“Tamam oğlum. Hepsini kaldırırız. Hiç problem değil.” dedi. Nitekim kaldırdık hepsini; bir koliye doldurduk. “Artık odamda yalnız yatabilirim; korkmuyorum.” dedim babama lakin hazır filan hissetmiyordum. Annemin babamın hayatı, uyku düzeni altüst olmuştu. Artık onlar da rahat rahat yataklarında uyusunlar istedim. Aslında şimdi düşünüyorum da onları düşünmekten çok, o kitap ve kolye ile o odada yalnız kalma isteği beni dürtmüştü… Evet; bunun için öyle söylemiştim.
Yine yatma vakti gelmişti. Babam “Oğlum, emin misin yalnız yatmak istediğine?” dedi. “Eminim baba. Yalnızken kabus görmüyorum.” dedim ki hiç aslı yoktu. Korkunun yerini merak almıştı. Acaba neydi o kitap ve kolye? Amaçları neydi, nelerle iletişme geçiyorduk, bu kabuslar bitecek miydi?..
Odama gittim; bir sigara yaktım. Pakette iki tek kalmıştı. “Yarın sigara alsam bari.” filan diyorum kendi kendime. Herşey normalmiş gibi davranıyordum. Onları düşünmemeye, normal bir insan gibi olmaya çalışıyordum. Yatağıma uzandım. Yine tavana bakıp düşüncelere dalıyordum. Odadan ayna ve tablolar gidince bayağı genişlemiş geliyor oda gözüme. Fakat o; beynimin en ucundaki şeye hakim olamıyorum; sürekli kitabı açmak için bulandırıyordu beynimi.
BÖLÜM SONU
Devam Edecek
