Two Pieces of a Broken Heart: Lance and Joey Story

Chapter 26

Chapter 26

Una akong nagising kesa kay Lance kinabukasan. Tinitigan ko lang ang maamo nyang mukha habang natutulog sa tabi ko buong magdamag, Ayos na ako sa isang oras lang na tulog. Ngaun ko lang nagpaisip-isip ang lahat. Gusto kong masettle at maayos ang lahat nang dapat ayusin bago ako bumalik sa America. Hindi naman ako pwedeng andito lang.

Pagkatapos kong ayusin ang lahat nang nasira ko. Pagkatapos kung ayusin ang sarili ko, Aalis na din ako para matahimik na ang lahat. At si Lance, Makakahanap sya nang taong nararapat sa kanya. At hindi ako ‘yun.

Tumayo ako sa kama pagkatapos ay hinalikan sya sa pisnge.

“Goodbye. Lance.” Bulong ko sa tenga nya pagkatapos ay tomayo na at lumabas na nang kwarto, Kinuha ko ang damit na suot ko kahapon na nilabhan na nang katulong nila Lance, Iyon muli ang sinuot ko matapos kong maligo.

Kinuha ko ang cellphone ko sa bulsa nang pantalo ko, Mabuti nalang at hindi ito nakuha sa akin.  Binuksan koi yon at hinanap ang numero nang isang taong alam kong matutulungan ako.

“yow” Sagot ni Brian sa kanilang linya.

Bumuntong-hininga ako nang maramdaman ko agad ang pagbara nang kung anus a lalamunan ko.

“Asan ka?” tanung ko.

“In the house, Why?”

“Kelan ang alis mo? Can we talk?” tanung ko.

Matagal sya bago nakasagot. “Bukas. Nasa Pilipinas kana? kelan kapa andito?”

“kahapon lang?”

“what do you want?”

“can we talk, Please.” Utas ko. Pumikit ako.

“Please…” ulit ko.

Nadinig ko ang pagbuntong-hininga nya sa kabilang linya. “Ok fine”

“Meet me at infinite café. Ngaun na. I’ll be waiting”

“Got it” Aniya bago ibinaba ang linya.

The I ended the call..

Umalis ako nang bahay nila Lance, Nagwithdraw ako sa banko pagkatapos ay pumunta nang mall para bumili ng maayos na damit at bagong cellphone at sim card, Alam kong tatawag si Lance sa number kong  ‘yun kaya itinapon ko na.

Nakita kong alas onse na sa orasan kaya pumunta na ako sa infinite bar kung saan ko sinabing magkita kami doon ni Brian. Malayo palang ako ay nakita ko na syang nakaupo doon habang nakakunot ang noo.

“Brian.” Utas ko.

Binalingan nya ako nang tingin. “What’s up?” Aniya

“Thanks you came..” Sabi ko. Tinitigan ko sya. Something is wrong with my system. Kahit anung alala ang gawin ko, Hindi ko matandaan sa pagkatao ko na minahal ko sya. Hindi ko magawang isipin na lahat nang nararamdaman ko noon ay dala lang nang walang hanggang kompetisyon ko sa kapatid ko.