Two Pieces of a Broken Heart: Lance and Joey Story

Chapter 8

Chapter 8

Paglapag ng eroplanu ay agad kaming sumakay na taxi para magpahatid sa condo kung saan ako nakatira, Masaki tang ulo ko dahil sa jetlag. Gusto kong matulog.

“Asan ba?” tanung ni Lance sakin.

Inirapan ko sya. “Sa 28th floor pa.” utas ko. Pumasok kami ng elevator pagkatapos.

Panay ang hilot ko sa ulo ko dahil sa sakit nito, Medyo nasusuka din ako kaya panay ang takip ko sa bibig ko, tinanaw ko si lance na hindi manlang ako pinapansin, Dala-dala nya ang gamit naming dalawa pero, hindi manlang ako magawang kumustahin kung kumusta ba ako, o kung anu ang nararamdaman ko. Tss. Cold-hearted. Paanu sya nagiging sweet kay Chris? Samantalang sa ibang tao, napaka cold nya.

“Nagugutom ako. May foods kaba dun?” tanung nya nang lumabas kami ng elevator, Hinampas ko sya sa balikat.

“aw!” utas nya pagkatapos ay napatigil sa paglalakad ay humarap sakin. Inirapan ko sya.

“Anu sa tingin mo? Syempre wala!” singhal ko sa kanya pagkatapos ay naunang maglakad.

Nang makarating ako sa tapat ng condi ay agad kong kinalkal ang shoulder bag ko at kinuha ang susi doon, pagkabukas ko sa pinto ay agad akong pumasok sa loob, pagkatapos ay patakbong pumunta sa CR.

Shet! Nasusuka ako.

Pagkarating ko sa Cr ay wala na akong ginawa kundi ang sumuka sa lababo. Nagmumog ako pagkatapos, Hinawakan ko ang ulo ko nang makaramdam ng matinding sakit sa ulo. Shit! Bakit ba ganito ang katawan ko? Nakakainis na!

“Hey. Are you alright?” utas ni Lance sakin. Nilingon ko sya. Nakita kong nakasandal sya sa pintuan ng CR. Pinukol ko sya ng masamang tingin.

“Anu sa tingin mo?” utas ko sa kanya.

Itinaas nya ang isa nyang kilay. “Ang taray mo. Mahihiluhin ka parin talaga sa Byahe, Pero madalas kang umaalis ng bansa, hindi naman kaya ng katawan mo.” Aniya.

Inirapan ko sya. “Shut up!” sigaw ko.

Hindi sya sumagot, Walang hiyang lalaki ‘to. Ganyan ba talaga sya? Parang nagsisisi na tuloy ako ng isinama ko pa sya dito, Mukhang kahit andito sya, hindi ko padin mararamdaman ang presensya nya.

Nagiwas ako ng tingin ng marealized na pinapasadahan nya ako ng mabibigat na titig. Inipit ko ang buhok ko sa tenga pagkatapos ay naghilamos ng mukha, Kinuha ko ang towel na nakasabit pagkatapos ay pinunas iyon sa mukha ko.

Humarap ako sa kanya, tinaasan ko sya ng kilay nang makitang nakatingin padin sya sakin.

“problema mo?” utas ko sa kanya.

Nakita ko kung paanu umangat ang gilid ng labi nya. “Ngaun lang ako nagandahan sayo.” Aniya.

Nanlaki ang mata ko.

“Anu?” utas ko sa kanya.

Tumalikod sya sakin pagkatapos ay nagsimulang maglakad. “Youre beautiful, without any make-up on.” Aniya pagkatapos ay dumiretsyo sa Ref at nagkalkal na kung anu-anu doon.

“Kaya ka siguro nagkakasakit dahil puro ganito ang kinakain mo,” utas nya pagkatapos ay pinagtatapon ang mga noodles at cans na nasa loob ng ref ko.

“And what is this?” Kunot-noong tanung nya pagkatapos ay itinaas ang.. shit! Toothbrush kong nakuha nya sa loob.

Patakbo akong tumakbo sa kanya pagkatapos ay kinuha ang toothbrush ko.

“Akin na yan!” utas ko.

Ngumise sya. “Silly. May toothbrush bang inilalagay sa refrigerator? Hindi ka nga pwedeng magisa. Stay still. Magluluto ako.” Utas nya pagkatapos ay nilagpasan ako.

Kinagat ko ang labi ko pagkatapos ay naglakad papuntang kwarto, kinuha ko ang maleta ko at naghalungkat ng damit doon.

Nagbihis ako sa banyo.

“Silly. May toothbrush bang inilalagay sa refrigerator? Hindi ka nga pwedeng magisa. Stay still. Magluluto ako.”

Ngumise ako. This is the very first time na may isang taong magluluto para sa akin. Shet! This is the very first time. Im a bit happy.

Lumabas ako maya-maya dahil handa na daw ang pagkain, pagkalabas ko nakita kong nakahain na nga ito sa mesa.

Nakakunot ang noo nyang nakatingin sakin. “What?” tanung ko sa kanya.

“Hindi kaba nilalamig sa suot mo, Joey?” utas nya pagkatapos ay pinasadahan ako ng tingin mula ulo hanggang paa. Tinaasan ko sya ng kilay pagkatapos ay sumulyap sa tingin ko.

Nakashort at sando lang ako, pagkatapos ay nakaponytail ang buhok ko.

“Walang masama sa suot ko.” utas ko pagkatapos umupo sa mesa at nagsimulang kumain. Napatigil ako ng mapansing hindi sya gumagalaw sa kinatatayuan nya. Sumulyap ako sa kanya, Nanlaki ang mata ko ng makitang nakakunot padin ang noo nyang nakatingin sakin,

“Go chance your clothes now.” Utos nya sakin. Nalaglag ang panga ko. How dare he? Anung karapatang nyang utusan ako?

“Anu bang problema sa suot ko?” utas ko sa kanya.

Nagpamewang sya sa harapan ko. “Alam ko na kung bakit ka nagkakasakit, Una. Ung way of living mo mali, Umpisa sa pagkaing kinakain mo, itong condo mo sobrang dumi. Even the way you dress.” Utas nya pagkatapos ay tinignan ang hita ko.

Uminit ang pisnge ko, Agad kong tinakpan ang hita ng dahil doon.

“B-bastos ka!” utas ko sa kanya.

Umiling-iling sya sakin. “you have to chance your lifestyle.” Aniya.

Sinimangutan ko sya.

“Excuse me lang, Mr. Lance Joseph Mercado. Sinama kita dito hindi para maging tatay ko or kapatid or whatsoever, Sinama kita because of our deal, and it’s so boring here.. Meron lang tayo isang buwang agreement kaya please lang. Wag mo akong papangaralan ng kaylangan kong gawin pwede? Gagawin ko ang gusto ko, susuotin ko ang gusto ko, kakainin ko ang gusto ko at ganun ka din. Tapos.” Utas ko pagkatapos ay tumayo na sa mesa.

Nadinig ko ang mahina nyang pagtawa kaya napalingon ako sa kanya.

“Ok. So, I can do whatever I want to do. Quits tayo.” Aniya pagkatapos ay hinubad ang suot nyang t-shirt sa mismong harap ko. Nalaglag ang panga ko dahil doon.

“Were even now. Ok lang sayo diba?” aniya.

Lumunok ako ng madaming laway. “O-oo naman!” utas ko pagkatapos ay tinalikuran sya.

Shit! Shit! Shit!