Chapter 20

1.7K 67 60
                                    

"Ano nga kasi 'yon Axel? Uy," Sinundot ko ang pisngi niya habang nangingiti.

Mula kanina ko pa kinukulit si Axel na sabihin sa akin kung alin sa dalawa ang ibig niyang sabihin. Wala lang, trip ko lang talaga siyang inisin at the same para naman alam ko. Curious lang.

"Wala," He mumbled, may dala siya na dalawang unan papunta sa pahabang sofa dito sa may side part ng kwarto. "Matulog kana." He added.

"Weh?" Ngumuso ako, sinundan ko siya ng tingin habang nakahiga parin ako sa kama. "Ano nga 'yon?" Pilit ko parin.

He just ignored me and lie down there queitly. Hinila niya pa ang kumot gamit ang paa niya. Ano, bakit parang ang cute lang ng halos lahat ng ginagawa ni Axel sa paningin ko lately?

Tumayo ako mula sa pagkakahiga ko sa not so large kama bago lumapit sa sofa kung saan siya nakahiga. Hindi pa ako dinadapuan ng inaantok and I'm still energized for I don't know reason.

I smirked to tease him. Ang cute niya kasing mainis at magalit, at the same time I can see that he's trying his best to extend his patience for me.

"What? You better sleep," Naiinis na nitong sabi, tho his voice remain calm.

How did I know? He's scrunching his nose and his face would say it all.

"This is our first night together, you know?" Ngisi ko, biro lang naman!

"So?" Masungit nitong tanong, still his eyes were shut close but he's frowning.

Naupo ako sa lapag and I stared at him for a while. I bet this sofa isn't that comfortable to him? 'Yong paa niya kasi lumalagpas na dahil hindi siya kasya sa laki ng mga biyas niya. Bakit ba kasi ang laki niyang tao?

Tapos wala rin aircon dito. Ginala ko ang tingin sa paligid and this room screams simplicity. Tumayo muna ako at tinapat ko sa kan'ya ang electric fan.

"Wala naman," I stopped teasing him. He seems so exhausted and I feel bad for teasing him. Lumapit ako sa kan'ya, hinila ko ang kumot para takpan ang paa niyang sumisilip. "Sleep well, then."

He finally opened his eyes to look at me and our eyes met. He gave me a smile and that smile almost melt my heart.

"You too," He said. "Goodnight, Sachi."

Mas lalong lumapad ang ngiti ko sa tinawag niya sa akin. Is it weird to feel butterflies hearing him calling me that name? Even his smile sends butterflies.

Dumeretso muna ako sa bintana upang buksan 'yon at ng pumasok naman ang hangin. At here, you can see the smiling moon from above. This place was indeed far away from the loud city.

May iilang mga tao parin naman na nasa daan ngayon even it's already 9 p.m. Napatingin ako sa kanila.

Marami ding bata ang naglalaro sa daan, may mga taong nagtatawanan and some of them are singing loudly. There's no complains from each other loud noises, they're all having fun.

Napatitig ako sa kanila, how does it feel to live a simple life like them? What if sa puder ako ni Dad lumaki? I pursed my lips, this isn't right to think.

"Axel?" I called him all of sudden. "Tulog kana ba?" Tanong ko pa ulit.

"What is it now?" He asked, tunog inaantok na. "Hindi pa. You're so loud how can I?" He sarcastically added.

Natawa ako. "Sorry na! I was just curious and want to ask you.."

"About?"

"What do you think of Montagè?"

Ilang minuto ang lumipas pero hindi parin ito sumasagot. Nilingon ko siya and his phone was pointed at me. He didn't hide it, mabilis akong umayos at nagpoise sa may harapan nito.

Embracing the Chaos (Eclipse Series #1)Where stories live. Discover now