιθύρισε πως θα τα λέγαμε αργότερα οι δυο μας. Πάντα έτσι κάναμε, όταν δεν θέλαμε να μάθουν κάτι οι υπόλοιποι λέγαμε κάτι γενικό και αόριστο και μετά το αναλύαμε οι δυο μας διεξοδικά. Και ξανά εσωτερικός μονόλογος, τι θα έλεγα στην Ελένη;;;

Έφυγα νωρίτερα από όλους για να γλυτώσω τον εαυτό μου από την σχιζοφρένεια και γύρισα στο σπίτι τρελαμένη. Άξιζε όλο αυτό; Ναι, ήμουν ερωτευμένη αλλά ήταν και εκείνος όντως ερωτευμένος μαζί μου; Και υπέθετα ότι είναι, αλλά και έτσι να ήταν πόσο θα μπορούσαμε εμείς οι δυο να είμαστε μαζί; Μέχρι την πρώτη μας διαφωνία, που θα τσακωνόμασταν και θα τελείωνε όλο αυτό. Και εγώ εν τω μεταξύ θα είχα χάσει την ψυχική μου υγεία και τους φίλους μου. Μήπως θα ήταν καλύτερα να το τελειώσω τώρα που ήταν νωρίς, πριν πληγωθεί κανείς και πριν πληγώσω τον εαυτό μου. Αλλά δεν ήθελα να τον αφήσω, αφού στην σκέψη του και μόνο χαμογελούσα σαν την χαζή. Γιατί να τύχει σε εμένα αυτό; Γιατί έτσι και γιατί με αυτόν τον άνθρωπο που μπορούσα να βρω τόσους πολλούς λόγους που δεν έπρεπε να θέλω και να είμαι μαζί του;