Öylesine anlaşılır bir düşüncelere sahip değilim aslında, hatta düşüncelerimle anlaşan insan da olmadığımı söylesem yalan olmaz.
Mezar taşlarından yaptığım özgürlüğümün rıhtımındaki tevakkuflar zihnimi körpe adalete yakıştırılmış bir yalan gibi ele alıyor. Zorluyorum, sezgilerime bulaşmış olan farklı yaradılışımın yüceliğini, gözlerimi saran güneşin, bana doğru bıraktığı vicdan dolu küfeyi emanet alıyorum bu yaradılışta, Tanrının emanet ettiği bedeni ise asıyorum unutulmuş bir incir ağacına hatta bekliyorum terk edilmiş ağacın gölgesinde, biliyorum bir küçük kadın gelecek buraya kahverengi gözleri, buruk kalbi ve deneyimsiz güveni ile o da asacak ,benim güvenime dadanan sadakatsiz yaradılışın sadakatliliğine.
