Chapter 37

1.6K 51 9
                                    

I feel heavy the next day when I woke up, plus I'm being feverish didn't help. Pinilit ko ang sarili na bumangon sa kama at mag-ayos para pumasok sa trabaho kahit na pakiramdam ko hindi ko talaga kayang magkikilos ngayon.

I have a lot of things to do, I had no choice.

I slept late after crying the longing feeling I had out last night, hindi ko nga lang namalayan na sa malamig na sahig na pala ako nakatulog sa sobrang pagod ko sa pag-iyak. Like what I'm usually doing, I'm trying my best to pull myself up and get over it like nothing had happened.

"Breakfast?" Xavier asked when I entered the dining area, while he's placing a plate and utensils for us on the table. "And milk."

Mukhang feel at home na siya sa condo ko dahil komportable na siyang magkikilos. He even started to cook a food for us. Naupo ako sa upuan na hinila niya para sa akin at hindi na nagsalita pa para sumagot dito, pakiramdam ko kasi kapag nagsalita pa ako sasabog nalang bigla ang ulo ko dahil ang sakit nito.

"Did you drink with your girl friends last night?" Tanong niya nang mapansin na tahimik lang ako habang nagsasandok ng pagkain, I didn't answered. "Or did you watched kdrama all night?" He guessed, he clicked his tongue in disapproval.

Do I look like I have time to do that?

"No, I didn't." Umiling ako but it was a wrong move to do so, my head hurts even more. "I made a pattern for the wedding dress of my client, I slept late." I lied.

Sumimsim ako sa gatas na timpla niya, alam kong nakamasid siya sa akin at sa mga kilos ko. Kumain ako ng tahimik at inubos ko ang gatas na timpla niya. Pilit na pilit ang pag-inom ko pero hindi ko pinahalata, mahapdi kasi ang lalamunan ko.

"Your eyes are puffy." Puna niya.

Of course, I bawled my eyes out crying.

I didn't bother to answer and just shrugged, I'm glad he didn't ask further more. Uminom na lang ako ng gamot after kumain para naman maibsan kahit na papaano ang sakit.

Sabay kaming lumabas ng unit ko, mukhang may lakad din siyang importante kagaya ko. Does that mean he's really will going to be train for a certain role? For experience?

"Where are you going?" Tanong ko.

"In a site, my role will be a civil engineer, so I had to go and check it myself for experience." He said as he puckered his lips, seems like he doesn't want to go but he have to. "Why? Do you want to give me a ride in the site around La France Avenue?" Hirit nito.

He wiggled his brows at me while smirking, mukhang nakakuha na siya ng tiyempo sa nais nitong sabihin mula kanina. Hinampas ko siya ng purse bag ko na mabilis na nailagan nito.

"Basta ba ikaw na ang bahala sa gas."

"Call!" He swayed his hands and pointed it at me. "But I'll drive until there."

I just agreed to whatever he wants. Wala narin naman na akong lakas pa para makipagtalo pa sa nais nito kasi alam kong this time around hindi ako mananalo sa kan'ya. I just let him to drive, advantage narin dahil sobrang sama talaga ng pakiramdam ko.

"Hindi ka pa ba hinahanap ng manager mo Xav?" Biglang tanong ko, nakatingin lang ako sa labas ng bintana, appreciating its view.

It's all sunny and the skies looks calm today. Kabaligtaran ng panahon ang pakiramdam ko dahil para akong pinagsakluban ng langit at lupa ngayon. Masakit pa ang puson ko.

"Ouch! I see that you're still harsh as ever." He jokingly held his chest while faking a tears, I grimace. "Balak mo na ba akong paalisin?"

Dramatic talaga! Napangiti ako, siraulo! Alam na alam niya talaga kung paano pagaanin ang loob ko. If he wasn't there when I had no one to talk my feelings out to? Ewan ko na lang.

Embracing the Chaos (Eclipse Series #1)Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang