Serce Demona (Zakończone)/ Serce Anioła

Rozdział 18

Przystaję na szczycie schodów i przyglądam się zamyślonemu Erykowi, który hojnie raczy się dziwnie wyglądającym specyfikiem. Patrzę na jego silne dłonie, rozwichrzone czarne włosy i kpiący wyraz ust. Znam jego wygląda, ale zupełnie nie znam jego serca. Nie wiem co w nim siedzi i czy kolejny raz nie będzie chciał mnie wykorzystać do swoich ukrytych celów. Schodzę powoli ze schodów, nie spuszczając go z oczu. Zerka na mnie dopiero wtedy, gdy dosiadam się do niego.

- Napijesz się? – Eryk leje do przygotowanej wcześniej szklanki granatowy napój. Wiedział, że do niego przyjdę.

- A co jeśli postanowiłeś mnie otruć? – Biorę szklankę do ręki i przyglądam się zawartości.

Mój towarzysz upija duży łyk i krzywi się lekko.

- Jest mocne, po za tym nie mam powodu by cię zabić.

Jednym haustem wlewam w siebie zawartość szklanki. Eryk miał rację, jest cholernie mocne. Łzy stają mi w oczach, a przełyk zaczyna palić. Mimo to smakuje całkiem dobrze i przynosi odrętwienie, którego potrzebuję.

- Nic byś z tego nie miał, prawda?

- Od dawna nie mam tego czego chcę.

Zerkam na niego, zaskoczona.

- Użalasz się nad sobą, demonie?

Nasze łokcie stykają się, gdy Eryk ponownie uzupełnia nasze puste szklanki.

- Spełniam pragnienia, a nigdy nie pragnąłem niczego dla siebie. Dlatego po wygnaniu na ziemię, postanowiłem zawalczyć o siebie, dlatego cię stworzyłem. – Uśmiecha się słabo. – Broń, która nawet dla mnie okazała się zgubą.

Przez chwilę milczymy, popijając w ciszy. Od alkoholu zaczyna szumieć mi w głowie.

- Nie powinnam pić, czeka nas walka. – Chcę wstać, ale Eryk zatrzymuje mnie.

- To piekło, tu można pić i, pić i nigdy nie mieć kaca. Szum przejdzie w parę sekund.

Rzeczywiście wszystko przechodzi, ponownie siadam obok demona.

- Nadal chcesz być królem?

Spogląda mi prosto w oczy.

- Nareszcie zadajesz odpowiednie pytania.

- Odpowiedz. – Wstrzymuje oddech, dopiero, gdy pytanie wypadło z moich ust, uświadomiłam sobie, że boję się odpowiedzi.

Eryk przysuwa się bliżej. Spogląda na mnie uważnie. Przesuwa leniwie swoim wzrokiem po moich ustach, by zatrzymać spojrzenie na czarnych tęczówkach.

- Nigdy nie chciałem władzy. Chciałem wrócić z wygnania i zająć poprzednie stanowisko. Wierzysz mi? – Delikatnie kładzie swoją dłoń na mojej, a ja wstrzymuję powietrze.

- Oddaj mi duszę. – Zabieram swoją rękę, bo boję się tego prądu, który rozbudza we mnie jego dotyk. Czuje, że jeżeli pozwolę mu na coś więcej, jego ogień mnie spali, doszczętnie.

- Chciałbym ci coś pokazać, jeśli pozwolisz.

Wstaję gwałtownie.

- Nie mamy na to czasu.

- Czas jest względny. – Eryk wskazuje na mój pierścień.

- Należał do mojej matki. Poza podróżowaniem między Piekłem a Ziemią, potrafi przenieść w głąb wspomnień, dlatego matka była taka niebezpieczna, znała na wylot każdą tajemnicę twojego serca.

- Nie rozumiem, po co mam zagłębiać się w twojej głowie.

Eryk uśmiecha się.

- Nie chcę tego, ale to jedyny sposób byś odzyskała swoją duszę. Musisz ją wydostać z moje środka, ukryłem ją tam. Powiedziałem Desdemondzie, że musi zdobyć pierścień za wszelką cenę, jednak nie wyjawiłem jej jak bardzo ważny to relikt. Dzięki temu poznasz głęboko skrywane sekrety.