Bu dünyada neden varım?
Neden ben bir gerçek değilim de bir yalanım? Oysa hani sabretmek erdemlikti, yalan bir hayatın içinde sabretmek ne kadar gerçekçi olabilirdi ya da ben ne kadar gerçekçi olabilirdim ki?
Bana lütuf edilen bir sınır ,benim güdeceğim bir duygu muydu? Yoksa baştan mı belirliydi benim sabrımın sonu? Evet inkar edemem her şeyin bir sınırı vardı; lakin bu tırnağım kadar bile önemsiz olan bir hayatta sabretmek niyeydi?
Peki bu dünyadaki hakikat neydi? Yalan bir dünyada, yalan hayaller kurup, hayallerini hayal dünyasında mı yaşatmak? Eminim ki Tanrının baştan beri kurup oynattığı bir oyunun içerisindeyiz; lakin bu oyunu çözmek ise menekşe kokusunu hissetmek gibiydi. Yargılarım ve düşüncelerim kendi içinde, kendini asan bir ruhtan farksız; bundan dolayı anlaşılması güç bir adam olabiliyorum, gerçi zor bir adam olmam beni farklılaştırmasa da gerçeklerden uzak olan egoistliğimi beslemekle yetiniyor, ruhum egoistle beslenen bir şeytan, şeytan ki her seferinde bedenimi ruhumla tehdit eden ve düşüncelerimin hep çelişki de kalmasını sağlayan bir canavar,
hem niye korkalım ki ruhumuzu teslim alan canavardan, hayal dünyamızdaki hayali mutluluklardan? Gerçek hayattaki gerçek acıları göremediğimiz için mi? Yoksa hayal dünyamızdaki kişiliğimizin ruhları gerçekten hayali sevgilerden haz aldığı için mi ?
