Two Pieces of a Broken Heart: Lance and Joey Story

Chapter 17

Chapter 17

Ibinaba ko ang tawag pagkatapos noon, Panay ang titig ko sa picture ko sa magazine. Kinagat ko ang labi ko nang paulit-ulit habang tinititigang mabuti ang picture na iyon. Umismid ako nang marealized, na isa ito sa pinakamagandang cover ko sa magazine, Isa pa. Hindi ako makapaniwalang isa itong stolen shot.

Wala akong ginawa buong araw kundi ang tumitig sa kalendaryo, Alam kong may something sa araw na ito pero hindi ko matandaan kong anu. Hindi naman pasko, Hindi din valentines day, Hindi din naman new year. Nakatitig lang ako sa orasan. Para bang ang bagal nanagp agtakbo nito, Nakaramdam ulit ako ng antok kaya ipinikit ko sandali ang mga mata ko.

Nang idilat ko ang mga mata ko. Nagulat ako ng alas kwatro na pala ng hapon. Kinagat ko ang ibabang labi ko pagkatapos ay tumingin sa paligid pero wala padin si Lance. Agad na umusal ang kaba sa dibdib ko. Umalis kaya sya ng hindi nagpapaalam? Umuwi na kaya sya sa Pilipinas?

Nagsimula akong makaramdam ng paninikip sa dibdib ko. Ito na nga ba ang sinasabi ko, Kaya ayokong masanay nang may kasama dahil natatakot na akong maiwan pa.

Agad akong nabuhayan ng madinig na may nagdoorbell. Agad akong tumakbo papuntang pinto pagkatapos ay agad na binuksan iyon.

Nanlaki ang mata ko nang makita si Lance na mukhang nagulat sa itsura ko.

Pinagdikit ko nang madiin ang labi ko bago sya sininghalan.

“Where have you been?” utas ko sa kanya.

Nakita kong nakaawang ang bibig nya sa akin.

Suminghot ako dahil sa pagkainis. “bakit ganyan ang itsura mo?” tanung nya sa akin pagkatapos ay pumasok sa loob, Tinanggal nya ang scraft nyang suot pagkatapos ay inilagay iyon sa sofa.

Nilingon nya ako. Nakatingin lang ako sa kanya na cool na cool lang samantalang ako ay halos mabaliw na kanina dahil wala pa sya ng magising ako.

Malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko. I starting to get scared of this feeling.

Kung iisipin kong  mabuti. Sa halos isang buwan na magkasama kami dito ni Lance ay nasanay na din ako na nasa tabi ko sya, Ni hindi ko nga matandaan kung kelan ko nakasanayan na may isang tao sa tabi ko.

He cooks me breakfast everyday. Sumasama sya sa mga photoshot ko. he even there to remind me of my health. Tama sya, Simula ng makasama ko sya dito. Hindi na ako hinihika.

At simula nang makasama ko sya dito. I never think of brian again.

“Joey..” Aniya.

Kinagat ko ang ibabang labi ko pagkatapos ay tinignan sya. Lumapit sya sa akin pagkatapos ay inilahad ang isang box. Nanlaki ang mata ko nang makita iyon.

Ngumite sya bago nagsalita. “Happy Birthday.” Aniya.

Lumipad ang kamay ko sa bibig ko. Napatingin ako sa kalendaryo, Kaya pala mukhang pamilyar ang araw na ito.

Kinuha ko ang box na binigay pagkatapos ay binuksan iyon. Ngumite ako nang makita ang isang napakagandang gold bracelet.

“Your unbelievable, Hindi mo manlang naalala ang sarili mong birthday?” reklamo nya.

Suminghot ako ng maramdaman ang mainit na luhang dumaloy sa pisnge ko.

In my life, I never celebrate birthday with anyone. Minsan, Naaalala ko palang birthday ko pala kapag tapos na, oh kaya kapag may nagtatanung sakin kung ilang taon na ako. Kahit kaylan sa buhay ko. Hindi ko manlang naalala ang mismong birthday ko. Kasi siguro, Para sa akin hindi mahalaga iyon. I’ve been selfish all my life, kahit sa sarili ko pinagkakait ko ang karapatang maging masaya.

But then. There’s lance. The first person who gave a ift for my birthday. Hindi ko naman sinabi sa kanyang birthday ko ngaun but he still remembered.

Lumapit ako kay lance pagkatapos ay niyakap sya.

“T-thank you.” Utas ko.

I smiled.