Once Upon A Time

Kabanata 06

I woke up feeling dizzy. My head hurts so bad, I can't even move that fast because moving feels like I would passed out again.

Passed out?!

Kahit hirap ay pinilit kong tumayo. Nilibot ko ang tingin ko at nakita na nandito ako sa clinic, everything's white. And when I said everything, I mean it.

Pilit kong inaalala kung paano ako napunta dito? Anong ginawa ko?

"Glad you're awake." nakita ko si Jiro na naglalakad palapit sa akin, may dalang pagkain. "Do you know what time is it?"

"What happened, Jiro?" natatakot na tanong ko sakaniya.

I'm scared and I don't even know why! And that's frustrating!

Bumuntong hininga siya at naupo sa gilid ng kama ko. "Nicky, you passed out."

"I know! Anong nangyari? Bakit daw?"

"Masyado mong pinagod yung sarili mo. We always remind you to eat whenever we're with you, right? But you were starving yourself to death when you are alone! Just for what? To understand the lesson? Why Nicky? You think we'll let you failed the exam? Kahit ibagsak mo 'yon, magiging kaklase ka padin namin dahil gusto namin!"

I can't speak. He frustratedly messed his hair, as if he was really mad. Ilang beses din siyang bumuntong hininga.

Napatingin kami sa pintuan at nakita si Dave. He seriously scan my well-being before he walked. Napalunok ako, paniguradong papagalitan din ako ni Dave.

"How are you?" he asked. Without any single emotion in his face.

"I-im sorry." I said as I bow my head, feeling so guilty of what I did.

Bumuntong hininga siya. "How are you, Nicky?" he asked again, for the second time.

"I-im fine." nakayuko padin na sabi ko.

I messed up my exam today, yung mga pagpupuyat na ginawa ko ㅡlahat napunta sa wala. Nakaka-iyak. Pakiramdam ko lahat ng ginawa ko para maipasa lang yung exam, lahat napunta sa wala.

Those days where I stayed in the Library, morning 'til midnight just to fully understand everything that may be seen at the exam. Those days where I can't even eat because I'm not yet done. Where I can't even sleep that long because even in my dreams, I'm studying.

At lahat ng 'yon napunta sa wala dahil lang sa may sakit ako. I messed up!

Naramdaman ko nalang na niyakap ako ni Dave.

"Shh, everything will be okay Nicky." sabi ni Dave habang marahan na sinusuklay ang buhok ko.

"Just cry. Kami na bahala sa exam mo." sabi naman ni Jiro habang marahang tinatapik ang likod ko.

Lalong lumakas ang iyak ko. They always save me. Always. Na pakiramdam ko hindi ko na sila deserve. They are too good to be true, na parang hindi ko sila kailanman masusuklian. Natatakot ako kasi pakiramdam ko ako yung magiging dahilan para bumagsak sila.

Nang matapos ako sa pag-iyak, nagpaalam na sila dahil may aasikasuhin muna daw sila. They also made sure that I'll eat, feeling ko ibibitay na ako bukas dahil sa sobrang dami ng pagkain na 'to.

"'Wag ka magsasayang ng pagkain kaya ubusin mo 'yan." sabi ni Dave.

I laugh while remembering the last word of Dave before he go. Pati si Jiro ay binantaan din ako.

"Kapag hindi mo inubos, magkalimutan na tayo." sabi ni Jiro.

They are too sweet, right? Na natatakot ako kapag nagkaroon na sila ng girlfriend. Kasi baka magbago lahat. I can't keep them forever, no matter how hard I try. Kasi soon enough, they'll eventually find someone they could give their love with. That someone na kayang-kaya na silang alagaan, yung someone na mamahalin din sila.

Kasi ako? I can't be that someone for the two of them. Isa lang ang puso ko. I can love them, yes. Pero hindi ako yung taong magpaparamdam sakanila na enough sila. I'm not the person that would make their heart beats so fast. That even the beatings of their heart will have a purpose because of that someone.

Ang kaya ko lang gawin ay alagaan sila hanggang sa makilala na nila yung taong para sakanila. And when that day comes, for sure I'll be happy at the same time sad. Happy because they finally find that special someone. And sad because my boys are no longer mine. Kasi finally, may tao ng para sakanila.

Nagulat ako ng biglang may pumasok sa kwarto kung nasaan ako.

'Cause there something in a way..
You looked at me..
It's as if my heart knows..
You're the missing piece..'

'You make me believe..
That there something in a world I could be..
I never knew what you've see..
But there's something in a way..'

'You looked at me..'

Pakiramdam ko nasa k-drama ako, yung pakiramdam na may moment yung dalawang bida at may biglang kanta sa paligid. Ang kaibahan lang, cellphone ko 'yon dahil may tumatawag.

Nakatitig lang kaming dalawa sa isa't-isa, parehong gulat.

"S-sorry, ahh.." sabi niya na parang nagpapanic. "N-na maling kwarto lang." sabi niya bago nagmadaling isara ang pinto at nawala sa paningin ko.

Wala pa din ako sa sarili at parang tanga na nakatitig padin sa pintuan kung saan siya lumabas.

'Cause never in my wildest dream I ever imagined that Jett will enter the room where I'm staying at.

At hindi ko alam kung pinaglalaruan ba kami ng tadhana dahil sa dami ng kwarto, sa akin pa siya naligaw. Sa kwarto ko pa siya pinadpad, sa kwarto ko pa siya nagkamali.

And of all people, why Jett. Why always him?

Bakit sa hindi pinaka-inaasahang sitwasyon ko siya palaging nakikita?

Na pakiramdam ko dinadaya na ako ng tadhana. Na pinaglalaruan na kaming dalawa. Na hindi ko na maintindihan kung bakit palaging siya? Favoritism ba?

Dahil pakiramdam ko nasa isa akong kwento kung saan ginagawa ng tadhana ang lahat para mapansin ko siya.

And to tell you honestly, habang tumatagal ㅡmas napapansin ko ang presensiya niya. Mas naiintindihan ko kung bakit madaming babae ang nagkakagusto sakaniya.

Na ng dahil sa napaka-daming sitwasyon kung saan nagkikita kami at inililigtas niya ako, parang kahit amoy niya alam ko na.

Jett, why of all people...why you?

And today, I hear trouble in love department.