She's My Boyish Girl

Chapter 79

***

Zavier Yutsuko

"Can you please stop treating me like a baby?" naiinis kong saad habang nakatingin sa kanya. Marcel, is slicing some apples and peeling off some oranges, kahit pwede ko namang kainin mag-isa. Lumingon siya sa akin.

Lumapit siya sa kama ko, at umupo sa mono block na nandoon. Itinusok niya ang tinidor sa isang diced apple at isinubo sa akin, pero umiwas ako at inilayo ang kamay niya. "You're not a baby, but you need an extra care!"

"Tsk! Yeah, yeah." tumango tango ako. "But I can still eat on my own. Stop doing that!" kontra ko. Sumimangot siya. Pilit kong inagaw sa kanya ang platito ngunit hindi ako masyadong nakakagalaw dahil may dextrose pa ako.

Napasimangot ako. Bakit ba kasi pinipilit niya ang ayaw? Ano ba ang hindi maintindihan sa salitang. Ayaw ko? Mahirap bang intindihin 'yun? Kailangan ko pa bang englishing para maintindihan niya?

"You know what? You're the most hard headed person I've known! Can't you just stay still, and eat?" nagpupuyos ng inis na sabi niya. Namumula na rin ang mukha niya, at halos maawa ako sa mga buhok niya kakahagod niya dito dahil sa stress.

Napairap ako. Bakit ba kasi pinipilit ang hindi? Kung alam mo namang hindi makakasama, at hindi masama eh bakit hindi pa payagan hindi ba? Easy equation, pero pinapahirap, tsk tao talaga.

"Why am I being hard headed? Tsk, because I can do it! I can feed myself, Marcel!" kontra ko na naman. Napapikit siya at tumingala sandali, pagkatapos ay inilapag niya sa kama ko ang plate.

"Fine, fine," suko niya. Lihim naman akong napangisi, see? Hindi talaga ako matitiis ni Marcel. Kinuha ko na ang plate at nagsimulang kumain, siyempre gutom na rin si ako, tatanggi pa ba ako?

"Queen," biglang tawag niya, hindi ko siya nilingon at patuloy na kumakain.

"Hmm?" sagot ko. Subo lang ako nang subo, malamang wala akong halos pahinga this past few days, trabaho lang ang inaatupag ko. "Does, that Cantrell know your condition?" takang tanong niya. I stared at my food for a second.

Nilingon ko siya "He doesn't need to know anything of it," malamig kong sagot. I stared at my food again, tila nawalan na ako ng gana. I just fucking wish na sana hindi na lang sinabi ni Marcel iyon. Marahas kong tinutusok-tusok ang apple.

"But why? He's your boyfriend, and he has the rights to know what's happening to you," depensa niya. Suddenly parang nakita ko ang mukha ni Oxford, tila kinokonsesya ako ng lamang lupa. Liningon ko siya at bumuntong hininga.

"I know. But I just don't want him to worry, he's a worrywart —" pinutol ako ng isang malakas na putok ng baril. Nanlalaking mga mata na nilingon ko siya. "What the fuck is that?!" agad na sigaw ko, inalis ko ang kumot at umalis na sa kama.

May tumawag naman agad kay Marcel. Sobrang kunot na kunot ang noo niya, at seryosong seryoso sa kausap. "Hello? Ah yes. Yes. She's fine. What?! Okay, okay. Just stay still and defend the premises! Okay, we're going," paalam niya at tinapos ang tawag.

Lumingon siya sa akin at mahigpit na hinawakan ang aking pulsuhan. Napatingin naman ako sandali doon at ibinalik sa kanya ang aking paningin. "Who is that?! What's happening?" sunod sunod kong tanong.