Kocaman gözlerle ona bakıyordum ama konuşamıyordum. Arkamdan biri dokundu. Hemen döndüm; hocamdı yine. “Kurtulacağını mı sandın?” diyordu yine. Sesi boğuk boğuk ve sözleri Arapça’ydı. O anda aklıma ritüeller sırasında ezberlediğim şey geldi. Gözlerimi kapattım; bağıra bağıra okuyordum. Birden boğazımdan çamurlar akmaya başladı. Külle karışık bir çamurdu bu. Gülüyordu… Sadece o değil hepsi fısıldaşıp gülüyorlardı. Ben boğuluyordum ama onlar için zevkliydi bu.
Tüm gücümü toplayıp; hayatımda hiç bağırmadığım kadar yüksek sesle bağırdım. Kendi bağırmamın şiddetiyle uyanmışım. Yine bir kabus görmüştüm. Terler içindeydim. Saat gece 02:30 du. Atakan oturmuş bana bakıyordu. Kitap yanımdaydı. Kucağımdan düşmüş ama hala yanımdaydı. Atakan bana bakıyordu… Biraz kendime geldikten sonra “Niye uyandırmadın lan beni?!” dedim. “Ben de şimdi senin bağırtınla uyandım.” dedi.
Yalan söylüyordu; gözlerinden belliydi. Ben uyuduğumdan beri beni izliyor olmalıydı. O gece sabaha kadar hiç uyumadım. Sabah babamdan arabayı alıp, hocanın köyüne doğru Atakan’la beraber yola çıktık.
BÖLÜM SONU
Devam Edecek
