Οι διαφορετικές γκρι αποχρώσεις των ματιών του φάνηκαν να σκουραίνουν.
«Αραέλ, εγώ δεν...» Το βλέμμα του χαμήλωσε για ένα δευτερόλεπτο στα χείλη της και δεν μπόρεσε να συνεχίσει.
Χωρίς να μπορέσει να το αποτρέψει, ένας αναστεναγμός μετά βίας αντιληπτός ξέφυγε απ' το στόμα της.
«Τι ήθελες;» επέμεινε, κάνοντας μια απότομη κίνηση με το κεφάλι. Από μια στιγμή στην άλλη, η έκφραση του έγινε πιο αυστηρή. Ξαφνικά έδινε την εντύπωση πως είχε ανακτήσει την οργή που είχε πριν «Σου είπα από την αρχή να μην με καλείς για ανοησίες, και έρχεσαι κι το κάνεις αυτό. Δεν ανέχομαι αυτό από κανένα, Κατρίνα. Από κανένα. Εσένα είναι την μόνη που...»
«Δεν το έκανα» τον διέκοψε.
«Τι;»
«Εγώ δεν σε κάλεσα. Κοιμόμουν, ξύπνησα, ήρθα για να πιώ νερό και ξαφνικά εμφανίστηκες εσύ. Κοίτα» υπέδειξε, γλιστρώντας το μανίκι της μπλούζας προς τα πίσω, «ούτε καν φορώ το βραχιόλι».
«Δεν το χρειάζεσαι πια» Οι παλμοί της καρδιάς της επιτάχυναν απότομα όταν ένα ακόμη χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του «Έχουμε μία συμφωνία, Κατρίνα. Αρκεί να πεις το όνομά μου φωναχτά για να ακούσω εκεί και να έρθω εδώ».
«Γιατί θα το έκανα αυτό;» Κούνησε το κεφάλι «Εγώ δεν σε φώναξα».
«Σε άκουσα καθαρά, Κατρίνα» είπε μέσα απ' τα δόντια του «Είμαι περισσότερο από σίγουρος πως αισθάνθηκα ότι με κάλεσες. Μήπως πιστεύεις ότι είμαι τρελός;
«Πρέπει να απαντήσω;» ρώτησε χωρίς να το σκεφτεί. Ένα ίχνος οργής εμφανίστηκε στο βλέμμα του και εκείνη απλά ανασήκωσε τους ώμους, χάνοντας το λίγο θάρρος που είχε κερδίσει.
Τα μάτια του δαίμονα ταξίδεψαν σε όλο το μήκος του σώματος της, και τα μάτια του έμειναν καρφωμένα στο μπράτσο που του είχε δείξει, με το μανίκι διπλωμένο. Σούφρωσε τα φρύδια, αλλά με ένα τρόπο διαφορετικό, με έκπληξη. Έγειρε το κεφάλι, την ίδια στιγμή που άρπαζε το χέρι της χωρίς δισταγμό. Η θερμή επαφή του δέρματος του την έκανε να καταπιεί με δυσκολία, όμως εκείνος δεν το πρόσεξε. Άρχισε να εξετάζει το μπράτσο της και, τότε, η Κατρίνα κατάλαβε τι ήταν αυτό το οποίο του τράβηξε την προσοχή: τα λεπτά, μεγάλα σημάδια με ένα αχνό μωβ χρώμα, προκαλούμενα από τα δάκτυλα του Κάλεμπ κατά την διάρκεια της διαμάχης του με την Νάιμα.
Η έκφραση του άλλαξε πάλι, και η κοπέλα κατάλαβε πώς ο θυμός σκλήρυνε τα χαρακτηριστικά του.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Άβυσσος(Soul #1)
ParanormalΜία νηπιαγωγός. Μία μυστηριώδης σκοτεινή φιγούρα που ακολουθεί το κάθε της βήμα. Εκεί που η κοπέλα πίστευε πως δεν υπάρχουν δαίμονες, μαθαίνει ότι μπροστά στα μάτια της στέκεται ένας από αυτούς.
Κεφάλαιο 26
Ξεκινήστε από την αρχή
