Two Pieces of a Broken Heart: Lance and Joey Story

Chapter 7

Chapter 7

 

“yes Dad. Opo. Maiingat po ako.” Utas ko pagkatapos ay agad na ding ibinaba ang telepono. Kinagat ko ang ibabang labi ko pagkatapos ay paulit-ulit na pinukpok ang ulo ko. Anung drama ko at umiyak ako kay Lance kanina? Nakakaramdam ko nang pagkahiya sa inasal ko, Shet lang! Dahil sinabi ko na wag na syang sumama sakin, Im so sure. Magiging masaya na sila ni Chris. Pero, I know. Brian still love her. Alam ko naman na hindi papaya si Brian.

 

Bumuntong-hininga ako pagkatapos ay humiga na sa kama ko. Talon a talaga ako. Talo na, Mukhang wala na nga akong magagawa. Tapos naba ang laban? Nakakainis lang.

 

Maaga akong umalis kinabukasan papunta sa airport, sinabi ko na tatawag ako kila Dad sa oras na makatungtong ako agad sa America. I meant it. Dahil kung hindi ko gagawin iyon ay kukulitin nila ako ng kukulitin.

Inayos ko ang mask ko sa bibig pagkatapos ay nagsimulang maglakad na papunta sa bench kung saan ako maghihintay para sa flight ko. Babalik ako magisa sa America. Sana makalimot ako pagdating ko doon.

 

This is truly painful. Bakit ganito ang nararamdaman ko? Ang bigat sa dibdib. Nasasaktan ako.

Matagal na akong magisa, pero ngaun lang talaga nagsisink-in sa akin ang lahat.

 

Yumuko ako pagkatapos ay pinunasan ang nagtutubig kong mga mata.

“shit! Joey. Wag kang umiyak.” Bulong ko sa sarili ko.

Pinaypayan ko ang mata ko pero wala talaga.

 

I just don’t know. Maybe, Im just too fucking complicated for anyone to Love. Im so tired of being alone.. so tired.

 

Humikbi ako ng humikbi kasabay ng paulit-ulit na pagpunas ko sa mga mata ko.

 

“All flights going to United States, America. Please proceed to your corresponding planes now..”

“All flights going to United States, America. Please proceed to your corresponding planes now..”

 

Hindi ako gumagalaw. Pakiramdam ko ay napako ako sa kinauupuan ko, Mabigat ang loob ko sa pagalis pero wala akong magawa. Aalis akong magisa, Darating din akong magisa doon.

 

“Anu pa bang iniiyak-iyak mo dyan? Aalis na tayo.”

 

Nanlaki ang mata ko pagkatapos ay agad na napatingin kung sino man ang nagsalita. Nalaglag ang panga ko nang makita si Lance na nakatayo sa mismong harapan ko dala-dala ang maleta nya.

 

Kumurap-kurap ako, pero hindi ako pwedeng magkamali. Si lance nga!

 

“A-anung..”

Kumunot ang noo nya sakin. “Halika na.” utas nya pagkatapos ay kinuha ang isa kong maleta at naunang maglakad sa akin.

Nagtatakang tomayo ako pagkatapos ay sinundan sya.

 

Nang makasakay kami sa eroplano ay agad ko syang hinarap.

 

“Lance, bakit ka andito?” tanung ko sa kanya. Hindi sya sumagot sa halip ay pinikit nya ang mga mata nya. Kumunot ang noo ko sa ginawa nya. Natutulog?

“Lance!” utas ko pagkatapos ay inalog ang balikat nya pero tumagilid sya sakin. Umismid ako.Tignan mo kung gaanu ‘to kabastos!

 

“shit! Lance!” sigaw ko. Napatingin sakin ang mga tao. Humarap si Lance sakin nang nakakunot-noo.

“Anu ba?” tanung nya.

“ang sabi ko, bakit ka andito?” utas ko sa kanya.

 

Itinaas nya ang isa nyang kilay. “tinutupad ko lang ang napagusapan.” Aniya. Tumagilid muli sya sa akin.

“Isa pa.. Ang sabi mo, Natatakot ka magisa kaya sasamahan kita.” Dugtong nya.

 

Nanlaki ang mata ko sa sinabi nya, Kinagat ko ang ibabang labi ko pagkatapos ay nagpakawala nang malalim na buntong-hininga.

 

“Paanu si Chris?” pabulong na tanung ko.

Matagal na syang natahimik bago sumagot.

 

“You know what joey..” Aniya.

Napatingin ako sa kanya dahil doon, Nakatalikod padin sya sakin. I wonder kung anung iniisip nya ngaun, I wonder kung nasasaktan din ba si Lance ngaun,  I wonder kung bakit kami ang kaylangang umuwing luhaan, samangtalang sa kwento ito. Kaming dalawa ang nagmahal ng lubusan.

 

 

Bumuntong-hininga sya. Nakita ko kung paanu magreact ang balikat nya dahil doon.

 

 

“I give up.” Dugtong nya.