Çocukluğumu paylaştığım bir dere, taşlarla kenetlenmiş bir varlık hissiyatı. Oraletimi her elime aldığımda parlayan gözlerim, kısacası çocukluğumu bıraktığım çay bardağına katıyorum hunharca koşturuşlarımı, ebediyen çürüyorum ben bu sinsilikte, bedenimi bir toprağın eşiğine satıyorum bu sefer, omuzlarla anlaşmaya varıyorum yıllar sonrasına hatta alışmak için zorluyorum kendimi bu sistemin yadigârlığına, bayat Ekmek sevincimi tıkıyorum boğazıma ki zaten bunu zarar görmemem için yapıyorum.
Dünyaya dönün ey dostlar! Nereden geliyorsunuz kimden geliyor bu utanmazlık? Yahut daha da uyanmazsanız alınacaksınız yaşamın beşiğinden, bir ip eşliğinde varacaksınız düğümü çözülmemiş prensiplerinizden
Farkında değilsiniz; ama siz kendinizi götüreceksiniz piyonların tutsaklığına.
