Çivisini çaktığın şu kısacık hayatında, hangi sona ulaşabildin? Umutlarının sonuna ulaşabildiğin kadar, kaçıncı kez kutladın sonuna vardığın mutluluğunu? Oltaya takılan bir balık gibi yaşadın sen bu hayatta, çığlıkların suskunluklarında geçirdin hayatını, erdemliliğin en güzelini taktın gerdanına, kanadı kırık bir kuştun avlanılmaya mahkumdun, ele geçirilmiş bir melek gibi. Sen bu hayatta yalnızsın, ki zaten yalnızdın, Tanrıya toz konduramasan da seni bu acıyla kendi başına bıraktı, bu zamana kadar debelendiğin, çırpındığın bu hayat senin değildi.
Merak ediyorum da, sen ne zamandır sensin? Ya da bu duygular, düşünceler ne zamandır kendilerine ait? Farkına vardığım yaşamım da sadece bizlerin, Tanrının birer gölgesinden ibaret olduğumuzu görüyorum.
Bunları yazarak, aslında budalalığımın kendisine ihanet etmekten başka da bir şey yapmıyorum; lakin hiç tarif edemeyeceğim kadar mutluyum. Nasıl bir haylazlıktır bu? Nice bir mülksüzlüktür bu.
Devri A-la'ların kervanından bakıyorum şuan pisliğe, ben olmadan kim ne öğretebilir ki sana? Ben bu hayatın mimarı, Tanrının sağ koluyum; Tanrıyla yaşayacağın hayat pekte kolay bir hayat değil. Ruhunla ise saklambaç oynamak, cüzi bir yaşam ile süreceğin çocuksu düşüncelerini de pekte umursamıyorum.
Muhteşemliğinle de cehennemliksin tebrik ederim!
