Και αν σε μισώ...σ'αγαπάω... (GW15)

Κεφάλαιο 2

-Έχασες το αεροπλάνο, μου ψιθύρισε μόλις ξύπνησε και με φίλησε στο μάγουλο. Σήκωσα αδιάφορα τους ώμους μου και έκλεισα ξανά τα μάτια μου, μουρμούρισα πως δεν χάθηκε ο κόσμος και ότι θα έπαιρνα την επόμενη πτήση. Θύμωσε, σηκώθηκε απότομα και άρχισε να ντύνεται. Ξαφνιάστηκα, δεν ήθελε να φύγω, αφού τώρα είχε πάρει αυτό που ήθελε, τι παραπάνω ζητούσε. Μήπως ήταν και αυτός ερωτευμένος μαζί μου όπως εγώ; Όχι, όχι αυτό ήταν αδύνατο, ο Στράτος δεν ήταν έτσι, δεν ένιωθε ποτέ κάτι δυνατό, δεν δενόταν και πάντα τόνιζε πως το χειρότερο του είναι να ξυπνήσει με μια γυναίκα και εκείνη να κάνει αμέσως σχέδια για το κοινό τους μέλλον. Κάτι το οποίο με εξαγρίωνε και γινόταν ένας ακόμα λόγος να διαφωνήσουμε και να καταλήξουμε τσακωμένοι. Αυτό ήθελα να αποφύγω και δεν είπα ότι πραγματικά ήθελα να του απαντήσω. Ότι δηλαδή δεν με ένοιαζε και αν μέναμε εκεί έτσι στο κρεβάτι για πάντα, όχι να σκεφτόμουν την πτήση που είχα χάσει. Το μόνο που ήθελα να σκέφτομαι ήταν πότε θα με φιλήσει ξανά. Αλλά δεν το είπα, αντιθέτως είπα μια ανοησία. Τον ρώτησα τι έπαθε και του θύμισα τις συνήθειες του με τις άλλες γυναίκες που πήγαινε.

-Δεν καταλαβαίνεις; Δεν είναι το ίδιο, αυτό εδώ, εσύ, εμείς, είναι για εμένα ιδιαίτερο, δυνατό, δεν ξέρω για εσένα αλλά εγώ δεν σε βάζω στο τσουβάλι με τις άλλες.

- Στράτο...έλα κοντά μου και αγκάλιασε με σε παρακαλώ, είπα και άνοιξα τα χέρια μου κοιτώντας τον ευτυχισμένη. Ήρθε κοντά μου και με πήρε στα χέρια του, ξαπλώσαμε ξανά και με έσφιξε τόσο που ένιωθα τους χτύπους της καρδιάς του επάνω μου. Έκλεισα τα μάτια μου και ήξερα εκείνη την στιγμή ότι θα είμαστε μαζί...αν όχι για πάντα, για όσο θα κρατούσε...

Ξύπνησα αγχωμένη, γύρισα πλευρό και αναζήτησα το σώμα του δίπλα μου, άνοιξα τα μάτια μου με την ελπίδα να μην είναι αλήθεια, είδα τον Νίκο να κοιμάται σαν πουλάκι και αναστέναξα ανακουφισμένη. Τι όνειρο και αυτό, εγώ με τον Στράτο ερωτευμένοι, αν ήταν ποτέ δυνατό, αυτό δεν θα ήταν ευτυχία, εφιάλτης θα ήταν. Σηκώθηκα και πήγα να ετοιμάσω καφέ, φοβόμουν να ξανακοιμηθώ μήπως δω πάλι ένα τέτοιο όνειρο. Ο καναπές ήταν άδειος αλλά το σεντόνι ήταν ακόμα στρωμένο, είδα την Εβελίνα να κοιτάζει έξω από το παράθυρο κλαίγοντας. Πήγα κοντά της, την χάιδεψα και της έκανα νόημα να έρθει μαζί μου στην κουζίνα. Όση ώρα ετοίμαζα πρωινό δεν είπε ούτε μια κουβέντα, μόνο κάθε λίγο έβγαζε έναν λυγμό και έκλαιγε όλο και πιο πολύ.

-Τι θα κάνω; Μου λες; Πως θα ζήσω χωρίς τον Στράτο;

-Ρε Εβελίνα, επειδή καυγαδίσατε μια φορά δεν σημαίνει ότι θα χωρίσετε και όλας, ηρέμησε λίγο, δεν είναι η πρώτη ούτε και η τελευταία φορά, άλλωστε ακόμα και αν χωρίσετε δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου.

Μπαμ! Η φράση μου ήταν βόμβα, με κοίταξε με μάτια γουρλωμένα και άρχισε πάλι να κλαίει, ήταν σίγουρη πως κάτι ήξερα και της το έκρυβα ή πως το είχα καταλάβει και εγώ όπως εκείνη πως η κατάσταση αυτή την φορά ήταν πολύ σοβαρή και διαφορετική και πως όλα είχαν τελειώσει.

-Αφού κάθε φορά τα ίδια γίνονται τι κλαίγεσαι τώρα; Δεν τον ξέρεις τον Στράτο, δεν αλλάζει. Θα τα ξαναβρείτε και μετά πάλι θα γελάς με την χαζομάρα σου. Πήγαινε τώρα να τον βρεις και να μιλήσετε και να δεις που έχω δίκιο.

Ξαφνικά σοβάρεψε, σηκώθηκε και μου είπε αποφασιστικά πως δεν θα ήταν για μια ακόμα φορά αυτή που θα παρακαλούσε για κάτι που είχε δίκιο. Αν εκείνος δεν έκανε το πρώτο βήμα θα χώριζαν, και ας πονούσε πολύ, αν άξιζε θα την παρακαλούσε εκείνος.

Την άκουγα και θυμήθηκα το όνειρο που είχα δει, εκείνος ο Στράτος θα έκανε τα πάντα για να είναι ξανά μαζί με την κοπέλα που ήθελε, ή μάλλον όπως έδειχνε στην φαντασία μου για εμένα. Ακόμα και σαν όνειρο που όλα είναι περίεργα αυτό ήταν πιο παράξενο και από παράξενο, αδύνατο να μπορεί να γίνει ποτέ. Συνήλθα από τη σκέψη μου και αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία σαν άνθρωπο, να πήγαινα να του μιλήσω μήπως και τα ξαναέβρισκε με την Εβελίνα, δεν θα το έκανα μόνο για την φίλη μου αλλά και γιατί ένιωθα ενοχές απέναντι της για το υποσυνείδητο μου.