Dominic Enrico Chua clutched his mobile phone in his hand. He was shaking and sweating madly. The only thing he has to do was to press the green button. One tiny push and a few rings -- that's all he needs for his life to change.
"Don't be a sap, Dominic. Tatawagan mo lang yung tao. Magtatanong ka lang. Then, voila! Hindi ka niyan lalamunin ng buhay." Napakagaling talaga magmotivate ni Marielle. Para bang wala lang yung gagawin ni Dom.
It was what far from effortless. Dominic hsa to muster all the courage he currently has in his body to do the phoe call. After all, this was the thig he has been waiting for.
"Ikaw kaya ang makipag-usap."
"Ako ba ang anak?"
Ang anak. Iba yung tunog nito sa tenga ni Dominic. He wants to be a real son. Yung maipagmamalaki ng kanyang tunay na mga magulang. Yung kilala kung sino talaga siya.
"Dom. Just call them. Nandito lang ako." Kiniss ni Marielle si Dom sa forehead.
Ring. Ring. Ring. Para bang napakatagal sumagot nung nasa kabilang linya. Paikot ikot na naglalakad si Dominic sa harap ni Marielle.
"Hello?"
Mabilis ang tibok ng puso ni Dominic. Nakakabingi. Nakakabaliw. Pero ang saya. Ibang klaseng saya. Para bang sasabog yung puso niya. Ganito ba ang talaga ang pakiramdam?
"Hello? Sino po ito?"Nagsalita ulit yung nasa kabilang linya. It's now or never, Dominic.
"Hi. Ako si Mr. Chua. Nandyan ba si Mr. Castro?"
"Sandali lang po. Nakahold yung linya. Deep breaths. Nakarinig si Dominic ng mahinang sigaw na 'Tito'. Maya-maya, may nagsalita ulit.
"Oh yes. Mr. Chua. What can I do for you?"
Hindi makapagsalita si Dominic. Ano ang sasabihin niya? 'Hello Mr. Castro. Ako yung matagal mo nang nawawalang kapatid. Yung naiwan sa China.' O kaya.'Bakit hidi niyo ako hinanap?' That will be weird. Mas matanda si Dominic sa Mr. Castro na nasa kabilang linya, ayos sa pagkakaalam niya. Sinabi kaya ng mga magulang nila yung kwento tungkol sa kanya?
"Mr. Castro. I was the one who called your office last week. The one from the agency."
"Kuya?"
Ohh. Yung feeling nang tawagin kang kuya, Halos tumalon si Dominic sa kinalalagyan niya. Ganito pala ang feeling ng tawagin kang kuya.
"Yes. Ako nga ang kuya mo."
---
The call took a long time. Ang daming namiss ng magkapatid sa buhay ng isa't isa, obviously their whole lives. Si Ren, yung first name nung Mr. Castro na kausap ni Dominic, ay nakatira malapit sa village nila. Kaya nagplano silang magmeet. Ren told Dominic about his recent graduation. Dominic promised to make it up to him.
Alam din ni Ren yung tungkol sa pagkawala ni Dominic. His parents told him the story shortly after he knew how to think. Simula noon, nangako na si Ren na hahanapin ang kuya niya. But Dominic got him first.
Sa ngayon, nagbabakasyon yung parents nila kasama yung Ate nila and her family, except for the youngest. Yun yung nakasagot ng telepono. Pag nagmeet sila, isasama 'yon ni Ren. Dominic planned to introduce Marielle to Ren, too.
As the call finished, Dominic sighed. He felt defined and happy.
He felt more like himself.
---
Hazel Go was sleepy. She was tired of all the drama in her life. Ayaw na niyang isipin yung masasaklap na bagay na nangyai sa kanya. Ang tanging pagkakaabalahan na lang niya ay yung mga anak niya.
Her children. Kahi ngayon, hindi pa rin siya makapaniwalang may napakagandang mga buhay na nabubuo sa loob niya. Hazel couldn't wait to see them. Given the chance, she would fast forward time just to touch them.
The father of her chidren. Louie. Ayaw na ilagay ni Hazel si Louie sa equation. Since sinabi na nito na wala siyang pakialam, so be it.
She will respect his decision.
Nagove si Hazel papunta sa kaliwa. Hindi siya sanay matulog ng diretso lang. Pagkagalaw niya, nakaramdam siya ng mahigpit na hawak sa kanyang bewang.
Must be Mom. Naisip ni Hazel. Gumalaw siya ulit para tignan ang nakayakap sa kanya. Laking gulat niya sa nakita.
Fair skin. Dark hair. Closed eyes. Parted lips. Slim body.
Definitely not her mother.
Mahimbing na natutulog si Louie Nolasco sa tabi ni Hazel. Nanlaki ang mga mata ng nasabing babae at pakiramdam niya lalong bumigat yung kamay na nasa tiyan niya. Bumalik kay Hazel yung eksena noong umaga na nagbago ng buhay niya.
Halos ganito yung itsura nila noong umaga na yun.
Dahan-dahang pumiglas si Hazel sa hawak ni Louie, takot na magising ito. Successful naman yung pag-alis niya. Tahimik siyang bumaba.
"Good morning anak. Binati siya ng kanyang mama. Niyakap niya ito bago magmorning ritual.
"Kamusta ang gising mo?" Tunog mapanloko ang dating ng boses ng mama niya.
"Weird. Kasi mukhang may nakapasok sa bahay natin at naisipang tumabi sa akin sa kama." Sarcastic yung pagkakasagot ni Hazel. Yung mama niya, painosente.
"Anak naman."
"Ma, ano alam mo tungkol sa amin?"
"Lahat. Pati yung mga panunuyo niya nung high school kayo. Pati yung nangyari sa inyo. Pati yung dinadala mo ngayon sa sinapupunan mo."
Pinunasan ng mama ni Hazel ang kamay niya.
"Kailan pa ito, Hazel? Kailan ka pa nagsikreto sa amin?" Mukhang nasaktan ang mama ni Hazel.
"Four months na po.
"Four months! Akala ko tumatakaw ka lang. " Natawa ang mama nito.
"Ma, galit ka ba?"
"Siguro iniisip mo na magagalit ako. Noong una, kung nakita mo lang ang papa at kuya mo." Nagshake ito ng ulo, pero may ngiti pa rin sa labi niya.
"Si Kuya at Papa?!"
"Oo. Alam nila. Pero bilang magulang, alam naming hiindi namin kayo makokontrol lagi. Independent na kayo. Legal. Hindi na kayo yung baby na alaga namin ni Papa." Hinawakan nito ang mukha ni Hazel.
"Hindi sa lahat ng oras, mababantayan namin kayo. Given na magagalit kami, pero ang totoo, masaya kami. Sana naghintay muna kayo ng ilang taon, pero masaya pa rin kami. Masaya."
HIndi alam ni Hazel ang mararamdaman. Maiiyak ba siya sa tuwa o aawayin niya ang sarili niya sa pagtago ng ganoong sikreto. Mothers know best. She shoul have talked to her soner. All this time, akala niya mag-isa niyag haharapin ang dinadala niya. But there's what you call family. Ohana. Nobody gets left behind, or forgotten.
"Thank you, Ma."
"Oh. Tama na. Pupunta na ko sa grocery para bumili ng ipapakain sa mga apo ko." Pinat nito ang tiyan ni Hazel bago maghanda.
Isang problema na lang.
~~
#VOTE PO ^___^
