Fight For Love 2: Fighting Till The End

Chapter 18: The Fiancee

Xyra's POV.

It's, '7:08' in the morning and im still in my bedroom. My class will start an exact after one hour, kagigising kolang at alam kong wala ako sa katinuan ko, puyat ako kagabi-- because i can't sleep for no reason? basta. I don't feel so good right now, im so dizzy and lazy today.

While taking a little nap inside my room, i heard someone knocked. Pumasok ang taong 'yun sa kwarto ko-- at mas lalong nahilo ako ng makita kung sino 'yun.

"Sorry, im late." he approached me and fetched my bag on the study table.

He's alwas late. Mygosh, parang daig pa niya ang babae sa tagal, he promised me many times na darating siya mga 6:30 para makapag breakfast kami sa labas bago pumunta ng academy-- pero lagi siyang late! Jusko.

Hindi ko siya pinansin at humarap sa salamin para tignan ang sarili ko-- my hair is ruined-- grr. Inayos ko ang buhok ko at kinuha ang suklay.

Nabigla ako ng kunin niya sakin yun at sinuklayan ako,  ⁄(⁄ ⁄•⁄-⁄•⁄ ⁄)⁄

Hindi ako makasagot o maka galaw man lang dahil sa ginawa niya, holding my bag in his arms and his bag, while using his other hand to brush my hair with a non-expression look makes me thik he is a-- stupid. Pakiramdam ko tuloy hindi 'to yung yelo.

"I know your mad at me." biglang basag niya sa katahimikan at binitawan ang suklay at inaayos pa ng mas maayos ang buhok ko.

"I-im. . . not mad."

"Your so bad at lying." bigla niya akong hinarap sa kaniya at nagulat ako dahil sobrang lapit ng mukha niya sa mukha ko-- and he surely did it on purpose dahil naka squat siyang konti para mapantayan mismo ang mukha ko.

Even though i know he did it on purpose, im still freaking shocked.

Habang tinitignan ko siya direkta sa mga mata niya habang dahan dahan kong nilalayo ang mukha ko sakaniya, bigla siyang napa lingon sa labi ko at nag simula akong kabahan-- darn it.

Naramdaman ko na sobrang pula na ng mukha ko sa sobrang hiya at hindi alam ang gagawin sa sitwasyon na 'to. Dahan dahan niyang nilalapit ang mukha niya habang ako dahan dahan nilalayo ang mukha ko sa mukha niya.

Nang wala na akong maatrasan, dahil nabunggo na ng ulo ang salamin nag simula na akong maparanoid at nag simulang mag isip ng kung anu-ano. Tang*na, ano ba'to?!

Tumigil siya sa pag lapit ng mukha niya sa'kin, at tinignan ako ng direkta ulit sa mata.

Malapit na talaga akong atakihin sa puso ko nang mabilis niyang nilapit ang mukha niya sa mukha ko at bigla siyang napa tigil, sobrang lapit na ng mukha niya sa mukha ko na parang kasing nipis nalang ng lapis ang pagitan namin.

I was definitely schoked and almost choked from what he's doing right now, i feel so. . . fvcking uncomfortable.

Bigla din akong natigilan sa kakaisip sa oras na hinalikan niya ako sa noo ko at tinignan ako ulit sabay ngisi, susunod non ay nakita ko kung paano siya tumawa ng nakaka loko na parang niloloko niya ko-- teka. . . niloloko niya ba ko? did he just. . . tricked me?

what the fvck, mike?!

Nilayo niya ang mukha niya sa 'kin habang tawa ng tawa, ano bang nakakatawa?! Akala niya ba nakakatawa yung ginawa niya?! Kung bumalik lang yung sakit ko dati edi sana namatay na ako ngayon sa sobrang kaba?! nakakamatay!.

"What are you expecting?" biglang tanong niya sa'kin at mas lalo akong nahiya sa tinanong niya, nang aasar ba 'to? Ang lakas ng saltik ah? "I know what you we're expecting, i promise i won't do it. I'll save it for the wedding."